Obediencja

Obediencja (z łac. oboedientia – posłuszeństwo) historycznie miała dwa znaczenia:

Podział na dwa obozy: obediencja papieży rzymskich i obediencja papieży awiniońskich w czasie schizmy w Kościele katolickim (1378–1417). W tym czasie także zakony dzieliły się na obediencje, np. zakon karmelitów czy zakon dominikanów, a podziały te ulegały zatarciu po przywróceniu jedności w świecie katolicyzmu.
W terminologii masońskiej obediencja wolnomularska to struktura złożona z kilku samodzielnych lóż. Jest to jednostka niezależna, bez władzy zwierzchniej i bez dalszych rozgałęzień. Obediencje przyjmują przeważnie organizacyjne formy prawne oparte na ustawach o stowarzyszeniach kraju, w którym się znajdują. W Polsce funkcjonują obediencje Wielkiej Loży Narodowej Polski, Wielkiego Wschodu Rzeczypospolitej Polskiej, Wielkiego Wschodu Polski, Polska Federacja Międzynarodowego Zakonu Masońskiego Obrządku Mieszanego Le Droit Humain^[1]

W chrześcijaństwie

W Kościele rzymskokatolickim obediencja ma kilka znaczeń:

Posłuszeństwo do jakiego zobowiązani są wierni wobec papieża i biskupów, będących w jedności z papieżem, w sprawach wiary i moralności (duchowa władza Kościoła nad wiernymi).
Posłuszeństwo jako przysięga składana przez duchownych katolickich i osoby konsekrowane^[2].