Przejdź do zawartości

Ziuta Hartman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ziuta Hartman
‏ז'וּטָה הרטמן‎
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 października 1922
Kielce

Data i miejsce śmierci

19 maja 2015
Tel Awiw

Przebieg służby
Lata służby

1942–1943

Siły zbrojne

Żydowski Związek Wojskowy

Stanowiska

łączniczka ŻZW

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Ziuta Hartman, z domu Rotenberg (hebr. ‏ז'וּטָה הרטמן‎; ur. 5 października 1922 w Kielcach, zm. 19 maja 2015 w Tel Awiwie[1]) – żydowska działaczka ruchu oporu podczas II wojny światowej, członkini Żydowskiego Związku Wojskowego, uczestniczka powstania w getcie warszawskim.

15 lipca 2010 przyznano jej tytuł Honorowego Obywatela Miasta Stołecznego Warszawy[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w rodzinie żydowskiej w Kielcach, gdzie mieszkała przy ulicy Młynarskiej 20 (obecnie Mielczarskiego). Uczęszczała do Żydowskiej Szkoły Powszechnej i do Gimnazjum Żydowskiego dla Dziewcząt.

Wybuch II wojny światowej uniemożliwił jej przystąpienie do matury. W kwietniu 1941 znalazła się w kieleckim getcie. Została zadenuncjowana do gestapo przez Polaka za to, że nie nosiła na ramieniu opaski z gwiazdą Dawida. W związku z tym wydarzeniem opuściła Kielce i wyjechała do Radomia. Następnie udała się do Warszawy, gdzie na początku 1942, wykorzystując podziemne przejście pod ulicą Leszno, przedostała się na teren warszawskiego getta. Pracowała tam w jednym z szopów oraz wstąpiła do Żydowskiego Związku Wojskowego. Jako łączniczka wielokrotnie wychodziła z getta na stronę aryjską, skąd przenosiła broń, żywność i korespondencję.

Podczas powstania w getcie warszawskim brała udział w walkach oraz opiekowała się rannymi w bunkrze przy ulicy Świętojerskiej. Po jego zdobyciu została przetransportowana na Umschlagplatz i po kilku dniach wywieziona do obozu w Poniatowej. Następnie trafiła do obozu koncentracyjnego na Majdanku i obozu pracy przymusowej przy fabryce HASAG w Skarżysku-Kamiennej. W 1944 została wywieziona na roboty przymusowe na teren Rzeszy. Trafiła do podobozu KL Buchenwald przy fabryce broni w Lipsku. Tam doczekała wyzwolenia na kilka dni przed oficjalnym zakończeniem wojny.

Po zakończeniu wojny wraz z transportem rannych żołnierzy wróciła do Polski i zamieszkała ponownie w Kielcach, gdzie pracowała w Komitecie Żydowskim. Cztery miesiące później razem z mężem wyjechała z Polski. W 1952 wyemigrowała do Izraela. Mieszkała w pobliżu Tel Awiwu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]