Przejdź do zawartości

Sonant

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Spółgłoska sylabiczna
Numer IPA 431
◌̩
Jednostka znakowa

◌​̩

Unikod

◌ U+0329

UTF-8 (hex)

◌ cc a9

Inne systemy
X-SAMPA =
Kirshenbaum -
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Sonant, inaczej spółgłoska sylabicznaspółgłoska zgłoskotwórcza, tworząca sylabę[1]. Sonantami są zwykle spółgłoski nosowe i płynne. Współcześnie nie występują w języku polskim, ale są dosyć częste w innych językach.

W szerszym ujęciu sonantami (sonorantami, rezonantami) są nazywane głoski wymawiane bez turbulentnego przepływu powietrza przez narządy głosowe – spółgłoski sonorne ([n], [ɲ], [ŋ], [r], [ɾ], [l], [ɫ]), półsamogłoski ([j], [w]) i samogłoski. Przeciwstawiane są im obstruenty.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sonanty. W: Stanisław Dubisz, Halina Karaś, Nijola Kolis: Dialekty i gwary polskie. Wyd. I. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1995, s. 131. ISBN 83-2140989-X.