Najwyższy Sąd Wojskowy (Polska Rzeczpospolita Ludowa)

Najwyższy Sąd Wojskowy – sąd stojący na czele osobnego pionu sądownictwa wojskowego w Polsce Ludowej w latach 1944–1962. Jego kompetencje przejęła w 1962 roku Izba Wojskowa Sądu Najwyższego. Składał się z prezesa, wiceprezesa i odpowiedniej liczby sędziów NSW.

Właściwość sądu

Do właściwości Najwyższego Sądu Wojskowego należało:

rozpoznawanie za zgodą Naczelnego Dowódcy spraw dowódców dywizji, korpusów i zajmujących równorzędne stanowiska służbowe oraz innych osób;
rozpoznawanie spraw osób, służbowo przynależnych do jednostek wojskowych, podlegających bezpośrednio Na-czelnemu Dowództwu Wojska Polskiego i nie posiadających własnych sądów formacyjnych;
rozpoznawanie w trybie nadzoru sądowego orzeczeń wszystkich sądów wojskowych
wyjaśnianie przepisów prawa, które budzą wątpliwość lub których stosowanie wywołało rozbieżność w orzecznictwie.

Orzecznictwo

Najwyższy Sąd Wojskowy wydawał przez istniejące przy nim Biuro Orzecznictwa zbiór swoich orzeczeń i opinii, zawierających rozstrzygnięcia zasadniczych zagadnień prawnych^[1].

Prezesi Najwyższego Sądu Wojskowego 1944-1962

Zobacz też kategorię: Sędziowie Najwyższego Sądu Wojskowego (Polska Ludowa).

Aleksander Tarnowski lipiec 1944 – listopad 1945
Aleksander Michniewicz listopad 1945 – marzec 1947
Władysław Garnowski marzec 1947 – listopad 1947
Wilhelm Świątkowski listopad 1947 – maj 1954
Jan Mitek maj 1954 – luty 1962

Zobacz też

Przypisy

↑ Art. 32-37 Dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 23 września 1944 r. - Prawo o ustroju Sądów Wojskowych i Prokuratury Wojskowej (Dz.U. z 1944 r. nr 6, poz. 29)

Bibliografia

Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Warszawa 1991, s. 241.

Linki zewnętrzne

Historia Sądu Najwyższego

[1] Art. 32-37 Dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 23 września 1944 r. - Prawo o ustroju Sądów Wojskowych i Prokuratury Wojskowej (Dz.U. z 1944 r. nr 6, poz. 29)

[1]