Piotr Guzy

Piotr Guzy (ur. 15 maja 1922 w Zawadzkiem, zm. 24 lutego 2018 w Hiszpanii) – polski pisarz.

Życiorys

Urodził się w Zawadzkiem, ale lipcu 1922 roku rodzina przeniosła się do Tarnowskich Gór. Syn powstańca śląskiego Juliusza, kształcił się (gimnazjum i liceum) w Tarnowskich Górach. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 i został internowany w Rumunii. Zbiegł do Francji, dostał się do wojska polskiego przy generale Sikorskim. W szeregach dywizji pancernej generała Maczka walczył we Francji, Belgii i Holandii, był ciężko ranny.

Po wojnie pozostał początkowo na Zachodzie, studiował ekonomię polityczną i filozofię na Uniwersytecie w Londynie. Założył w Anglii rodzinę i w 1949 przyjechał do Polski (z żoną i synem). Studiował na Uniwersytecie Poznańskim uzyskując stopień magistra ekonomii. W latach 1956–1957 pracował w redakcji „Tygodnika Zachodniego”^[1].

Prześladowany przez służbę bezpieczeństwa wyjechał w 1957 do Anglii (przez Berlin Zachodni), pracował w BBC; po przeniesieniu do Monachium współpracował z Radiem Wolna Europa^[1]. W 1979 zamieszkał w Hiszpanii.

Jest autorem kilku powieści, których akcję umieścił na emigracji lub w Polsce w okresie powojennym. Krótki żywot bohatera pozytywnego to monolog wewnętrzny kierownika powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa, przestraszonego wizją zmian w atmosferze odwilży październikowej. Inna znana powieść, Stan wyjątkowy, przedstawia los rodziny inteligenckiej w skomplikowanych czasach po wojnie, z licznymi niebezpieczeństwami wynikającymi z pozornie błahych zdarzeń i znajomości z przeszłości.

Był członkiem Związku Literatów Polskich.

Zmarł 24 lutego 2018 roku w Hiszpanii^[2].

Twórczość literacka

Książki autorstwa Piotra Guzy

Następny odchodzi 22.25 (Warszawa 1955).
Nocny zrzut (Warszawa 1955).
Cienie na gwiazdach (Warszawa 1956).
Wenus z brązu (Warszawa 1956).
Krótki żywot bohatera pozytywnego^[1] (Paryż 1966, nagroda paryskiej „Kultury”, wydanie niemieckie 1968, II obieg: Krakowskie Towarzystwo Wydawnicze).
Stan wyjątkowy^[1] (Paryż 1968, nagroda londyńskich „Wiadomości”).
Requiem dla pani Tosi (Londyn 1990).
Zwidy na wysokościach (Poznań 1994).

Opowiadania

Opowiadania drukowane w Zeszytach Literackich:

Będziesz miłował kata swego, nr 7, lato 1984.
Że ona jest, że w ogóle jest, nr 67, lato 1999.
Wstyd, nr. 94, lato 2006.
Odwiedziny u duchów, nr 97, wiosna 2007.
Ostatnia posługa, nr 107, jesień 2009.

Recenzje i omówienia twórczości

Już nie skrzypi moja szafa: Rozmowa z Piotrem Guzym, Slask Miesięcznik Społeczno-Kulturalny, Nr.7(81) Lipiec 2002.
Polubiłem tę moją samotność: Florian Śmieja, Gazeta.
Requiem dla katyńskiej wdowy: Decada Literacka.
Żywot bohatera pozytywnego:Gwarek, Tarnowskie Góry,16 grudnia 2008.
Powroty do “Staszica”: Spotkanie Piotra Guzego z uczniami swego dawnego gimnazjum w Tarnowskich Górach,Montes Tarnovicensis.
Tytuł Honorowego Obywatela Tarnowskich Gór dla Piotra Guzego Kwiecień / 2006.
Emigracyjne rozrachunki ze stalinizmem po 1956.: Decada Literacka.
Zapomniane książki Piotra Guzego: Florian Śmieja, Nowy Dziennik.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d JolantaJ. Kluba JolantaJ., Piotr Guzy, „Pamięć i Przyszłość” (1), 2018, s. 62-64 .
↑ Jacek Tarski: Zmarł Piotr Guzy. tygodnik „Gwarek”, 2018-03-05. [dostęp 2018-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-06)]. (pol.).

Bibliografia

Jan Zieliński, Leksykon polskiej literatury emigracyjnej, Lublin 1991 (tam m.in. fotografia).

[:0-1] JolantaJ. Kluba JolantaJ., Piotr Guzy, „Pamięć i Przyszłość” (1), 2018, s. 62-64 .

[Tarski2018-2] Jacek Tarski: Zmarł Piotr Guzy. tygodnik „Gwarek”, 2018-03-05. [dostęp 2018-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-06)]. (pol.).

[1]

[2]