Przejdź do zawartości

Talar

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wczesny „Ioachimsthaler” bity przez Schlicka w imieniu króla Ludwika II, z postacią św. Joachima na rewersie (1525)

Talar – gruba moneta srebrna bita w Europie od końca XV wieku.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Nazwa spolszczona z niemieckiego Thaler (skrócona forma Ioachimsthaler Gulden – „złoty joachimstalski”), jest pochodną od miejscowości Sankt Joachimsthal w Czechach (obecnie Jáchymov)[a], należącej do hrabiowskiego rodu Schlick (czes. Šlikové), przy której Stefan Schlick (Štěpán Šlik) otworzył mennicę i zaczął w 1519[1] systematycznie bić takie wartościowe srebrne monety[b].

Powstanie tego pieniądza łączy się z odkryciem nowych, bogatych złóż srebra w środkowej Europie, rosnącym importem kruszców (złoto, srebro) z ziem Nowego Świata oraz zapotrzebowaniem w rozwijającym się handlu na wartościową monetę srebrną; istotny wpływ miał również spadek wartości dotychczasowego pieniądza srebrnego. Pierwsze talary (o nazwie guldiner) wypuszczono w 1485 w Tyrolu (arcyksiążę Zygmunt Habsburg), późniejsze w 1500 w Saksonii. Talary z Jachymowa o wysokiej próbie (zwane też „Ioachimsthaler Münze”) zawierały od 27,20 do 26,39 g czystego srebra. Na początku XVI stulecia podobne monety emitowano w wielu krajach europejskich mających zasobne kopalnie srebra; do szczególnie znanych i cenionych należały niderlandzkie (Leeuwendaalder)[c], skandynawskie riksdalery oraz talary krajów niemieckich, gdzie rozpowszechniły się one najprędzej.

Talary europejskie

[edytuj | edytuj kod]
Popularny w XVII–XVIII wieku niemiecki talar „z dzikusem”

Niemiecki talar miał początkowo wartość 60 krajcarów, następnie 68 (Reichstaler), później 72, a od roku 1580 – 90 krajcarów. Zawartość kruszcu u różnych emitentów niemieckich była niejednakowa, dopiero ujednolicony w ramach unii monetarnej (1857) talar zawierał ustawowo 16,67 g czystego srebra[d]. W wyniku reformy walutowej w latach 1871–1873 talar Rzeszy miał równowartość 3 marek, jednak odtąd zaczął wychodzić z obiegu; ostateczna demonetyzacja nastąpiła w 1907[2].

W Rosji talar znany był jako „jefimok”[e], we Francji pod nazwą „jocondale”, w Italii jako „tallero”. Stanowiąc wzorzec europejskich monet srebrnych, kursował na rynkach europejskich niemal 400 lat. Do szczególnie trwałych należał duński talar zachodnioindyjski, będący tam walutą w latach 1849–1917, który na Wyspach Dziewiczych kursował aż do 1934 roku, zastąpiony wtedy przez dolar amerykański[3]. Najdłużej, aż do czasów współczesnych, przetrwał w emisjach i w obiegu habsburski talar Marii Teresy.

Na ziemiach polskich

[edytuj | edytuj kod]

Na ziemiach współczesnej Polski pierwszym talarem była moneta księstwa nyskiego wybita w 1508 przez biskupa Jana V Turzona. W 1520 talary wyemitował Zakon krzyżacki[f]. Pierwszym monarchą polskim bijącym talary (jako emisje medalowe) był Zygmunt I Stary (1529, 1533 dla Korony), po nim też Zygmunt August (1547 dla Litwy), lecz masowe ich emitowanie jako pieniądza podjął po reformie monetarnej (1580) dopiero Stefan Batory[1] i kontynuowano je do 1795 roku, a potem także w Księstwie Warszawskim. Polskie talary wartością były na ogół zbliżone do cesarskich; bito również ich połówki i wielokrotności (bardzo rzadko)[4].

Talar Księstwa Warszawskiego bity w latach 1810–1815 przez króla saskiego Fryderyka Augusta I jako jego władcę, miał wagę 23 g z zawartością 16,56 g czystego kruszcu próby 720. Wypuszczano monety o nominale jednego talara (równego 6 złotym), 1/3 talara (= 2 złote) i 1/6 talara (= 1 zł)[5].

W Prusach począwszy do połowy XVIII wieku system monetarny oparty był na talarze dzielącym się na grosze.

Do 1821: 1 talar = 24 dobre grosze(inne języki) á 12 fenigów = 288 fenigów
Po 1821: 1 talar = 30 srebrnych groszy(inne języki) = 360 miedzianych fenigów

Talar został wyparty w 1873 roku przez markę niemiecką.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. W 1516 uruchomiono tam kopalnię srebra (C.C. Chamberlain: Guide to Numismatics. London: EUP, 1965, s. 161).
  2. Od talara, poprzez czeską nazwę tolar, pochodzi m.in. współczesna nazwa dolar. Do tradycji talara nawiązują też waluty takie jak peso, angielska korona (crown) czy talar etiopski (bir).
  3. Na Litwie szczególnie ceniony talar holenderski określano nazwą „musztyn” (por. J.I. Kraszewski: Sieroce dole, Kraków 1971, s. 110, 392).
  4. W XIX wieku rolę niemieckiej monety obiegowej faktycznie przejął zepsuty pruski talar, mający 5/7 wartości wymienialnego (Fr. von Schrötter: Wörterbuch der Münzkunde, dz. cyt., s. 677).
  5. Nazywano tak zarówno europejski talar importowany, jak i carski, bity w 1654 dla obiegu wewnętrznego oraz europejski kontrasygnowany (jefimok z priznakom) z lat 1655–1659 (A. Mikołajczyk: Leksykon numizmatyczny, dz. cyt., s. 146). Charakter monety talarowej miał także wprowadzony przez Piotra I (1704) rubel (A. Mikołajczyk: Monety stare i nowe, dz. cyt., s. 24).
  6. Wyrażano wątpliwość, czy wśród gdańskich talarów (1567) są monety prawdziwe (M. Kowalski, dz. cyt.).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Andrzej Mikołajczyk: Monety stare i nowe. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1988, s. 19.
  2. В.В. Зварич: Нумизматический словарь, dz. cyt., s. 120.
  3. Thomas Michael, George S. Cuhaj: Standard Catalog of World Gold Coins 1601 – Present. Iola (Wisc.): Krause, 2009, s. 311.
  4. M. Kowalski: Vademecum kolekcjonera monet i banknotów, dz. cyt., s. 110–111.
  5. H. Kahnt, dz. cyt., s. 475.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]