Przejdź do zawartości

Strażnica WOP Poluńce

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Strażnica WOP Sankury
Strażnica WOP Poluńce
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1945

Rozformowanie

lipiec 1956

Tradycje
Rodowód

123 strażnica WOP Sankury

Komendanci / Dowódcy
Pierwszy

ppor. Michał Pawluczyk

Organizacja
Dyslokacja

Sankury, Poluńce

Formacja

Wojska Ochrony Pogranicza

Podległość

26 komenda odcinka]
13 Batalion OP
222 Batalion WOP
22 Brygada WOP

Strażnica Wojsk Ochrony Pogranicza Sankury/Poluńce – nieistniejący obecnie podstawowy pododdział graniczny Wojsk Ochrony Pogranicza pełniący służbę graniczną na granicy polsko-radzieckiej.

Formowanie i zmiany organizacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Strażnica została sformowana w 1945 w strukturze 26 komendy odcinka jako 123 strażnica WOP (Sankury)[1] o stanie 56 żołnierzy. Kierownictwo strażnicy stanowili: komendant strażnicy, zastępca komendanta do spraw polityczno-wychowawczych i zastępca do spraw zwiadu. Strażnica składała się z dwóch drużyn strzeleckich, drużyny fizylierów, drużyny łączności i gospodarczej. Etat przewidywał także instruktora do tresury psów służbowych oraz instruktora sanitarnego[2].

W latach 1948–31 grudnia 1950, 122 strażnica OP Połuńce była w strukturach 13 batalionu Ochrony Pogranicza.

W latach 1 stycznia 1951–15 listopada 1955, 123 strażnica WOP Poluńce była w strukturach 222 batalionu WOP i w 1951 stacjonowała w Poluńcach. Od 15 marca 1954 wprowadzono nową numerację strażnic[a]. Strażnica III kategorii otrzymała numer 117[4][5].

15 listopada 1955 został zlikwidowano sztab 222 batalionu WOP w Sejnach[b] i strażnica została podporządkowana bezpośrednio pod sztab 22 Brygady WOP. W sztabie brygady wprowadzono stanowiska nieetatowych oficerów kierunkowych odpowiedzialnych za służbę graniczną strażnic[6]. Na początku 1956 ponownie przejściowo sformowano batalion graniczny w Sejnach i podporządkowano mu strażnicę nr 117[6].

Opracowany w maju 1956 przez Dowództwo WOP kolejny plan reorganizacji formacji przewidywał rozformowanie kilku brygad, sztabów, batalionów i strażnic. Ta reforma miała przede wszystkim korzyści finansowe. W wyniku tej reformy, w lipcu 1956 rozformowany został 222 Batalion WOP, a także Strażnica WOP Poluńce[7][6]. Natomiast budynki zaadaptowano na szkołę[8].

Ochrona granicy

[edytuj | edytuj kod]

Faktyczną ochronę powierzonego odcinka granicy państwowej, strażnica rozpoczęła w czerwcu 1946[9].

Sąsiednie strażnice

Komendanci strażnicy

[edytuj | edytuj kod]
  • ppor. Michał Pawluczyk[4] (był w 1945)[7]
  • chor. Kazimierz Stykowski p.o. (był w 1951)
  • chor. Walenty Chechoń (był w 1952).
  1. Rozkaz dowódcy Wojsk Ochrony Pogranicza nr 04 z 22 lutego1954[3].
  2. Rozkaz dowódcy WOP nr 049 z 27.10 1955 (Historia BOWOP ↓, s. 114-134).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Henryk Dominiczak: Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945-1985. Warszawa: Wojskowa drukarnia w Łodzi, 1985.
  • Jerzy Prochwicz: Wojska Ochrony Pogranicza 1945-1965. Piotrków Trybunalski: Naukowe Wydawnictwo Piotrkowskie, 2011. ISBN 978-83-7726-027-2.
  • Zenon Jackiewicz: Wojska Ochrony Pogranicza: (1945-1991): krótki informator historyczny. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1998. ISBN 83-909304-3-9.
  • Koło Nr 14 im. Powstańców Sejneńskich Związku Żołnierzy Wojska Polskiego przy Placówce SG w Sejnach: Zarys historyczny Służb Granicznych na Sejneńszczyźnie. [w:] Muzeum Ziemi Sejneńskiej [on-line]. muzeum.sejny.pl, 2012-11-26. [dostęp 2020-01-31]. (pol.).
  • Archiwum Straży Granicznej, DWOP sygn.2825/1. Rejestr główny jednostek WOP.
  • ASGr.Historia Białostockiego Oddziału Wojsk Ochrony Pogranicza. Białystok 1960
  • Archiwum Straży Granicznej, DWOP, sygn. 217/143 k.119 -123. Wykazy dyslokacyjne WOP 1946.
  • Archiwum SGr., zespół archiwalny DWOP, sygn. 1284/200, Struktury organizacyjno-dyslokacyjne. Dyslokacja jednostek Wojsk Ochrony Pogranicza z 8 kwietnia 1954.