Przejdź do zawartości

Wasylko Romanowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wasylko
książę włodzimierski
Dane biograficzne
Dynastia

Rurykowicze

Data urodzenia

1203

Data śmierci

1269

Ojciec

Roman Halicki

Matka

Anna

Małżeństwo

NN, córka Jerzego II Wsiewołodowicza

Małżeństwo

Dubrawka

Dzieci

Włodzimierz Iwan
Olga

Wasylko Romanowicz (ur. 1203 - zm. 1269) – książę włodzimierski, syn księcia wołyńsko-halickiego Romana Halickiego i jego drugiej żony Anny (Marii ?).

Po śmierci ojca w 1205 roku Wasylko razem z matką i starszym bratem Danielem, ratując się przed śmiercią, uciekli do Polski. Korzystając z walk między księstwami ruskimi polski książę Leszek Biały i król węgierski Andrzej II rozpoczęli interwencję na Rusi Wołyńsko-Halickiej.

Wskutek interwencji Wasylko i Daniel w 1215 roku odzyskali Włodzimierz, a w 1230 roku zjednoczyli cały Wołyń.

Między 1 marca 1226 a 28 lutego 1227 poślubił córkę Jerzego Wsiewołodowicza[1].

Książęta urządzali wspólnie z Jaćwingami łupieżcze wyprawy na tereny polskich księstw, m.in. w 1228 roku zapuścili się aż pod Kalisz.

W latach 1231–1238 prowadzili oni walkę o drugą część swojej ojcowizny – księstwo halickie, zajęte przez Węgrów. Wasylko w owym czasie rządził w Brześciu, a w 1241 roku przeniósł się do Włodzimierza.

W 1244 roku razem z bratem Danielem halickim spalił polski gród w Szczebrzeszynie[2].

Na czele pułku wołyńskiego wziął udział bitwie pod Jarosławiem.

W roku 1260 prowadził oddziały złotoordyjskiego baskaka Burundaja w przedniej straży wyprawy przeciw Litwie. W kolejnej wyprawie Burundaja w 1260 roku namawiał do poddania się mieszkańców Chełma i Sandomierza – tych drugich skutecznie, co skończyło się wydarzeniami opisanymi w Pieśniach Sandomierzanina:

W Sędomirzu co się też stało
Przez Tatary płaczliwe działo:
Tak ludzi wiele pobili,
Wisłę trupy zastawili,
Dziatki z krwią po wodzie płynęły.
Piotr z Krępej w ten czas starostą był,
Ksiądz Bolesław w Sędomirzu ji zostawił,
Sam do Siradza uciekszy, zbył,
Z starostą się tam nie bronił,
W pokoju grod Tatarom spuścił.

W roku 1261 na rozkaz Burundaja zburzył także Łuck i Krzemieniec.

Wasylko jest założycielem Wasilkowa.

Najpózniej na przełomie 1246/1247 r. drugą żoną została Dubrawka, co potwierdza bulla papieska z 5 grudnia 1247, w której Innocenty IV uznał za ważny ich związek, mimo iż strony były spokrewnione w trzecim stopniu[3] (oboje byli prawnukami księcia Bolesława III Krzywoustego). Małżonkowie doczekali się dwójki dzieci: syna Włodzimierza Iwana i córki Olgi, żony Andrzeja, księcia czernihowskiego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dariusz Dąbrowski: Daniel Romanowicz król Rusi (ok. 1201-1264). Biografia polityczna. Kraków: Avalon, 2012, s. 124. ISBN 978-83-7730-069-5.
  2. Irena Kutyłowska, Szczebrzeski gród i okręg grodowy w ziemi chełmskiej, [w:] Sztuka dawnej ziemi chełmskiej i województwa bełskiego, Kraków 1999, s.1-13, ISBN 83-7052-724-8
  3. D. Dąbrowski - Małżeństwa Wasylka Romanowicza, problem mazowieckiego pochodzenia drugiej żony, w: Europa Środkowa i Wschodnia w polityce Piastów, red. Krystyna Zielińska-Melkowska, Toruń 1997, s. 221–233.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]