Rudniki (powiat staszowski)
50°28′07″N 21°16′24″E/50,468611 21,273333
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Sołectwo |
Rudniki[2] |
| Wysokość |
167 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2021) |
434[3] |
| Strefa numeracyjna |
15 |
| Kod pocztowy |
28-230[4] |
| Tablice rejestracyjne |
TSZ |
| SIMC |
0803733[5] |
Położenie na mapie gminy Połaniec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu staszowskiego  | |
| 50°28′07″N 21°16′24″E/50,468611 21,273333[1]
| |
Rudniki – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Połaniec[5][6].
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa tarnobrzeskiego.
W latach 1867–1954 w granicach administracyjnych gminy Tursko (natenczas dzieliła się na: wioskę i folwark); a w granicach obecnej gminy Połaniec dopiero od 1 stycznia 1973 roku po reaktywacji gmin w miejsce gromad.
Wieś zlokalizowana jest przy drodze wojewódzkiej nr 764.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś wymieniana w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich pod koniec XIX wieku.
RUDNIKI, wieś i folwark, powiat sandomierski, gmina Tursko, parafia Połaniec, odległość od Sandomierza 39 wiorst, mają młyn wodny na rzece Czarnej, 42 domy, 385 mieszkańców, 510 mórg (ziemi) dworskiej, 563 (mórg ziemi) włościańskiej. W 1827 roku było (tu) 34 domy, 222 mieszkańców. W XV wieku Rudniki są własnością Jana Rytwiańskiego, kasztelana krakowskiego, który miał tu 12 łanów kmiecych, karczmę, 1 zagrodziarza z rolą. Dziesięcinę snopową i konopną, wartości 8 grzywien, dawano biskupowi krakowskiemu (Długosz, Liber Beneficiorum, II, 450, 451). W 1578 roku własność kasztelana radomskiego, miała 24 osadników, 6 łanów, 1 zagrodziarza z rolą, 3 komorników, 3 biednych, 1 rzemieślnika (Pawiński, Małopolska, III, 169).
Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego..., t. IX.[7]
Rudniki w 1867 roku wchodził w skład gminy Tursko, z urzędem gminy w Strużkach. Sądem okręgowym dla gminy był IV Sąd Okręgowy w Staszowie (tam też była stacya pocztowa). Gmina miała 8 781 mórg rozległości ogółem (w tym 5 083 mórg włościańskich) i 4 613 mieszkańców (w tym 1,4 proc. pochodzenia żydowskiego, tj. 63 żydów). W skład gminy wchodziły jeszcze: Antoszówka, Dąbrowa, Luszyca, Matyaszów, Nakol, Niekrasów, Niekurza, Okrągła, Ossala, Pióry, Szwagrów, Strużki, Sworoń, Trzcianka, Tursko Małe, Tursko Wielkie, Tursko Wola, Zaduska Kępa i Zawada[8].
W 1895 roku ówczesna parafia Połaniec należała do ówczesnego dekanatu sandomierskiego i liczyła wówczas 5 514 dusz[9].
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Współczesna struktura demograficzna wioski Rudniki na podstawie danych z lat 1995-2009 według roczników GUS, z prezentacją danych z 2002 roku[10]:
Tabela 1.1 Poziom populacji wioski w przedziałach wiekowych WYSZCZEGÓLNIENIE J.
m.POPULACJA MIESZKAŃCÓW
(w przedziałach wiekowych w 2002 roku)OGÓŁEM 0-9 10-19 20-29 30-39 40-49 50-59 60-69 70-79 80+ I. OGÓŁEM os. 410 48 66 73 48 53 44 37 30 11 – odsetek % 100 11,7 16 17,8 11,7 12,9 10,7 9,1 7,4 2,7 1. WEDŁUG PŁCI A. Mężczyzn os. 208 23 33 43 30 32 20 15 8 4 – odsetek % 50,8 5,6 8 10,5 7,3 7,8 4,9 3,7 2 1 B. Kobiet os. 202 25 33 30 18 21 24 22 22 7 – odsetek % 49,2 6,1 8 7,3 4,4 5,1 5,8 5,4 5,4 1,7
Rysunek 1.1 Piramida populacji – struktura płci i wieku wioski
Tabela 1.2 Poziom populacji wioski w grupach wiekowych WYSZCZEGÓLNIENIE J.
m.POPULACJA MIESZKAŃCÓW
(w grupach wiekowych w 2002 roku)OGÓŁEM Mężczyzn Kobiet I. OGÓŁEM os. 410 208 202 – odsetek % 100 50,8 49,2 1. W WIEKU A. Przedprodukcyjnym os. 97 47 50 – odsetek % 23,7 11,5 12,2 B. Produkcyjnym os. 242 141 101 – odsetek % 59 34,4 24,6 a. mobilnym os. 167 100 67 – odsetek % 40,7 24,4 16,3 b. niemobilnym os. 75 41 34 – odsetek % 18,3 10 8,3 C. Poprodukcyjnym os. 71 20 51 – odsetek % 17,3 4,9 12,4
Dawne części wsi – obiekty fizjograficzne
[edytuj | edytuj kod]W latach 70. ubiegłego wieku przyporządkowano i opracowano spis lokalnych części integralnych dla Rudnik zawarty w tabeli 1.
Tabela 1. Wykaz urzędowych nazw miejscowych i obiektów fizjograficznych[11] Nazwa wsi – miasta Nazwy części wsi
– miastaNazwy obiektów fizjograficznych
– charakter obiektuI. Gromada POŁANIEC
- Rudniki
- Blech
- Wymysłów
- Blech — pole
- Błonie — pole, pastwisko
- Mostki — pole
- Ogrody — łąka, pole
- Piskornik — łąka, bagno
- Twardówka — pole
- Za Rzeką — pole
- Zamiany — pole
- Zwierzyniec — las
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 118152
- ↑ Mieczysław Machulak: Jednostki pomocnicze Gminy i Miasta Połaniec. [w:] Jednostki pomocnicze / Statuty sołectw i osiedli w Mieście i Gminie Połaniec [on-line]. Połaniec, 2010-03-03, Biuletyn Informacji Publicznej Urzędu Miasta i Gminy Połaniec [dostęp 2010-10-26]. (pol.).
- ↑ Wieś Rudniki w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-03-16], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1099 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Rudniki (12, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 936.
- ↑ Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. XII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1892, s. 657.
- ↑ Bronisław Chlebowski (red. naczelny), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Według planu Filipa Sulimierskiego i z pomocą zgromadzonych przez niego materyałów. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. VIII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1887, s. 706.
- ↑ Baza Demograficzna – Tablice predefiniowane – Wyniki badań bieżących; Stan i struktura ludności; Ludność według płci i miast. GUS, 2011, demografia.stat.gov.pl [dostęp 2011-05-04]. (pol.).
- ↑ Por. Leon Kaczmarek (red. nauk. zeszytu), Witold Taszycki (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970, s. 37, 77-96.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Kaczmarek Leon (red. nauk. zeszytu), Taszycki Witold (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970.
