Włodzimierz (Szymkowicz)
| Wasilij Szymkowicz | |
| Metropolita woroneski | |
.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 stycznia 1861 |
| Data i miejsce śmierci |
6 stycznia 1926 |
| Metropolita woroneski | |
| Okres sprawowania |
1925–1926 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
1884 |
| Prezbiterat |
28 lipca 1868 |
| Nominacja biskupia |
24 kwietnia 1887 |
| Chirotonia biskupia |
9 maja 1887 |
| Data konsekracji |
9 maja 1887 |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Miejsce | |
| Konsekrator |
Włodzimierz, imię świeckie Wasilij Szymkowicz (ur. 14 stycznia?/26 stycznia 1841 w Tieriechowce, zm. 6 stycznia 1926 w Woroneżu) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem kapłana prawosławnego. Ukończył seminarium duchowne w Mohylewie, zaś w 1867 uzyskał dyplom Kijowskiej Akademii Duchownej. 28 lipca 1868 został wyświęcony na kapłana jako mężczyzna żonaty i został skierowany do pracy duszpasterskiej w cerkwiach Mohylewa. W 1870 równocześnie został wykładowcą seminarium duchownego, które sam ukończył, natomiast rok później obronił dysertację kandydacką w dziedzinie teologii. W 1879 otrzymał godność protojereja. Pięć lat później, po śmierci małżonki, złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię zakonne Włodzimierz. Otrzymał godność archimandryty i został przełożonym monasteru Objawienia Pańskiego w Mohylewie[1].
24 kwietnia 1887 został nominowany na biskupa narewskiego, wikariusza eparchii petersburskiej, zaś 9 maja tego samego roku miała miejsce jego chirotonia biskupia. W sierpniu 1890 przeniesiono go do eparchii charkowskiej jako jej wikariusza z tytułem biskupa sumskiego. W latach 1892–1896 był ordynariuszem eparchii jekaterynosławskiej, zaś przez kolejny rok – jekaterynburskiej. W 1897 został przeniesiony w stan spoczynku, zaś jako miejsce jego stałego pobytu wyznaczono monaster Korsuńskiej Ikony Matki Bożej w Kachowce, następnie zmieniono je na monaster św. Włodzimierza w Chersonezie Taurydzkim[1].
W styczniu 1900 skierowano go do eparchii woroneskiej jako jej wikariusza z tytułem biskupa ostrogoskiego, równocześnie został przełożonym Akatowskiego Monasteru św. Aleksego. Pozostał w Woroneżu w 1919 po wkroczeniu Czerwonych do miasta i zamordowaniu arcybiskupa woroneskiego Tichona. Nowym ordynariuszem eparchii został arcybiskup Tichon, który szybko przyłączył się do ruchu odnowicielskiego. Biskup Włodzimierz zorganizował wokół siebie zwolenników pozostania w jurysdykcji kanonicznej Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. W 1923 patriarcha Tichon mianował go nowym ordynariuszem eparchii woroneskiej. Jego jurysdykcję uznawało wtedy pięć świątyń w Woroneżu, pozostałe poparły odnowicielstwo[1]. W 1924 władze radzieckie osadziły go w areszcie domowym, a po zwolnieniu zabroniły publicznego wygłaszania kazań. Biskup Włodzimierz nie zastosował się do zakazu. W 1925 locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego metropolita kruticki Piotr nadał mu godność metropolity[1].
Na początku roku następnego metropolita woroneski zmarł i został pochowany na terenie monasteru, którym zarządzał. Jego pogrzeb poprowadził metropolita kurski Nazariusz w asyście biskupa starickiego Piotra i ponad 30 kapłanów. Jego nagrobek nie zachował się[1].
Odznaczony orderami św. Anny I stopnia i św. Włodzimierza III stopnia[1].