Sobibór
wieś | |
Rampa kolejowa przy obozie zagłady w Sobiborze | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Wysokość |
163 m n.p.m. |
Liczba ludności (2021) | |
Strefa numeracyjna |
82 |
Kod pocztowy |
22-200[4] |
Tablice rejestracyjne |
LWL |
SIMC |
0109814 |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego | |
Położenie na mapie powiatu włodawskiego | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Włodawa | |
51°28′20″N 23°38′39″E/51,472222 23,644167[1] |
Sobibór – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie włodawskim, w gminie Włodawa[5][6]. Leży nad Bugiem.
Na terenie wsi utworzono dwa sołectwa Sobibór-Stacja i Sobibór-Wieś[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 434 mieszkańców[8].
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Jana Jałmużnika w Orchówku.
Części wsi
[edytuj | edytuj kod]SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0109820 | Dubnik | część wsi |
0109837 | Sobibór | osada wsi |
Opis
[edytuj | edytuj kod]Nazwa wsi związana jest z imieniem Sobiebor. Wieś znajduje się na skraju lasów sobiborskich. Na jej terenie stoi murowany dwór, dawna siedziba szkoły. 4 km na zachód od wsi, w środku lasu, znajduje się sołectwo Sobibór Stacja. Mieści się tam czynna towarowa stacja kolejowa Sobibór (przeładunek drewna) oraz muzeum wraz z pomnikiem upamiętniającym dawny obóz zagłady. Siedziba Nadleśnictwa Sobibór.
W roku 1637 przyłożona konwentu brzeskiego Św. Franciszka B. Ruszkowska ufundowała cerkiew Jana Ewangelisty z pozwolenia zgromadzenia i błogosławieństwa o. Mefodiusza z Terla Terleckiego[9].
Przy stacji działał w latach 1942–1943 niemiecki nazistowski obóz zagłady w Sobiborze, w skład załogi którego wchodziło 30 Niemców oraz 150 byłych jeńców sowieckich na służbie niemieckiej, głównie Ukraińców. Zamordowano tam co najmniej ćwierć miliona ludzi[10]. 14 października 1943 roku w obozie wybuchł bunt więźniów, w wyniku którego zostało zabitych dwunastu esesmanów, trzystu więźniom zaś udało się zbiec[11].
W latach 1867–1933 miejscowość była siedzibą gminy Sobibór. W latach 1975–1998 administracyjnie należała do województwa chełmskiego.
Na terenie miejscowości znajduje się przystanek kolejowy Okuninka Białe[12], natomiast stacja kolejowa Sobibór należy do obrębu wsi Żłobek[13].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 125899
- ↑ Wieś Sobibór w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-11-11] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-11-11] .
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1166 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
- ↑ a b GUS. Rejestr TERYT.
- ↑ Raport o stanie gminy za rok 2022. Informacje ogólne s. 5
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ BN Rps BOZ 198. Metryka albo Księga, w której się zamyka przyjęcie klasztoru panieńskiego św. Franciszka trzeciej reguły sióstr pokutujących w Brześciu za przełożeństwa Wielebnej IMci Matki Elżbiety Wereszczyńskiej w roku pańskim wypisana 1726, Brześć Litewski, 1726-1830 .
- ↑ Według materiałów Muzeum Obozu w Sobiborze, głównie listów przewozowych.
- ↑ Słownik wydarzeń, pojęć i legend XX wieku; Kopaliński, Władysław (1907–2007), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1999 ISBN 83-01-12849-6.
- ↑ Sobibór (działka nr 1) – System Informacji Przestrzennej Starostwa Powiatowego we Włodawie. [dostęp 2019-07-30].
- ↑ Stacja Sobibór – System Informacji Przestrzennej Starostwa Powiatowego we Włodawie. [dostęp 2019-07-30].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Sobibór, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 942 .