Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Matrek/brudnopis/Dowódcy u-bootów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Bitwy morskie kampanii wokół Guadalcanalu – lista przedstawia zestawienie bitew morskich stoczonych między 7 sierpnia 1942, a 9 lutego 1943 roku, wokół wyspy Guadalcanal w kampani na Wyspach Salomona, oraz poniesionych w nich strat.

Bitwa pod Savo

[edytuj | edytuj kod]

W odpowiedzi na amerykańskie lądowanie na wyspach Guadalcanal i Florida na wyspach Salomona, japońska marynarka wojenna, przedsięwzięła nocny atak na morskie siły inwazyjne. Japońskie dowództwo w Rabaul skierowało do operacji siedem krążowników oraz niszczyciel, które okrążyć miały od południa wyspę Savo i uderzyć na południowe siły inwazyjne atakujące Guadalcanal, po czym skręcając na północ, wykonać uderzenie na siły północne atakujące wyspę Florida i Tulagi. Do wykonania zadania wyznaczone zostały okręty 8. Floty pod dowództwem wadm. Gun’ichi Mikawy, w postaci krążowników „Chōkai”, „Aoba”, „Furutaka”, „Kako”, „Kinugasa”, „Tenryū” oraz „Yūbari” oraz niszczyciela „Yūnagi[1]

W tym czasie lądowanie amerykańskiej 1. Dywizji Piechoty Morskiej ochraniały w bezpośredniej odległości okręty dowodzonej przez brytyjskiego wiceadmirała Victora Crutchleya Task Group 62.6, w której skład wchodziły strzegące wejścia do cieśniny po północnej i południowej stronie Savo dwa niszczyciele dozoru radarowego USS „Blue” (DD-387) oraz „Ralph Talbot” (DD-390), a także południowa grupa krążowników ochraniająca lądowanie na Gudalcanalu, w składzie australijskich ciężkich krążowników HMAS „Australia” oraz Canberra” i amerykańskiego okrętu tej klasy USS „Chicago” (CA-29), wspartych amerykańskimi niszczycielami USS „Bagley” i „Patterson”. Ochraniającą lądowanie oddziałów 1. dywizji marines na wyspie Florida oraz w Tulagi północną grupę krążowników, tworzyły USS „Vincennes” (CA-44), „Quincy” (CA-39) i „Astoria” (CA-34), z niszczycielami USS „Helm” (DD-388) oraz „Wilson” (DD-408)[1].

Japońska operacja całkowicie zaskoczyła oba ugrupowania amerykańskie. Wykorzystując wysokiej jakości urządzenia obserwacji nocnej, wyćwiczoną taktykę ataku nocnego, błędy w alianckim systemie dowodzenia i łączności, oraz wynikający z zaskoczenia i ciemności chaos, marynarka japońska zadała duże straty siłom amerykańskim. Siły japońskie z drugiej strony, odniosły jedynie niewielkie uszkodzenia[a]. Zwarcie to uważane jest do dziś, za największą w historii klęskę amerykańskiej marynarki wojennej w pojedynczej bitwie. Zdecydowane japońskie zwycięstwo nie zostało jednak wykorzystane, gdyż dowodzący japońskim ugrupowaniem wadm. Gun’ichi Mikawa, po zatopieniu szeregu alianckich krążowników, nie przeprowadził ataku na rozładowywane transportowce przeciwnika, lecz okrążając Savo od północnej strony, wycofał swoje siły do Rabaul.


Bitwa pod Savo
9 sierpnia 1942
Zatopione Uszkodzone
Starty alianckie[3]
krążowniki ciężkie „Vincennes”, „Quincy”, „Astoria”, „Canberra” „Chicago”
Niszczyciele „Patterson”, „Ralph Talbot”
Zabici: 1077
Straty japońskie[3]
Krążowniki ciężkie „Chōkai”, „Aoba

Bitwa koło Wschodnich Wysp Salomona

[edytuj | edytuj kod]
Bitwa koło wschodnich Wysp Salomona
24–25 sierpnia 1942
Zatopione Uszkodzone
Straty amerykańskie[3]
Lotniskowiec Enterprise
Zabici: 38
Straty japońskie[3]
Lotniskowiec lekki Ryūjō
Krążownik lekki Jintsu


Bitwa koło przylądka Ésperance
11–12 października 1942
Zatopione Uszkodzone
Straty amerykańskie[3]
Niszczyciele „Duncan” „Farenholt”
Ciężki krążownik „Salt Lake City”
Krążownik lekki „Boise”
Zabici: 163
Straty japońskie[3]
Ciężkie krążowniki Furutaka „Aoba”
Niszczyciele Fubuki”, „Murakumo”, „Natsugumo


Bitwa pod Santa Cruz
26 października 1942
Zatopione Uszkodzone
Straty amerykańskie[4]
Lotniskowce „Hornet” „Enterprise”
Pancernik South Dakota
Ciężki krążownik Portland
Krążownik lekki San Juan
Niszczyciele Porter Smith”, „Hughes
Straty lotnicze Samoloty Zabici lotnicy
81 20[i]
Zabici: 262
Straty japońskie[4]
Lotniskowce Shōkaku”, „Zuihō
Ciężki krążownik Chikuma
Straty lotnicze Samoloty Lotnicy
97 148
  1. Dodatkowo czterech wyłowionych z wody i uwięzionych przez Japończyków[5].
I bitwa pod Guadalcanalem
12/13 listopada 1942
Zatopione Uszkodzone
Straty amerykańskie[4]
Krążowniki ciężkie Atlanta San Francisco”, „Portland
Niszczyciele Cushing”, „Laffey”, „Barton”, „Monssen Aaron Ward”, „Sterett
Zabici: 1439
Straty japońskie[4]
Pancernik Hiei
Niszczyciele Akatsuki”, „Yudachi
II bitwa pod Guadalcanalem
14/15 listopada 1942
Zatopione Uszkodzone
Straty amerykańskie[4]
Pancerniki South Dakota
Niszczyciele Walke”, „Preston”, „Benham Gwin
Zabici: 242
Straty japońskie[4]
Pancernik Kirishima
Ciężki krążownik Atago
Niszczyciel Ayanami
Bitwa pod Tassafaronga
30 listopada 1942
Zatopione Uszkodzone
Straty amerykańskie[4]
Krążowniki ciężkie Northampton Minneapolis”, „New Orleans”, „Pensacola
Zabici: 395
Straty japońskie[4]
Niszczyciel Takanami
Bitwa pod Rennell
29–30 stycznia 1943
Zatopione Uszkodzone
Straty amerykańskie[3]
Zabici: ____
Straty japońskie[3]

class="wikitable"

Starty w kampanii na Salomonach ogółem[6]
Alianci Japonia
Tonaż Tonaż
Pancerniki 0 2 73 200
Ciężkie krążowniki 6 76 600 3 31 500
Krążowniki lekkie 2 16 800 1 5 700
Niszczyciele 14 22 815 11 20 930
Okręty podwodne 0 6 11 300
Lotniskowce 2 44 600 1 12 700
Ogółem 24 160 815 24 155 330
Straty osobowe
US Navy 5 041
US Marines / armia 1 592 armia 28 000[7][i].
  1. W tym 14 700 zabitych i zaginionych w akcji, 9000 zmarłych
    z głodu i chorób, 4300 straconych w transporcie morskim
  1. Dopiero dzień po bitwie, 10 sierpnia, amerykański okręt podwodny USS S-44 (SS-155) zatopił powracający do Rabaul japoński ciężki krążownik „Kako[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b James Hornfischer: Neptune's Inferno, s. 65
  2. Clay Blair: Silent victory, s. 298-299
  3. a b c d e f g h James Hornfischer: Neptune's Inferno, s. 435
  4. a b c d e f g h James Hornfischer: Neptune's Inferno, s. 436
  5. James Hornfischer: Neptune's Inferno, s.235
  6. James Hornfischer: Neptune's Inferno, s. 437
  7. Ian Toll: The Conquering Tides s. 187

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]