Ruch 2 Czerwca
Ruch 2 Czerwca (niem. Bewegung 2. Juni) – organizacja terrorystyczna z Niemiec.
Nazwa
[edytuj | edytuj kod]Data 2 czerwca, znajdująca się w nazwie organizacji, upamiętniała dzień śmierci Benno Ohnesorga – studenta biorącego udział w manifestacji przeciwko wizycie szacha Iranu, Mohammada Rezy Pahlawiego w Berlinie[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Powstał w 1969 roku[2], a jego pierwsi członkowie wywodzili się ze środowiska berlińskiej Kommune I. Trzon ruchu tworzyli: Fritz Teufel, Verena Becker, Gabrielle Kröcher-Tiedemann, Ingrid Siepmann, Rolf Pohle, Rolf Heißler, Inge Viett, Juliane Plambeck, Gabriele Rollnik i Angela Luther[3]. W latach 70. był drugą co do wielkości organizacją terrorystyczną w Niemczech (największa była RAF, czyli Frakcja Czerwonej Armii)[2]. Jego aktywiści wyróżniali się na tle innych grup terrorystycznych przynależnością do kontrkultury hipisowskiej. Okazjonalnie współpracował z RAF, do trwałej współpracy jednak nie doszło ze względu na różnice ideowe[1]. W przeciwieństwie do RAF, która uważała, że grupa terrorystyczna w toku walki przekształci się w wielką armię ludową, Ruch 2 Czerwca głosił konieczność pracy politycznej i propagandowej przygotowującej grunt dla przyszłych działań militarnych. Odrzucał działalność kryminalną, jako izolującą grupę od społeczeństwa i nie zamierzał rezygnować z korzyści, jakie daje legalność. Dążąc do oparcia się na robotnikach i w ogóle warstwach uboższych, zamierzał podejmować w swej walce problemy bliskie tym kręgom[3].
Trzon grupy został wyeliminowany po fali aresztowań w sierpniu 1973 roku[2]. Na przełomie lat 70. i 80. Ruch 2 Czerwca podzielił się na dwie frakcje: pierwsza („Nieugięci nad Sprewą”) pod wodzą F. Teufela i Gerarda Klöppera chcą utrzymać dawną linię – terror indywidualny jako „sabotaż funkcjonowania władzy” w imię doraźnych interesów uciskanych grup społecznych. Druga grupa (G. Kröcher-Tiedemann, G. Rollnick, Christian Müller) nawiązuje do ideologii RAF-u – walka zbrojna jest „walką klasową, będącą częścią wojny wyzwoleńczej w III Świecie” – i w czerwcu 1980 roku ogłasza połączenie z Frakcją Armii Czerwonej[4]. Po rozpadzie Ruchu część jego dotychczasowych aktywistów zasiliła berlińskie Komórki Rewolucyjne[2][5].
Najważniejsze ataki przeprowadzone przez grupę
[edytuj | edytuj kod]- 2 lutego 1972 roku anarchiści zorganizowali zamach bombowy na brytyjski jachtklub, w eksplozji zginęła jedna osoba. Atak przeprowadzony został na znak solidarności z IRA[2]. Kilka tygodni później bojówkarze napadli na bank i zaatakowali konsulat Turcji w Berlinie[2].
- 10 listopada 1974 roku terroryści zabili Güntera von Drenkmanna, będącego prezydentem berlińskiej Najwyższej Izby Sądowej. Morderstwo miało być zemstą za śmierć Holgera Meinsa z Frakcji Czerwonej Armii[2].
- 27 lutego 1975 roku anarchiści porwali polityka CDU Petera Lorenza. W zamian za wypuszczenie Lorenza zażądali uwolnienia sześciu przebywających w więzieniach towarzyszy. Rząd zgodził się na wymianę[2][5].
- W listopadzie 1977 roku bojownicy z pomocą austriackich studentów porwali przemysłowca Michaela Palmersa. W zamian za uwolnienie biznesmena wyłudzili okup w wysokości 4,3 miliona marek[2].
Wsparcie zagraniczne
[edytuj | edytuj kod]Jego pierwsi członkowie przeszli szkolenia militarne w obozach Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Jordanii[1].
Ideologia
[edytuj | edytuj kod]Był formacją anarchistyczną, której celem było zachwianie ustroju Republiki Federalnej Niemiec[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bruce Hoffman: Oblicza terroryzmu. Warszawa: Bertelsmann Media, 2001. ISBN 978-83-7311-295-7.
- Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16019-7.
- Victor Grotowicz: Terroryzm w Europie Zachodniej. Wrocław-Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 978-83-01-13114-2.
- Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000. ISBN 83-907096-2-7.