Robert Dorr

Robert Dorr
Data i miejsce urodzenia	4 września 1835 ; Kmiecin
Data i miejsce śmierci	21 lutego 1919 ; Elbląg
Zawód, zajęcie	historyk, matematyk, prekursor archeologii
Narodowość	niemiecka
Edukacja	Gimnazjum Elbląskie
Uczelnia	Uniwersytet Albertyna w Królewcu
	Multimedia w Wikimedia Commons

Robert Dorr (ur. 4 września 1835 w Kmiecinie, zm. 21 lutego 1919 w Elblągu) – niemiecki historyk, matematyk i prekursor archeologii w Elblągu.

Życiorys

Syn zamożnego chłopa (Hofbeitzer) z Kmiecina. Po ukończeniu elbląskiego Gimnazjum studiował w Królewcu historię, geografię i filologię klasyczną; jego nauczycielami byli m.in. Friedrich Wilhelm Schubert, Wilhelm von Giesebrecht, Ludwig Friedländer i Karl Lehrs. Po uzyskaniu doktoratu (1861) otworzyła się przed nim możliwość kariery uniwersyteckiej w Monachium, gdzie chciał go zabrać ze sobą prof. Giesebrecht. Na prośbę matki pozostał jednak w Prusach i w roku 1862 rozpoczął pracę w elbląskiej Miejskiej Szkole Realnej (od 1882 Gimnazjum Realne), najpierw jako nauczyciel zwyczajny a później jako profesor, w roku 1902 przechodząc na emeryturę. W latach 1883–1884 był wiceprzewodniczącym Elbląskiego Towarzystwa Starożytności (Elbinger Altertumsgesellschaft – E.A.G.), ponadto członkiem klubu-kasyna Ressource Humanitas oraz mistrzem honorowym loży wolnomularskiej. Wraz z objęciem funkcji przewodniczącego w roku 1884 został też kustoszem elbląskiego Muzeum Miejskiego, które w okresie jego kierownictwa przeszło znaczną ewolucję. Dorr był niezwykle wszechstronnym i czynnym naukowcem – oprócz prac stricte historycznych opublikował też artykuły z dziedziny geografii, matematyki i fizyki, publikował też w rodzinnym dialekcie Plattdeutsch. Jednak największe uznanie przyniosły mu badania pradziejowe, szczególnie cmentarzysk na Polu Nowomiejskim, Srebrnej Górze koło Łęcza i Elblągu Kamionce – Żytnie. Trzykrotnie został uhonorowany odznaczeniami państwowymi za „wybitne dokonania na polu badań historycznych i starożytniczych”. Przyjaźnił się i współpracował m.in. z Ottonem Tischlerem(inne języki), Hugo Conwentzem, Adalbertem Bezzenbergerem, Gustawem Kossiną i toruńskim historykiem Arthurem Semrauem (którego był teściem). Utrzymywał stałe kontakty z Zachodniopruskim Muzeum Prowincjonalnym w Gdańsku, z Prussia Museum w Królewcu – obydwa ośrodki mianowały go swoim członkiem korespondencyjnym – oraz muzeami w Berlinie, Moguncji i Norymberdze, gdzie uznawany był za jednego z pionierów archeologii pruskiej. W roku 1915 uniwersytet królewiecki dokonał uroczystego odnowienia jego dyplomu doktorskiego. Po rezygnacji z funkcji w roku 1916 został honorowym przewodniczącym E.A.G.

Na grodzisku w Łęczu stoi upamiętniający go obelisk, postawiony w setną rocznicę urodzin. W 2004 w Suchaczu powstało Towarzystwo Turystyczne i Historyczne im. prof. Roberta Dorra.

Bibliografia

Albert Boldt: Elbinger Geistesleben im neunzehnten Jahrhundert. Ein Beitrag zur Chronik der Stadt Elbing. Mohrungen: 1894.
Eduard Carstenn. Zur Geschichte der Trusoforschung. „Altpreussische Monatschrift”. Band 48, s. 36 – 63, 1911.
Bruno Ehrlich. Robert Dorr. „Elbinger Jahrbuch”. Heft 1, s. 127 – 143, 1920.
Bruno Ehrlich. Zum 70 jährigen Bestehen des Städtischen Museums zu Elbing. „Elbinger Jahrbuch”. Heft 12/13, s. V – IX, 1936.
Stanisław Gierszewski: Niemiecka historiografia elbląska w XIX i u progu XX wieku, (w:) Dzieje historiografii Prus Wschodnich i Zachodnich do 1920 roku (kierunki, ośrodki, najwybitniejsi przedstawiciele). Toruń: 1989, s. 99 – 114.
Walther Ziesemer. Robert Dorr †. „Mitteilungen aus dem Quickborn”. Jahrgang 12, s. 75 – 77, 1918/19.

Linki zewnętrzne