Przejdź do zawartości

Manfred Osten

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Manfred Osten
Ilustracja
Manfred Osten (2016)
Data i miejsce urodzenia

19 stycznia 1938
Ludwigslust

Doktor nauk prawnych
Specjalność: filozofia prawa
Doktorat

1969 – filozofia prawa

Doktor honoris causa
Uniwersytet Bukareszteński – 2001
Uniwersytet w Peczu – 2001
Bułgarska Akademia Nauk – 2003
Sekretarz Generalny
Fundacja

Fundacja im. Alexandra von Humboldta

Okres zatrudn.

1995 – 2004

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec Order Wschodzącego Słońca

Manfred Osten (ur. 19 stycznia 1938 w Ludwigslust) – niemiecki dyplomata, prawnik, historyk kultury i eseista.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1959–1964 studiował prawo, filozofię, muzykologię i literaturoznawstwo na Uniwersytecie w Hamburgu i Monachium, jak również prawo międzynarodowe na Uniwersytecie Luksemburskim[1]. W 1969 roku obronił doktorat poświęcony koncepcjom prawnonaturalnym we wczesnych pismach Friedricha Wilhelma Josepha von Schellinga.

W późniejszych latach pracował jako dyplomata w niemieckich placówkach we Francji, Kamerunie, Czadzie, Australii, Japonii i na Węgrzech[2]. Pracował także w Urzędzie Prasy Auswärtiges Amt[3]. W latach 1981–1983 współpracował z Melbourne Symphony Orchestra oraz Victoria State Opera w Melbourne jako muzyk orkiestrowy altówka (tutti)[3]. Pełni funkcję honorowego przewodniczącego Towarzystwa Schumannhaus Bonn, sprawującego pieczę nad biblioteką muzyczną domu, w którym zmarł Robert Schumann, oraz przewodniczącego Towarzystwa Przyjaciół Beethoven-Orchester Bonn[4][5].

W latach 1995–2004 pełnił funkcję sekretarza generalnego Fundacji im. Aleksandra von Humboldta. Jest autorem kilku książek poetyckich, z których tom „Drzewo podróżujących”, opatrzony ilustracjami wybitnego grafika Horsta Janssena(inne języki), ukazał się w roku 1997 w polskim tłumaczeniu[6]. Osten jest także eseistą i krytykiem literackim, piszącym dla Die Zeit, Die Welt oraz Neue Zürcher Zeitung. Zajmuje się głównie twórczością Goethego i Humboldta, zaś z literatury obcej, prozą i poezją japońską, o której napisał tom esejów „Erotyka brzoskwini” (1996)[7]. W latach 90., jako profesor wizytujący, prowadził wykłady poświęcone twórczości Goethego na Uniwersytecie w Grazu oraz Uniwersytecie w Peczu.

Odznaczony Orderem Wschodzącego Słońca (1993) oraz Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2008). Doktor honoris causa uczelni węgierskich, rumuńskich i bułgarskich. Laureat Medalu Zasługi Uniwersytetu Tacna w Peru (1998), Srebrnego Medalu Uniwersytetu Karola w Pradze (1998) oraz Medalu Zasługi Słowackiej Akademii Nauk (1998). Członek rzeczywisty Akademii Nauk i Literatury w Moguncji (2001) oraz Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk w Salzburgu (2010)[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Manfred Osten – Suhrkamp Insel Autoren Autorendetail [online], www.suhrkamp.de [dostęp 2017-10-15].
  2. SWR Fernsehen, Video „Dr. Manfred Osten Leibniz oder die Entbarbarisierung Europas” – Tele-Akademie [online], ARD Mediathek, 9 kwietnia 2017 [dostęp 2017-10-15] (niem.).
  3. a b c Dr. jur. Manfred Osten: Akademie der Wissenschaften und der Literatur | Mainz [online], www.adwmainz.de [dostęp 2017-10-15] (niem.).
  4. Schumannhaus Bonn e.V. – Vorstand [online], www.schumannhaus-bonn.de [dostęp 2017-10-15] (niem.).
  5. r, unnamed project [online], beethoven.jetzt [dostęp 2017-10-15].
  6. czytamy [online], www.wbp.olsztyn.pl [dostęp 2017-10-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-16].
  7. Zum 75. Geburtstag – Manfred Osten – Ein Leben mit Goethe, „General-Anzeiger Bonn”, 18 stycznia 2013 [dostęp 2017-10-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-16] (niem.).