Przejdź do zawartości

Synchronizacja standardowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Synchronizacja standardowa – konwencja synchronizacji zegarów położonych w różnych miejscach za pomocą wymiany sygnałów. Używana była telegrafistów już w połowie XIX wieku, spopularyzowana została przez Henriego Poincarégo oraz Alberta Einsteina, który zastosował ją do sygnałów świetlnych i uznał jej fundamentalną rolę w szczególnej teorii względności[1]. Z tego względu nazywana jest także synchronizacją Einsteina-Poincarégo[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. A. Einstein, Zur Elektrodynamik bewegter Körper, „Annalen der Physik”, 10, 17, 1905, s. 891–921, DOI10.1002/andp.19053221004, Bibcode1905AnP...322..891E [zarchiwizowane z adresu 2009-12-29] (niem.). (zob. tłumacz. na j. ang.
  2. S.B. Leble, Teoria Wzlędnosci i Grawitacji, Gdańsk: Politechnika Gdańska, 2006, s. 1.