Na Sanie Izabelli Czartoryskiéj Generałowéj Ziem Podolskich
| ←Do Stanisława Augusta Króla Polskiego, W. Książęcia Lit. | Na Sanie Izabelli Czartoryskiéj Generałowéj Ziem Podolskich Wybór poezyj Liryków księga pierwsza Adam Naruszewicz |
Do Antoniego Okęckiego Biskupa Chełmskiego→ | |
Fraszka do twych sań, księżno, wóz gładkiéj Cyprydy,
I koncha wodogromnéj na morzu Tetydy!
Twój powóz wszytkie zgasił: cały złotem błyska;
Siedzi Kupid na dyszlu i grot z łuku ciska.
Wkoło lotnych Amorków płochy tłum się wije,
Siejąc róże szkarłatne i mleczne lilije.
Dzielny rumak pod ciężar chyli kark z ochotą,
Toczy z ust białe piany, żuje czyste złoto.
Z wysmukłéj szyi cudny zaplot na pierś spływa.
Ozdobny szor od pereł raźny grzbiet okrywa.
Pełno dzwonków po bokach brzęk wydaje mnogi,
Ostrzegając, by każdy ustępował z drogi.
Więc pod takim kibitnéj rzędem pełen chluby,
Macha bujnym ogonem, krasne wstrzęsa czuby;
Zbiera nóżki pod miarą, jako łani chyża,
Jeży grzywy powiewne i głośno poryża.
A latając to na te, to na owe strony,
Dzieli nadobną panią na lud zgromadzony.
W pośrzodku cna Eliza ładnych siedzi sanek,
Eliza, co pięknością dochodzi niebianek;
Eliza, co białością gasząc blask łabęci,
Krasą róże, oczyma serca ludzkie nęci.
Na któréj pańskich ustach rozkosz i pociechy,
Wdzięki, powaby siedzą, i słodkie uśmiechy;
Która, gdy na cię okiem dobroczynnym rzuci,
I w martwych sercach płomień wdzięczności ocuci.
Pozad stoi przyjaciel, złote dzierżąc lice,
I biegłego przysługę sprawuje woźnice;
Fuka na koń i biczem bez ustanku trzaska,
I styruje, by śliska ciągło szła kolaska.
O wózku! prym ci daje Boota[1] oś krzywa:
Ty Elizę, lecz serca Eliza porywa!
1771, IV, 53 — 55
