Przejdź do zawartości

drużba

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: druźbadružbadru̇žbadrüźba
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mężczyzna towarzyszący panu młodemu podczas ślubu; zob. też drużba w Wikipedii
(1.2) daw. druh, przyjaciel[1]

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) daw. przyjaźń, życzliwość[1]
(2.2) daw. świta weselna (drużbowie i druhny)[1]
(2.3) daw. grupa przyjaciół, druhów, drużyna[1]
odmiana:
(1.1-3)
(2.1-3) blm
przykłady:
(1.1) Na wiosnę 1939 roku, w samą Wielkanoc, byłem na ich ślubie w roli drużby[2].
(2.1) Połączyła nas drużba większa niźli kogokolwiek na świecie[3].
(2.2) Na środku izby stół okrągły, pod białym, sutym obrusem, gdzie przy jarzących brązowych świecznikach żydowskich suta zastawa, talerze poniechane tak, jak dopiero co od nich cała weselna drużba wstała, w nieładzie, gdzie nikt o sprzątaniu nie myśli[4].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. drużbant m, druh m
forma żeńska druhna ż
związki frazeologiczne:
służba nie drużba
etymologia:
uwagi:
(1.1) por. świadek
Wyraz stanowi wyjątek i w obu rodzajach odmienia się według deklinacji żeńskiej (IV)
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „drużba” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Jan Brzechwa, Opowiadania drastyczne, 1966, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. Tomasz Kołodziejczak, Krew i kamień, 2003, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  4. Stanisław Wyspiański, Wesele, 1901, Narodowy Korpus Języka Polskiego.