Ropień języka

Ropień języka (łac. abscessus linguae) – zbiorowisko ropy w tkankach głębokich języka. Występuje częściej u kobiet.

Etiologia

Ropień języka jest najczęściej wywoływany przez bakterie (gł. flora mieszana z przewagą bakterii beztlenowych). Rzadko mogą wywoływać go grzyby.

Przyczyny

Najczęściej do powstania ropnia języka prowadzi:

rana języka
zapalenie języka
zropiała torbiel dna jamy ustnej (tzw. żabka)
zropiała torbiel środkowa szyi
zapalenie migdałka językowego, mogące spowodować ropień nasady języka

Niekiedy do rozwoju ropnia języka przyczyniają się inne schorzenia ogólnoustrojowe przebiegające z upośledzeniem układu odpornościowego:

Objawy i rozpoznanie

Rozpoznanie ropnia języka opiera się na wywiadzie i objawach klinicznych, do których należą:

gorączka i pogorszenie stanu ogólnego
ból języka i ograniczenie jego ruchomości (początkowo może występować pieczenie języka)
asymetria języka spowodowana jego obrzękiem niekiedy mogącym spowodować duszność (zwłaszcza przy lokalizacji ropnia w nasadzie języka, który zdarza się rzadko)
ślinotok
odynofagia
palpacyjnie na języku wyczuwalne jest bolesne zgrubienie
bolesny obrzęk węzłów chłonnych okolicy podbródkowej i podżuchwowej

Niekiedy ropniowi języka towarzyszy także cuchnienie z ust oraz niewielkiego stopnia szczękościsk.

Ropień języka zlokalizowany jest zwykle w trzonie i jest jednostronny. Spowodowane jest to podłużnie przebiegającą powięzią łącznotkankową, która uniemożliwia rozprzestrzenianie się zakażenia na stronę przeciwną języka.

W rozpoznaniu ropnia języka pomocne jest także nakłucie zmiany igłą i aspiracja treści – jeżeli uzyskuje się ropę przesądza to o rozpoznaniu. W przypadku braku uzyskania treści ropnej możemy mieć do czynienia z naciekiem zapalnym, który potencjalnie może przejść w ropień. Uzyskany aspirat można przesłać do badania mikrobiologiczne. W przypadku dużych trudności diagnostycznych można wykonać badania obrazowe USG lub TK.

Leczenie

Polega na ewakuacji treści ropnej poprzez nakłucie oraz nacięcie i drenaż umożliwiający szeroki odpływ zgromadzonej ropy. Nacięcie zwykle wymaga znieczulenia ogólnego chorego. W przypadku ropnia nasady języka i zagrożenia dusznością przed nacięciem wykonuje się tracheotomię, celem zabezpieczenia drożności górnych dróg oddechowych. W ropniu nasady języka nacięcie wykonuje się zewnętrznie (od strony szyi). Ponadto leczenie obejmuje antybiotykoterapię – zwykle cefalosporyny (najczęściej III generacji) w połączeniu z metronidazolem. Chory przez kilka dni przyjmuje pokarmy płynne i półpłynne.

Rokowanie

W przypadku wdrożenia właściwego leczenia jest pomyślne. Zaniechanie leczenia prowadzić może do rozprzestrzeniania się zakażenia na okoliczne tkanki i przestrzenie takie jak: dno jamy ustnej, przestrzeń przygardłowa, tkanki miękkie szyi, gardło – co pogarsza rokowanie.

Bibliografia

Otorynolaryngologia praktyczna – podręcznik dla studentów i lekarzy. G. Janczewski (red.). T. II. Gdańsk: Via Medica, 2005. ISBN 83-89861-36-4.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.