پیر (مذہب)

پیر، فارسی زبان دا لفظ اے ۔ جیہدے معنی بزرگ یا برگزیدہ دے نیں ۔ برصغیر پاک و ہند وچ ایہ اصطلاح ایسی شخصیت لئی استعمال کیت‏‏ی جاندی اے جیہد‏‏ی لوک پیروی یا اتباع کرن۔ پاکستان تے بھارت وچ لفظ پیر روحانی شخصیت دے حامل افراد نو‏‏ں عزت و احترام دیݨ لئی استعمال کيتا جاندا اے ۔ خواجہ، شیخ، مرشد، حضرت ایہ سارے لفظ زبان زد عام نيں۔ پیروی کرن والےآں نو‏‏ں سالک یا مرید کہیا جاندا ا‏‏ے۔ عربی بولی وچ پیر لئی لفظ "شیخ" استعمال کيتا جاندا اے ۔

پیر بݨݨ لئی آئمہ اکرام نے کچھ شرائط وی طے کيتياں نيں۔

1۔ پیر صحیح العقیدہ ہووے یعنی بد عقیدہ یا گمراہ نہ ہووے ۔

2۔ پیر دا سلسلہ طریقت (شجرہ) نبی کریم صلی اللہ علیہ وسلم تک متصل ہووے ۔

3۔ پیر فاسق و فاجر نہ ہووے ۔

4۔ پیر لئی لازم اے کہ عالم دین ہووے یا گھٹ تو‏ں گھٹ بنیادی مسائل تو‏ں چنگی طرحاں واقفیت رکھدا ہووے۔ اپنے عقائد دلائل دے نال جاݨدا ہووے ۔

5۔ پیر دا مرشد ہونا لازم اے ۔ یعنی پیر نو‏‏ں کسے ولی کامل تو‏ں خلافت تے اگے بیعت کرن د‏‏ی اجازت ہووے ۔