Przejdź do zawartości

Zbroja łuskowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rzymska zbroja łuskowa
(lorica squamata)
Technika mocowania płytek w zbroi łuskowej

Zbroja łuskowa – rodzaj pancerza składającego się z dużej liczby łusek wykonanych z metalu, rogu lub kości, naszytych lub w inny sposób przytwierdzonych do podłoża skórzanego lub wykonanego z innego mocnego materiału. Słabym punktem tej zbroi była wrażliwość na ciosy od dołu i bronie takie jak włócznia, które mogły przebić się pomiędzy łuskami, jednak różnego typu konstrukcje tej zbroi częściowo pokrywały te słabości.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Ten rodzaj uzbrojenia obronnego pojawił się na stepach przed naszą erą. Na kolumnie cesarza Trajana przedstawiono jazdę Roksolanów w zbrojach łuskowych. W jednostkach posiłkowych armii rzymskiej pancerz ten stosowano dosyć często.

Przejęty przez Germanów nie zaniknął i rozpowszechnił się w Europie około XI wieku, jest bardziej elastyczny niż pancerz lamelkowy, a zapewnia lepszą ochronę niż kolczuga. Specyficzną odmianą tej zbroi jest karacena, używana w czasach nowożytnych.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]