Przejdź do zawartości

Paweł Zalewski (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Zalewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 września 1964
Warszawa

Zawód, zajęcie

polityk

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

poseł na Sejm I, V, VI, IX i X kadencji (1991–1993, 2005–2009, od 2019), poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji (2009–2014), wiceminister obrony narodowej (od 2023)

Partia

FPD (1990–1991)
UD (1991–1992)
PK (1992–1993)
KK (1994–1999)
SKL (1999–2001)
PP (2001–2002)
PiS (2002–2007)
PO (2009–2021)
Polska 2050 (od 2021)

Odznaczenia
Wielki Oficer Orderu Gwiazdy Solidarności Włoskiej (2001–2011) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Prezydencki Order Zasługi (Gruzja)

Paweł Ksawery Zalewski (ur. 25 września 1964 w Warszawie) – polski polityk, historyk i przedsiębiorca, poseł na Sejm I, V, VI, IX i X kadencji (1991–1993, 2005–2009, od 2019), deputowany do Parlamentu Europejskiego VII kadencji (2009–2014), od 2023 sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Jerzego Ksawerego Zalewskiego, absolwenta SGH w Warszawie, żołnierza Armii Krajowej w Górach Świętokrzyskich, po II wojnie światowej zajmującego się planowaniem gospodarczym oraz budową i rozwojem fabryki części samochodowych w Łomiankach. Jego dziadkiem ze strony ojca był międzywojenny dyplomata Ksawery Józef Karol Zalewski[1].

W 1990 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalnością edytorską.

W latach 80. prowadził opozycyjną działalność wydawniczą. Należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w podzespole ds. szkolnictwa wyższego. W latach 1989–1991 był doradcą ministra edukacji narodowej. W 1990 współtworzył Forum Prawicy Demokratycznej[2], z którym w 1991 przystąpił do Unii Demokratycznej. Zasiadał w radzie regionalnej tej partii, a także w radzie politycznej Frakcji Prawicy Demokratycznej wewnątrz ugrupowania. W 1991 z listy UD został posłem[3]. Od 1992 należał do Partii Konserwatywnej. W 1993 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję z listy Katolickiego Komitetu Wyborczego „Ojczyzna”[4]. Tuż po wyborach wystąpił z partii, współtworząc w 1994 Koalicję Konserwatywną (wspólnie z Kazimierzem Michałem Ujazdowskim), która w 1999 weszła w skład Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. Paweł Zalewski był wiceszefem rady politycznej tej partii. Bezskutecznie ubiegał o mandat radnego sejmiku mazowieckiego w 1998 z listy Akcji Wyborczej Solidarność[5] oraz w 2002 z listy Prawa i Sprawiedliwości[6]. W 2001 współtworzył partię Przymierze Prawicy, z którą w 2002 przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości, zostając członkiem zarządu głównego tej partii. 11 maja 2007 rada polityczna PiS wybrała go na wiceprezesa ugrupowania.

W latach 1991–1996 pracował na stanowisku starszego asystenta w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W 1996 podjął pracę jako partner zarządzający w międzynarodowej firmie doradztwa personalnego. Od 2002 do 2003 zasiadał w zarządzie województwa mazowieckiego. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 bez powodzenia kandydował z pierwszego miejsca listy PiS w okręgu łódzkim[7]. W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany na posła z listy PiS w okręgu sieradzkim[8]. W Sejmie V kadencji przewodniczył Komisji Spraw Zagranicznych.

W 2007 tygodnik „Polityka” uznał go za najlepszego posła sezonu parlamentarnego 2006/2007[9]. W lipcu tego samego roku prezes PiS Jarosław Kaczyński zawiesił Pawła Zalewskiego w prawach członka ugrupowania, motywując to jego rzekomą nielojalnością wobec partii, rządu i prezydenta Lecha Kaczyńskiego[10]. Zarzuty wobec niego związane były z krytycznymi uwagami, jakie padły w wywiadzie radiowym 3 lipca 2007 pod adresem minister spraw zagranicznych Anny Fotygi i dotyczyły posiedzenia sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych z 28 czerwca, na którym Anna Fotyga relacjonowała przebieg i ustalenia szczytu UE w Brukseli z 23 czerwca[11]. W październiku 2007 postępowanie dyscyplinarne zostało umorzone, a on sam powrócił na stanowisko wiceprezesa partii.

W wyborach parlamentarnych w tym samym roku po raz trzeci uzyskał mandat poselski, otrzymując 35 524 głosy[12]. Wkrótce wraz z dwoma innymi wiceprezesami partii (Ludwikiem Dornem i Kazimierzem Michałem Ujazdowskim) ustąpił z zajmowanego stanowiska. 16 listopada 2007 wszyscy trzej, decyzją prezesa PiS Jarosława Kaczyńskiego, zostali zawieszeni w prawach członków partii. 12 grudnia tego samego roku wraz z Kazimierzem Ujazdowskim zrezygnował z członkostwa w PiS. W 2008 był wśród założycieli stowarzyszenia Mazowsze XXI[13], jednak nie zaangażował się w działalność ogólnopolskiego Ruchu Obywatelskiego „Polska XXI” i nie przystąpił do jego koła poselskiego.

W 2009 został kandydatem Platformy Obywatelskiej w wyborach do Parlamentu Europejskiego w okręgu warszawskim. W maju tego samego roku przystąpił do klubu parlamentarnego PO, a następnie został członkiem partii. Uzyskując 51 529 głosów, zdobył mandat deputowanego do PE[14]. W PE przystąpił do grupy chadeckiej, wybrano go też na wiceprzewodniczącego Komisji Handlu Międzynarodowego. W lipcu 2011 zainicjował powołanie European Parliament-Ukraine LINK Group, skupiającą europosłów z różnych frakcji Parlamentu Europejskiego, której celem jest wspieranie procesu integracji Ukrainy z Unią Europejską[15]. W 2011 zajął 5. miejsce w rankingu na dziesięciu lobbystów Ukrainy na świecie, sporządzonym przez kijowski Instytut Polityki Światowej[16]. W styczniu 2013 decyzją ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego został mianowany współprzewodniczącym Polsko-Ukraińskiego Forum Partnerstwa[17]. W wyborach w 2014 nie uzyskał europarlamentarnej reelekcji[18]. Zasiadał w radzie Instytutu Obywatelskiego (think tanku PO)[19]. W wyborach samorządowych w 2018 bez powodzenia kandydował do sejmiku świętokrzyskiego[20].

W wyborach w 2019 uzyskał mandat posła na Sejm IX kadencji, kandydując z ramienia Koalicji Obywatelskiej w okręgu podwarszawskim i otrzymując 12 248 głosów[21]. W maju 2021 decyzją zarządu PO został usunięty z partii, której władze zarzuciły mu m.in. szkodzenie PO i podważanie decyzji władz[22]. Kilka dni później znalazł się także poza klubem parlamentarnym KO, zostając posłem niezrzeszonym. W październiku tego samego roku (kilka dni po rezygnacji z odwołania się od decyzji o wykluczeniu z PO) dołączył do Polski 2050 Szymona Hołowni[23].

W wyborach w 2023 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję z ramienia koalicji Trzecia Droga (z wynikiem 35 395 głosów)[24]. W grudniu tego samego roku został powołany na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej[25]. W 2024 bezskutecznie kandydował w kolejnych wyborach europejskich (był liderem listy Trzeciej Drogi w okręgu nr 3)[26].

Wyniki w wyborach ogólnopolskich

[edytuj | edytuj kod]
Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1991 Unia Demokratyczna Sejm I kadencji nr 26 2996 (1,20%)T[3]
1993 Katolicki Komitet Wyborczy „Ojczyzna” Sejm II kadencji nr 8 1333 (0,93%)N[4]
2004 Prawo i Sprawiedliwość Parlament Europejski VI kadencji nr 6 12 365 (7,32%)N[7]
2005 Sejm V kadencji nr 11 14 068 (4,90%)T[8]
2007 Sejm VI kadencji 35 524 (9,29%)T[12]
2009 Platforma Obywatelska Parlament Europejski VII kadencji nr 4 51 529 (6,23%)T[14]
2014 Parlament Europejski VIII kadencji 18 379 (2,41%)N[18]
2019 Koalicja Obywatelska Sejm IX kadencji nr 20 12 248 (2,05%)T[21]
2023 Trzecia Droga Sejm X kadencji 35 395 (4,84%)T[24]
2024 Parlament Europejski IX kadencji nr 3 18 256 (2,66%)N[26]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jerzy Zalewski: Przepowiednia częściowo spełniona. Kraków: Libron, 2017. ISBN 978-83-65705-40-2.
  2. Eliza Olczyk: Paweł Zalewski: Recepta na klęskę PO. rp.pl, 9 października 2015. [dostęp 2015-10-11].
  3. a b Wybory do Sejmu w 1991 r.. kbw.gov.pl. [dostęp 2024-08-16].
  4. a b Wybory do Sejmu w 1993 r.. kbw.gov.pl. [dostęp 2024-08-16].
  5. Samorząd 1998. kbw.gov.pl. [dostęp 2024-08-16].
  6. Samorząd 2002. kbw.gov.pl. [dostęp 2024-08-16].
  7. a b Parlament Europejski 2004. kbw.gov.pl. [dostęp 2024-08-16].
  8. a b Wybory do Sejmu w 2005 r.. kbw.gov.pl. [dostęp 2024-08-16].
  9. Janina Paradowska: Parlamentarne to kulturalne. polityka.pl, 2 lipca 2007. [dostęp 2015-08-01].
  10. Prezydent: Moją znajomość z posłem Zalewskim uważam za zakończoną. gazeta.pl, 5 lipca 2007. [dostęp 2015-08-01].
  11. Biuletyn nr: 2161/V: Komisja Spraw Zagranicznych /nr 85/. sejm.gov.pl, 28 czerwca 2007. [dostęp 2015-08-01].
  12. a b Wybory do Sejmu w 2007 r.. kbw.gov.pl. [dostęp 2024-08-16].
  13. Paweł Zalewski wśród założycieli Stowarzyszenia „Mazowsze XXI”. money.pl, 4 lutego 2008. [dostęp 2020-05-17].
  14. a b Serwis PKW – Wybory 2009. pkw.gov.pl. [dostęp 2015-08-01].
  15. Nowa unijna grupa wsparcia dla Ukrainy. pawelzalewski.eu, 5 maja 2011. [dostęp 2015-08-01].
  16. Kwaśniewski, Zalewski i Sikorski lobbują za Ukrainą. tvn24.pl, 1 grudnia 2011. [dostęp 2015-08-01].
  17. Polaków i Ukraińców rozmowy. eastbook.eu, 4 lutego 2013. [dostęp 2015-08-01].
  18. a b Serwis PKW – Wybory 2014. pkw.gov.pl. [dostęp 2024-08-16].
  19. Nowa Platforma – najważniejsze decyzje Rady Krajowej PO. platforma.org, 26 lutego 2016. [dostęp 2016-02-26].
  20. Serwis PKW – Wybory 2018. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-05-10].
  21. a b Serwis PKW – Wybory 2019. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-10-17].
  22. Posłowie Ireneusz Raś i Paweł Zalewski wyrzuceni z PO. rp.pl, 14 maja 2021. [dostęp 2021-10-28].
  23. Paweł Zalewski dołączył do Polski 2050 Szymona Hołowni. polsatnews.pl, 28 października 2021. [dostęp 2021-10-28].
  24. a b Serwis PKW – Wybory 2023. pkw.gov.pl. [dostęp 2023-10-20].
  25. Paweł Zalewski. gov.pl. [dostęp 2023-12-20].
  26. a b Serwis PKW – Wybory 2024. pkw.gov.pl. [dostęp 2024-06-10].
  27. Grande Ufficiale dell’Ordine della Stella della solidarietà italiana. quirinale.it, 17 października 2006. [dostęp 2015-08-01]. (wł.).
  28. Uroczystość wręczenia odznaczeń w Rezydencji Ambasadora Francji w Polsce. pl.ambafrance.org, 16 kwietnia 2013. [dostęp 2023-03-05].
  29. Polscy europosłowie otrzymali gruzińskie odznaczenia państwowe. rp.pl, 17 listopada 2013. [dostęp 2015-08-29].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]