Przejdź do zawartości

Paweł Włodkowic

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Włodkowic
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

pomiędzy 1370 a 1373
Brudzeń Duży

Data i miejsce śmierci

1435
Kraków

Rektor Uniwersytetu Krakowskiego
Okres sprawowania

1414-1415
1419

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

Paweł Włodkowic z Brudzenia herbu Dołęga, też: Paweł z Brudzenia, łac. Paulus Vladimiri (ur. pomiędzy 1370 a 1373 w Brudzeniu Dużym, zm. po 9 października 1435 r.[1][2] w Krakowie) – polski kapłan katolicki, uczony, prawnik, pisarz religijny i prawno-polityczny, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, obrońca interesów Polski w sporach z Krzyżakami, prekursor tolerancji religijnej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się pomiędzy rokiem 1370 a 1373, jako syn Włodzimierza z rodu Dołęgów, w Brudzeniu, należącym do Stanisława Myśliborskiego. Ród Pawła Włodkowica miał posiadłości ziemskie w ziemi dobrzyńskiej i był spokrewniony z rodem Lasotów/Lasockich z Mazowsza (do którego należeli m.in. Mikołaj Lasota, skarbnik i cześnik Konrada Mazowieckiego, dyplomata Mikołaj Lasocki i Jan z Lasotek, skarbnik dobrzyński)[3]. Przypuszcza się, że wybór kariery duchownego, spowodowany był niezamożnością rodziny, lub możliwą wczesną śmiercią ojca[3].

Był absolwentem szkoły przy kolegiacie św. Michała w Płocku i tam też zapewne przyjął święcenia kapłańskie. Wraz z Andrzejem Łaskarzem studiował na uniwersytecie w Pradze, gdzie w 1389 uzyskał tytuł bakałarza, w 1393 tytuł mistrza sztuk wyzwolonych, a w 1396 bakałarza prawa kanonicznego. Po studiach uzyskał święcenia i został scholastykiem poznańskim, a w 1400 kanonikiem płockim[4].

Studia prawnicze kontynuował od około 1403/1404 roku na Uniwersytecie Padewskim, gdzie w 1408 został licencjatem dekretów (prawa kanonicznego). Prawdopodobnie w tym okresie bywał też w kurii rzymskiej, w zastępstwie Piotra z Kobylina, zastępując go w obowiązkach prokuratora króla polskiego[5]. Po powrocie do Polski, ok. 1411, Paweł Włodkowic został kustoszem i kanonikiem krakowskim. Wkrótce otrzymał też stopień doktora dekretów w Krakowie[4].

W 1412 jako pełnomocnik księcia Janusza Mazowieckiego, wraz z pełnomocnikiem króla Polski Andrzejem Łaskarzem, którego znał ze studiów w Pradze i Padwie, brał udział w sporze między Polską a zakonem krzyżackim, toczącym się w Budzie przed rozjemcą cesarzem Zygmuntem Luksemburskim. W 1414-1415 pełnił funkcje rektora Akademii Krakowskiej[6].

W latach 1414–1418 trwał sobór w Konstancji. Paweł Włodkowic został na nim członkiem poselstwa polskiego, uczestnicząc w obradach soboru przez cały jego czas. Pozostał w Konstancji wraz z resztą poselstwa również po soborze i wrócił do kraju w maju 1418. W trakcie soboru, brał udział w opracowywaniu pism poselstwa polskiego, w szczególności zaś był autorem głównych pism prezentujących stanowisko strony polskiej w sporze z zakonem krzyżackim. Głównymi antagonistami Pawła Włodkowica ze strony krzyżackiej byli dominikanin Jan Falkenberg i Jan z Bambergu. Spór został rozstrzygnięty na korzyść strony polskiej przez wyznaczoną przez papieża komisję kardynalską, tuż po zakończeniu soboru[6].

W 1418 Paweł Włodkowic został prorektorem Uniwersytetu w Krakowie. Po odnowieniu sporu z krzyżakami przed sądem rozjemczym Zygmunta Luksemburczyka we Wrocławiu, przygotowywał stanowisko prawne strony polskiej. Był obecny przy ogłoszeniu niekorzystnego dla Polski orzeczenia 6 stycznia 1420. Od tego orzeczenia, król Polski odwołał się do papieża Marcina V i wyznaczył Pawła Włodkowica, jako jednego ze swoich ambasadorów. Również tutaj przygotował on stanowisko prawne strony polskiej. W dalszych latach podróżował również na dwór papieski (1424) i do Padwy (1432). Po 1424 został też proboszczem kościoła św. Idziego w Kłodawie[1]. 30 września 1426 r. został powołany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Wojciecha Jastrzębca do zespołu przygotowującego materiały dla procesu beatyfikacyjnego królowej Jadwigi.

Dom wzniesiony przez Pawła Włodkowica przy ul. Kanoniczej w Krakowie (obecnie Hotel Copernicus)

Pod koniec życia Paweł Włodkowic mieszkał w Krakowie w zbudowanym przez siebie domu. Zmarł prawdopodobnie pod koniec 1435 w Krakowie[a]. Dom po jego śmierci przejęła kapituła krakowska, przeznaczając go na mieszkanie dla kanoników, a dochody z niego przeznaczając na nabożeństwa za jego duszę[7].

Poglądy

[edytuj | edytuj kod]

Paweł Włodkowic był wczesnym głosicielem idei tolerancji, który na soborze w Konstancji twierdził, iż narody pogańskie mają prawo do zachowania swych wierzeń. Głosił, że nikomu nie wolno zaczepiać (zwłaszcza pod pretekstem szerzenia wiary) innowierców żyjących spokojnie we własnym państwie[8]. Dlatego dziś Rzecznik Praw Obywatelskich przyznaje nagrody im. Pawła Włodkowica osobom fizycznym i prawnym występującym w obronie praw i wolności, nawet wbrew zdaniu większości.

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Ważniejsze dzieła

[edytuj | edytuj kod]
  • Tractatus de annatis camerae apostolicae solvendis, traktat w 2 częściach, powst. na przełomie lat 1414/1415, wyd.: M. Bobrzyński Starodawne Prawa Polskiego Pomniki, t. 5 (1878); fragmenty przeł. R. Heck i E. Maleczyńska Ruch husycki w Polsce. Wybór tekstów źródłowych (do r. 1454), Warszawa 1953
  • Tractatus de potestate papae et imperatoris respectu infidelium (O władzy papieża i cesarza w stosunku do niewiernych), przedłożony soborowi w Konstancji 5 lipca 1415, wyd.: M. Bobrzyński Starodawne Prawa Polskiego Pomniki, t. 5 (1878); fragmenty przedr. I. Chrzanowski, S. Kot Humanizm i reformacja w Polsce, Lwów 1927 (z poprawkami według rękopisu); fragm. konkluzji przeł. J. Dąbrowski „Korona i Litwa od chrztu Jagiełły do Warny 1386-1444”, Kraków 1923, Teksty Źródłowe do Nauki Historii w Szkole Średniej, zeszyt 24; przedr. J. Sawicki Wybór tekstów źródłowych z historii państwa i prawa polskiego, t. 1, cz. 1, Warszawa 1852
    • Conclusiones (inc.: Opinio hostiensis est...) do tego traktatu, przedłożone soborowi w Konstancji 6 lipca 1415, wyd.: H. v. Hardt Magnum oecumenicum Constantiense Concilium, t. 3, Frankfurt 1697-1700; także wyd. (pt. Constantiensis concilii acta et decreta?), t. 2, Frankfurt 1898; J. D. Mansi Sacrocorum Conciliorum nova et amplissima collectio, t. 28, Wenecja (przed rokiem 1796); M. Bobrzyński Starodawne Prawa Polskiego Pomniki, t. 5 (1878); wyd. krytyczne S. Bełch Sacrum Poloniae Millenium, t. 3, Rzym 1956 (rękopisy wymienia S. Bełch Sacrum Poloniae...; zob. także: S. Kot „Anglo-polonica”, Nauka polska, t. 20 (1935), s. 56 i odb.
  • Puncta accusationis ex parte Polonorum contra Cruciferos, powst. w Konstancji w 1416, znane są 2 redakcje:
    • krótsza w 26 art., wyd. T. Działyński Lites ac res gestae inter Polonos ordinemque Cruciferorum, t. 3, Poznań 1856, s. 151-162
    • dłuższa w 154 art., rękopis Ossolineum nr 166/II
  • Causa inter reges Poloniae et Cruciferos coram concilio Constantiense ex parte Polonorum dicta, przedłożony soborowi w Konstancji w lipcu 1416, wyd. T. Działyński Lites ac res gestae inter Polonos ordinemque Cruciferorum, t. 3, Poznań 1856, s. 66-147
  • Tractatus de ordine Cruciferorum et de bello Polonorum contra dictos fratres, powst. w pierwszej red. przed końcem września 1416, przedłożony soborowi w Konstancji pomiędzy 11 listopada 1417 a 22 kwietnia 1418, wyd.: M. Bobrzyński Starodawne Prawa Polskiego Pomniki, t. 5 (1878); rękopis: Ossolineum nr 166/II (odpowiedź w 2 częściach na pamflet dominikanina Jana Falkenberga)
  • Scriptum denunciatorium errorum Satyrae Joannis Falkenberg O. P. Concilio Constanteinsi datum, powst. pomiędzy grudniem 1416 a lutym 1417; wyd. krytyczne S. Bełch Sacrum Poloniae Millenium, t. 2, Rzym 1955 (tytuł nadany przez wydawcę; autograf: Ossolineum nr 166/II)
  • Allegationes pro parte regis Polonie coram Sigismundo Imperatore, memoriał przedłożony w roku 1420 przed sądem cesarskim we Wrocławiu; wyd. T. Działyński Lites ac res gestae inter Polonos ordinemque Cruciferorum, t. 3, Poznań 1856, s. 294-334
  • Allegationes breves pro serenissimo domino Rege Poloniae contra Pruthenos, memoriał przedłożony w roku 1420 sądowi papieskiemu w Rzymie; wyd. T. Działyński Lites ac res gestae inter Polonos ordinemque Cruciferorum, t. 3, Poznań 1856
  • Ad aperiendum (1416)
  • Iste tractatus (Ten traktat, 1417)
  • Quoniam error (1417)
  • Oculi (1420)
  • Ad vivendum (1421)
  • Do biskupa krakowskiego (List do biskupa Zbigniewa Oleśnickiego w sprawie zatargów polsko-krzyżackich z roku 1431), dat. z Padwy w marcu 1432; rękopis Biblioteka Czartoryskich nr 232 (czystopis i kopia).

Bibliografię dzieł (ogłoszonych drukiem i rękopiśmiennych) Pawła Włodkowica podaje A. Niesiołowski Dwie metody nawracania, Potulice 1937.

Utwór o autorstwie niepewnym

[edytuj | edytuj kod]
  • Speculum aureum de titulis beneficiorum, powst. 1404, zob. T. Brzostowski „Ze studiów nad Pawłem Włodkowicem. W sprawie autorstwa traktatu Speculum aureum”, Studia Źródłoznawcze nr 5 (1960).

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Jest patronem ulic m.in. w Poznaniu[9] czy w Warszawie[10].

  1. Jan Długosz podaje datę 11 marca 1435 r, która jest z pewnością błędna, jako że był świadkiem na dokumentach z października 1435 r. (Ehrlich, s. XIV). Tadeusz Brzostowski (Brzostowski, s. 54.) wskazuje, że śmierć Pawła Włodkowica mogła nastąpić między 9 października 1435 r., a 5 października 1443 r.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Ehrlich, s. XIV.
  2. Włodkowic Paweł, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-04-11].
  3. a b Wesołowska, s. 10.
  4. a b Ehrlich, s. XII.
  5. Fijałek, s. 269.
  6. a b Ehrlich, s. XIII.
  7. Wesołowska, s. 15.
  8. Praca zbiorowa, Dziejów Polski blaski i cienie Warszawa: Książka i Wiedza, 1968, s. 188
  9. Włodkowica Pawła Poznań (Poznań-Grunwald), Ulica, 60-334 [online], mapa.targeo.pl [dostęp 2023-09-19] (pol.).
  10. Włodkowica Pawła Warszawa (Białołęka), Ulica, 03-262 [online], mapa.targeo.pl [dostęp 2023-09-19] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Nepomucen Fijałek. Ostatnie słowo Pawła Włodkowica o zakonie krzyżackim. „Przegląd Kościelny”, 1902. 
  • Tadeusz Brzostowski: Paweł Włodkowic. Warszawa: PAX, 1954.
  • Ludwik Ehrlich: Przedmowa. W: Pisma wybrane Pawła Włodkowica. Ludwik Ehrlich (red.). T. I. Warszawa: PAX, 1968, s. X-LXIX.
  • Jan Władysław Woś: Paulus Wladimiri aus Brudzeń – Vorläufer oder Fortsetzer?, "Zeitschrift für Ostforschung". Wyd. 3. 1976, s. 438-461.
  • E. Anna Wesołowska: Paweł Włodkowic – współczesne znaczenie poglądów i dokonań. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 1997.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]