Przejdź do zawartości

Luzytanie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rozmieszczenie plemion na Półwyspie Iberyjskim ok. 200 r. p.n.e.

Luzytanie (łac. Lusitani) – starożytny lud indoeuropejski, mówiący językiem luzytańskim, żyjący w zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego.

Po długim oporze podbity przez Rzym (139 p.n.e.), uległ romanizacji.

Najbardziej znanym przedstawicielem tego ludu jest wódz luzytański Wiriatus.

Luzytanie składali ofiary z jeńców, ich wnętrzności wykorzystywali do wróżenia. Strabon, na podstawie prac Artemidora, opisuje Luzytanów w Geographia jako lud pijący piwo, używający masła i wypiekający chleb ze zmielonych żołędzi[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Peter Zralek: Portugalia dla turystów w Algavre. Wyd. I. Gdynia: Wydawnictwo Delfy, 2009, s. 16. ISBN 978-83-922200-4-6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]