Roman Belohlavek

Roman Belohlavek
	kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	26 czerwca 1892 ; Stanisławów
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Jednostki	Intendentura Okręgu Generalnego „Lwów”
Stanowiska	kierownik wydziału ND WP
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-ukraińska; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia

Roman Władysław Belohlavek vel Bélohlávek (ur. 26 czerwca 1892 w Stanisławowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – doktor praw, wykładowca, muzyk i kompozytor, kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się jako syn Karola i Joanny z domu Sas-Siemiginowska. W 1911 ukończył z odznaczeniem C. K. IV Gimnazjum we Lwowie^[1]. Ukończył studia prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Grazu z 1915. Uzyskał stopień doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w 1930.

Był oficerem cesarskiej i królewskiej Armii. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego w 1918. Wzią udział w wojnie z Ukraińcami, a następnie wojnie z bolszewikami.

Później był kierownikiem wydziału intendentury polowej Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego oraz w Intendenturze Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. 25 listopada 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana gospodarczego, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[2]. W 1922 został przeniesiony do rezerwy i zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. Jego oddziałem macierzystym był wówczas Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Nr I w Warszawie^[3]. W 1923 roku posiadał przydział w rezerwie do 24 pułku piechoty w Łucku^[4].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto, jako kapitan ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 483. lokatą w korpusie oficerów pospolitego ruszenia piechoty. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[5].

Był profesorem wykładowcą w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego we Lwowie^[6]. Działał jako likwidator firm (wraz z nim dr Izydor Zirler)^[7]. Ponadto zajmował się muzyką i komponowaniem.

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 167 (dosł. określony jako Roman Bieloglawok)^[8]. Przy zwłokach Romana Belohlavka została odnaleziona pocztówka^[9].

Upamiętnienie

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia majora^[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[11].

Ordery i odznaczenia

Medal Niepodległości – 4 listopada 1933 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[12]

Zobacz też

Przypisy

↑ Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 106.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 47 z 8 grudnia 1920 roku, poz. 1130, tu jako Roman Władysław Bélohlávek.
↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 18.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 195, 483.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 254, 959.
↑ Przedstawiciele nauki miasta Lwowa. „Nasze Drogi”, s. 9, Nr 5 (51) / 2009. Federacja Organizacji Polskich na Ukrainie.
↑ Ogłoszenia urzędowe. Firmy. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 66 z 20 marca 1936.
↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].
↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 25. ISBN 83-7001-294-9.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.

Bibliografia

Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 28. [dostęp 2015-01-13].
Maria Magdalena Blombergowa. Uczeni polscy rozstrzelani w Katyniu, Charkowie i Twerze. „Analecta”, s. 21, R. 9 Z. 2 (18) / 2000.

[1] Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 106.

[2] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 47 z 8 grudnia 1920 roku, poz. 1130, tu jako Roman Władysław Bélohlávek.

[CITEREFSpis_oficerów_rezerwy192218-3] Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 18.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923195,_483-4] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 195, 483.

[CITEREFRocznik_Oficerski_Rezerw1934254,_959-5] Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 254, 959.

[6] Przedstawiciele nauki miasta Lwowa. „Nasze Drogi”, s. 9, Nr 5 (51) / 2009. Federacja Organizacji Polskich na Ukrainie.

[7] Ogłoszenia urzędowe. Firmy. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 66 z 20 marca 1936.

[8] Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].

[9] Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 25. ISBN 83-7001-294-9.

[10] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[11] Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].

[12] M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]