Przejdź do zawartości

Vladislao Cap

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Vladislao Cap
Ilustracja
Vladislao Cap (1961)
Pełne imię i nazwisko

Vladislao Wenceslao Cap

Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1934
Avellaneda

Data i miejsce śmierci

14 września 1982
Buenos Aires, Argentyna

Wzrost

178 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1952 Arsenal de Llavallol
1953 Quilmes Atlético Club
1954–1960 Racing Club de Avellaneda 135 (3)
1961 Club Atlético Huracán 27 (0)
1962–1965 Club Atlético River Plate 91 (1)
1966 CA Vélez Sarsfield 14 (1)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
Argentyna Argentyna 11 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1968–1969 Ferro Carril Oeste
1974 Argentyna
1974–1976 Club Jalisco
1978 LDU Quito
1980–1981 Club Atlético Platense
1982 Club Atlético Boca Juniors
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Vladislao Wenceslao Cap, niekiedy Vladislao Vladimir Cap (ur. 15 lipca 1934 w Avellaneda, zm. 14 września 1982 w Buenos Aires) – argentyński piłkarz i trener pochodzenia polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec Teodor Cap był Polakiem, pochodził z chłopskiej rodziny z Zahutynia pod Sanokiem, w wieku 26 lat w 1928 wyemigrował do Argentyny, tam pracował przy budowie kolei, pierwotnie mając zamiar powrócić do ojczyzny po zarobieniu pieniędzy, jednak później ożenił się z kobietą pochodzącą z mieszanej rodziny węgierskorumuńskiej.

Ich synami był urodzony w Avellaneda Cap w 1934 Vladislao (Władysław) oraz Józef, który przyszedł na świat trzy lata później. Pierwszy z nich karierę piłkarską rozpoczął w 1952 roku w klubie Arsenal de Llavallol Buenos Aires, następnie w 1953 roku przeszedł do klubu CA Argentino de Quilmes. W 1954 roku został graczem klubu Racing Club de Avellaneda. W 1961 roku grał w klubie Club Atlético Huracán, a w 1962 roku w River Plate. W 1966 roku zakończył karierę w klubie CA Vélez Sarsfield (w ostatnim sezonie rozegrał 14 meczów i zdobył bramkę). Cap w lidze argentyńskiej rozegrał 295 meczów i zdobył 5 bramek.

Jako piłkarz klubu Racing był w kadrze reprezentacji podczas turnieju Copa América 1959, gdzie Argentyna zdobyła mistrzostwo Ameryki Południowej. Cap zagrał we wszystkich sześciu meczach – z Chile (7 marca – debiut w reprezentacji), Boliwią, Peru, Paragwajem (zdobył bramkę), Urugwajem i Brazylią. Wziął udział w finałach mistrzostw świata w 1962 roku, gdzie Argentyna nie zdołała przebrnąć przez fazę grupową. Cap zagrał w dwóch meczach – z Anglią i Węgrami. W reprezentacji Argentyny Cap rozegrał 11 meczów i zdobył 1 bramkę. Miał opinię pracowitego piłkarza.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem – w latach 1968–1969 trenował drużynę klubu Ferro Carril Oeste. Na początku 1974 roku zastąpił Sívoriego na posadzie trenera narodowej reprezentacji. Prowadził reprezentację podczas finałów mistrzostw świata w 1974 roku, gdzie Argentyna dotarła do ćwierćfinału. Kierowany przez Capa zespół rozegrał 6 meczów – 1 zwycięski (4:1 z Haiti), 2 zremisowane (1:1 z Włochami i 1:1 z NRD) oraz 3 przegrane (2:3 z Polską, 0:4 z Holandią i 1:2 z Brazylią). Po nieudanych mistrzostwach stanowisko trenera przejął po nim César Luis Menotti.

W latach 1980–1981 był trenerem drużyny klubu CA Platense, a w 1982 roku pracował w klubie Boca Juniors. Pracował także w Chacarita Juniors i CA Independiente. W swojej karierze trenerskiej pracował także za granicą – w Kolumbii, Peru, Ekwadorze (w 1978 roku w LDU Quito) i Meksyku.

Był żonaty, miał cztery córki. Jego krewni zamieszkiwali także w Sanoku i w podsanockiej Dolinie (m.in. inżynierowie Maria Cap[1] i Zenon Cap). Podczas gdy prowadził Argentynę w turnieju MŚ 1974, w tym w meczu przeciwko Polsce (2:3), jego ojciec Teodor przebywał po raz pierwszy od czasu swojego wyjazdu z ojczyzny (prawie 50 lat) na rodzinnej ziemi w Sanoku[2].

Zmarł 14 września 1982 w wieku 48 lat w szpitalu w Buenos Aires[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Antoni Bugajski, Marcin Dobosz: Argentyna szła za El Polaco. Syn imigranta spod Sanoka prowadził ją w mundialu. przegladsportowy.onet.pl, 2022-12-19. [dostęp 2022-12-30].
  2. Radość i zmartwienie. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 24 z 17 czerwca 1974. 
  3. Krótko. „Nowiny”, s. 2, Nr 182 z 16 września 1982. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]