Przejdź do zawartości

Roman Belohlavek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Belohlavek
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

26 czerwca 1892
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Intendentura Okręgu Generalnego „Lwów”

Stanowiska

kierownik wydziału ND WP

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Medal Niepodległości
Grobowiec rodziny Belohlavek na Cmentarzu Janowskim we Lwowie

Roman Władysław Belohlavek vel Bélohlávek (ur. 26 czerwca 1892 w Stanisławowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – doktor praw, wykładowca, muzyk i kompozytor, kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Karola i Joanny z domu Sas-Siemiginowska. W 1911 ukończył z odznaczeniem C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[1]. Ukończył studia prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Grazu z 1915. Uzyskał stopień doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w 1930.

Był oficerem cesarskiej i królewskiej Armii. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego w 1918. Wzią udział w wojnie z Ukraińcami, a następnie wojnie z bolszewikami.

Później był kierownikiem wydziału intendentury polowej Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego oraz w Intendenturze Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. 25 listopada 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana gospodarczego, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[2]. W 1922 został przeniesiony do rezerwy i zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. Jego oddziałem macierzystym był wówczas Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Nr I w Warszawie[3]. W 1923 roku posiadał przydział w rezerwie do 24 pułku piechoty w Łucku[4].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto, jako kapitan ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 483. lokatą w korpusie oficerów pospolitego ruszenia piechoty. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[5].

Był profesorem wykładowcą w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego we Lwowie[6]. Działał jako likwidator firm (wraz z nim dr Izydor Zirler)[7]. Ponadto zajmował się muzyką i komponowaniem.

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 167 (dosł. określony jako Roman Bieloglawok)[8]. Przy zwłokach Romana Belohlavka została odnaleziona pocztówka[9].

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia majora[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[11].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 106.
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 47 z 8 grudnia 1920 roku, poz. 1130, tu jako Roman Władysław Bélohlávek.
  3. Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 18.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 195, 483.
  5. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 254, 959.
  6. Przedstawiciele nauki miasta Lwowa. „Nasze Drogi”, s. 9, Nr 5 (51) / 2009. Federacja Organizacji Polskich na Ukrainie. 
  7. Ogłoszenia urzędowe. Firmy. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 66 z 20 marca 1936. 
  8. Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].
  9. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 25. ISBN 83-7001-294-9.
  10. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  11. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  12. M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]