Przejdź do zawartości

Stoffel Vandoorne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stoffel Vandoorne
Ilustracja
Stoffel Vandoorne (2019)
Państwo

 Belgia

Data i miejsce urodzenia

26 marca 1992
Kortrijk

Sezon 2019/2020
Seria

Formuła E

Zespół

Mercedes-EQ Formula E Team

Samochód

Mercedes-Benz EQ Silver Arrow 01

Nr startowy

5

Partnerzy

Nyck de Vries

Sukcesy

2010: F4 Eurocup 1.6 (mistrz)
2012: Europejski Puchar Formuły Renault 2.0 (mistrz)
2013: Formuła Renault 3.5 (wicemistrz)
2014: Seria GP2 (wicemistrz)
2015: Seria GP2 (mistrz)
2019/2020: Formuła E (wicemistrz)
2021/2022: Formuła E (mistrz)

Strona internetowa

Stoffel Vandoorne (ur. 26 marca 1992 roku w Kortrijk) – belgijski kierowca wyścigowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Karting

[edytuj | edytuj kod]

Stoffel karierę rozpoczął w 1998 roku od startów w kartingu. W 2010 roku zadebiutował w serii wyścigów samochodów jednomiejscowych – Europucharze F4 1.6. Już w pierwszym podejściu sięgnął w niej po tytuł mistrzowski, będąc dziewięciokrotnie na podium, z czego sześciokrotnie na najwyższym stopniu (pięciokrotnie startował z pole position, a także czterokrotnie uzyskał najszybszy czas okrążenia).

Formuła Renault 2.0

[edytuj | edytuj kod]

W kolejnym sezonie awansował do Europejskiej Formuły Renault, gdzie ścigał się w rodzimej ekipie KTR. Jednocześnie brał udział również w północnoeuropejskiej edycji tej serii. Począwszy od szóstego wyścigu w kalendarzu (na Nürburgringu) Belg punktował we wszystkich rozegranych zmaganiach. Jedyne podium uzyskał w drugim starcie, na węgierskim Hungaroringu, gdzie był trzeci. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej znalazł się na 5. pozycji. W Formule Renault WEC 2.0 Vandoorne spisał się znacznie lepiej. W trakcie rywalizacji Stoffel ośmiokrotnie meldował się w czołowej trójce, a także trzykrotnie sięgnął po pierwsze pole startowe. Zmagania zakończył na wysokim 3. miejscu.

W roku 2012 nawiązał współpracę z niemiecką ekipą Josefa Kaufmanna. Belg do ostatniego wyścigu walczył o tytuł mistrzowski z Rosjaninem Daniiłem Kwiatem, okazując się ostatecznie lepszym o dziesięć punktów. W trakcie sezonu Vanodoorne jedenastokrotnie stawał na podium, z czego czterokrotnie na najwyższym stopniu (dwukrotnie na Nürburgringu). Poza sześciokrotnie sięgnął po pole position oraz trzykrotnie odnotował najszybszy czas okrążenia.

Pod tymi samymi barwami Stoffel wystartował również w trzech rundach Formuły Renault 2.0 NEC. Belg zdominował rywalizację, zwyciężając w pięciu z siedmiu startów. Oprócz tego czterokrotnie startował z pierwszej pozycji oraz pięciokrotnie wykręcił najszybsze okrążenie wyścigu.

Formuła Renault 3.5

[edytuj | edytuj kod]

Na sezon 2013 podpisał kontrakt z ekipą Fortec Motorsport w Formule Renault 3.5. Wygrał tam cztery wyścigi, a dziesięciokrotnie stawał na podium. Do ostatniej rundy toczył walkę z Kevinem Magnussenem. Ostatecznie jednak uzbierane 214 punktów pozwoliło mu zdobyć tytuł wicemistrzowski serii.

Seria GP2

[edytuj | edytuj kod]
Stoffel Vandoorne podczas zawodów Serii GP2 na torze Silverstone (2014)

W 2014 roku Belg łączył posadę kierowcy testowego ekipy McLaren w Formule 1 z fotelem zawodnika francuskiego zespołu ART Grand Prix w Serii GP2. Już w pierwszym starcie okazał się najlepszy. W kolejnych startach doznał jednak wielu problemów m.in. związanych z brakiem doświadczenia, przez które nie zdobył żadnego punktu. Serię gorszych występów przerwał w Austrii, gdzie stanął na drugim stopniu podium. Miejsca w pierwszej trójce osiągał również w Wielkiej Brytanii i Niemczech. W drugiej części sezonu zdobył najwięcej punktów spośród wszystkich kierowców serii. Dominował w kwalifikacjach, zdobywając cztery pole position z rzędu. Wygrał sprint w Budapeszcie oraz główne wyścigi we Włoszech oraz w Abu Zabi. Podczas ostatniej rundy wyprzedził Nasra i zdobył tytuł wicemistrza serii. Nie był już jednak w stanie zagrozić zdobywcy tytułu, Brytyjczykowi Jolyonowi Palmerowi.

Zdobyte doświadczenie zaowocowało w sezonie 2015. Belg zdominował sezon, od początku nadając ton rywalizacji. W klasyfikacji generalnej zdobył aż 341,5 punktu (drugi Alexander Rossi uzyskał ich 181,5). Prezentował przy tym bardzo dużą skuteczność, gdyż 16 z 21 startów kończył na podium, z czego siedmiokrotnie na najwyższym jego stopniu (we wszystkich przypadkach triumfował w głównym wyścigu). Poza tym pięciokrotnie sięgał po pole position oraz siedmiokrotnie odnotował najszybsze okrążenie wyścigu. Tym samym Belg pobił wszelkie rekordy serii i zabrakło tylko dogodnej sytuacji do zdobycia dubletu w jeden weekend. Mistrzostwo zapewnił sobie na dwie rundy (czyli cztery wyścigi) przed końcem sezonu, co tylko potwierdza hegemonię Belga.

Formuła 1

[edytuj | edytuj kod]
Stoffel Vandoorne podczas Grand Prix Bahrajnu w bolidzie McLaren MP4-31 (2016)

W 2016 roku podczas Grand Prix Bahrajnu zadebiutował w Formule 1, zastępując Fernando Alonso, który w wypadku doznał obrażeń w pierwszej rundzie w Grand Prix Australii.

Wyniki

[edytuj | edytuj kod]

Formuła Renault 3.5

[edytuj | edytuj kod]
Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2013 Fortec Motorsport Włochy
ITA
Włochy
ITA
Hiszpania
ARA
Hiszpania
ARA
Monako
MON
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Rosja
RUS
Rosja
RUS
Austria
AUT
Austria
AUT
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Francja
FRA
Francja
FRA
Hiszpania
CAT
Hiszpania
CAT
181 2
1 3 8 3 9 13 1 1 1 NU NU 4 3 2 NU 3 2
Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2014 ART Grand Prix Bahrajn
BHR
Bahrajn
BHR
Hiszpania
ESP
Hiszpania
ESP
Monako
MON
Monako
MON
Austria
AUT
Austria
AUT
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Włochy
ITA
Rosja
RUS
Rosja
RUS
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
229 2
1 22 13 10 14 13 2 15 3 9 2 3 7 1 2 6 1 13 5 2 1 5
2015 ART Grand Prix Bahrajn
BHR
Bahrajn
BHR
Hiszpania
ESP
Hiszpania
ESP
Monako
MON
Monako
MON
Austria
AUT
Austria
AUT
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Włochy
ITA
Rosja
RUS
Rosja
RUS
Bahrajn
BHR
Bahrajn
BHR
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
341,5 1
1 2 1 2 1 8 1 2 3 9 5 2 1 4 2 3 3 4 1 2 1

Formuła 1

[edytuj | edytuj kod]
Rok Zespół Samochód Silnik Wyniki w poszczególnych eliminacjach Pkt. Poz.
2016 McLaren Honda Formula 1 Team McLaren MP4-31 Honda RA616H V6 t Australia Bahrajn Rosja Hiszpania Monako Kanada Unia Europejska Austria Wielka Brytania Węgry Niemcy Belgia Włochy Singapur Malezja Japonia Stany Zjednoczone Meksyk Brazylia 1 20
- 10 - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
2017 McLaren Honda McLaren MCL32 Honda RA617H V6 t Australia Bahrajn Rosja Hiszpania Monako Kanada Azerbejdżan Austria Wielka Brytania Węgry Belgia Włochy Singapur Japonia Stany Zjednoczone Meksyk Brazylia 13 16
13 NU NW 14 NU NU 14 12 12 11 10 14 NU 7 7 14 12 12 NU 12
2018 McLaren F1 Team McLaren MCL33 Renault R.E.18 1.6T V6 t Australia Bahrajn Azerbejdżan Hiszpania Monako Kanada Francja Austria Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Singapur Rosja Japonia Stany Zjednoczone Meksyk Brazylia 12 16
9 8 13 9 NU 14 16 12 15 11 13 NU 15 12 12 16 15 11 8 15 14

Podsumowanie

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Seria Zespół Wyścigi Zwycięstwa PP NO Podium Punkty Pozycja
2010 Europejski Puchar Formuły 4 1.6 Autosport Academy 14 6 5 4 3 151 1
2011 Europejski Puchar Formuły Renault 2.0 KTR 14 0 0 0 1 93 5
Północnoeuropejski Puchar Formuły Renault 2.0 14 0 2 0 8 328 3
2012 Europejski Puchar Formuły Renault 2.0 Josef Kaufmann Racing 14 4 6 3 7 244 1
Północnoeuropejski Puchar Formuły Renault 2.0 7 5 4 5 1 176 9
2013 Formuła Renault 3.5 Fortec Motorsport 17 4 3 2 10 214 2
2014 Seria GP2 ART Grand Prix 22 4 4 3 10 229 2
2015 Seria GP2 ART Grand Prix 21 7 4 7 16 341,5 1
2016 Formuła 1 McLaren Honda Formula 1 Team 1 0 0 0 0 1 20
2017 Formuła 1 McLaren Honda Formula 1 Team 20 0 0 0 0 13 16
2018 Formuła 1 McLaren F1 Team 21 0 0 0 0 12 16

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]