Przejdź do zawartości

U-185 (1942)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
U-185
Ilustracja
Historia
Stocznia

AG Weser, Brema

Położenie stępki

1 lipca 1941

Wodowanie

2 marca 1942

 Kriegsmarine
Wejście do służby

13 czerwca 1942

Zatopiony

24 sierpnia 1943

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

nawodna 1120 ton, podwodna 1232 tony

Długość

76,8 m (kadłuba mocnego 58,7 m)

Szerokość

6,9 m (kadłuba mocnego 4,4 m)

Zanurzenie

230 m maks. (4,7 m na powierzchni)

Napęd
2 silniki wysokoprężne MAN M9V40/46, 9-cylindrowe, 4400 KM (3300 kW)
2 silniki elektryczne SSW GU345/34, 1000 KM (735 kW)
Prędkość

19 w. (35 km/h) na powierzchni
7,3 w. (13,5 km/h) w zanurzeniu

Zasięg

25620 km (13850 Mm) przy 19 km/h (10 w.) na powierzchni
117 km (63 Mm) przy 7 km/h (4 w.) w zanurzeniu

Uzbrojenie
4 dziobowe + 2 rufowe wyrzutnie torpedowe 533 mm, 22 torpedy (lub 44 min typu A, albo 66 typu B), w pierwszych modelach 1 działo 105/45
Załoga

48 - 56 osób

U-185 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) typu IX C/40 z okresu II wojny światowej. Okręt wszedł do służby w 1942 roku. Jedynym dowódcą był Kptlt. August Maus.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Okręt wszedł w skład 4. Flotylli U-Bootów, gdzie od czerwca do października 1942 roku odbywał szkolenie. 1 listopada 1942 roku włączony do 10. Flotylli jako jednostka bojowa.

Odbył 3 patrole na Atlantyku, w trakcie których zatopił 9 statków o łącznej pojemności 62 761 BRT i uszkodził jeden statek (6840 BRT).

13 czerwca 1943 roku na północny zachód od przylądka Finisterre brytyjska łódź latająca Short Sunderland przeprowadziła atak na grupę wynurzonych U-Bootów (U-185, U-358, U-564, U-634 i U-653). Choć samolot został zestrzelony, zrzucone przez niego bomby poważnie uszkodziły U-564. Niemogąca się zanurzyć jednostka pod eskortą U-185 udała się w drogę powrotną do Francji. Następnego dnia na wodach Zatoki Biskajskiej oba U-Booty zostały wykryte przez samolot Whitley. Artyleria przeciwlotnicza obu okrętów podwodnych uszkodziła samolot, który zmuszony był wodować, ale zrzucone wcześniej bomby głębinowe zatopiły U-564. Jego dowódca i 17 członków załogi zostało wyłowionych przez U-185, który następnie przekazał ich na pokład niszczyciela Z-24.

U-185 został zatopiony bombami głębinowymi 24 sierpnia 1943 roku w rejonie Wysp Azorskich przez samoloty Avenger i Wildcat z amerykańskiego lotniskowca eskortowego USS „Core”. Zginęło 29 członków załogi i 14 rozbitków z zatopionego wcześniej U-604 a podjętych z wody przez U-185; 22 uratowano.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]