Przejdź do zawartości

Luigi Snozzi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Luigi Snozzi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1932
Mendrisio

Data i miejsce śmierci

29 grudnia 2020
Minusio

Narodowość

szwajcarska

Praca
Styl

neomodernizm

Dom wakacyjny Kalmann w Brione s/Minusio 1974–1976
Dom jednorodzinny Bianchetti w Locarno Monte 1975–1977
Budynek mieszkalny w Brissago 1985–1987
Casa Bernasconi w Caronie 1989–1990
„Stadthof” Sursee 1999–2003 Nagroda Wakkera 03

Luigi Snozzi (ur. 29 lipca 1932 w Mendrisio, zm. 29 grudnia 2020 w Minusio[1]) – szwajcarski architekt, w 1985 laureat Nagrody Beton 85, w 1993 laureat Nagrody Beton 93, Nagrody Wakkera (Monte Carasso) i Nagrody Prince of Wales in Urban Design Uniwersytetu Harvard, a w 2003 Nagrody Wakkera (Sursee).

Doktor honoris causa Uniwersytetu w Bukareszcie (2005), Wydziału Architektury Uniwersytetu w Sassari (2007) i Politechniki Federalnej ETHZ w Zurychu (2007).

Przedstawiciel neomodernistycznego minimalizmu w architekturze, koncentrujący się na jak najmniejszym niszczeniu miejsca interwencji architekta przez maksymalne wykorzystanie nie tylko zalet, lecz przede wszystkim, wad każdego miejsca. Jeden z czterech architektów tesyńskich określanych mianem „czterech muszkieterów” (Snozzi, Vacchini, Galfetti i Botta), współtworzących fenomen w architekturze europejskiej końca XX wieku, zwany „szkołą tesyńską”.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dyplom architekta uzyskał na Politechnice Federalnej ETHZ w Zurychu w 1957. W latach 1957–1958 pracował w biurach architektów Peppo Brivio w Locarno i Rino Tami w Lugano, od 1958 własne biuro w Locarno, w latach 1962–1971 biuro z Liviem Vacchinim, od 1975 biuro w Zurychu z Brunem Jenni, a od 1988 własne biuro w Lozannie.

W latach 1973–1975 profesor zaproszony ETHZ w Zurychu, 1980–1982 EAUG w Genewie, 1982–1984 EPFL w Lozannie, od 1985 profesor zwyczajny EPFL w Lozannie, od 1987 profesor zaproszony SCI-ARC w Vico Morcote, w latach 1998–2000 profesor zaproszony Uniwersytetu w Trieście, od 1997 profesor Akademii Architektury w Mendrisio, od 2002 profesor Wydziału Architektury w Alghero Uniwersytetu w Sassari.

Od 1970 wykłady w licznych szkołach architektury w Szwajcarii, Włoszech, Hiszpanii, Francji, Niemczech, Austrii, Holandii, Anglii, Norwegii, USA, Belgii, Portugalii, Chinach i w Polsce (Kraków 1992).

Od 1980 wystawy: Zurych, Arnhem, Stabio, Paryż, Bazylea, Lozanna, Mediolan, Padwa, Vico Morcote, Antwerpia, Wieden, Monte Carasso, Pontresina, Helsinki, Kraków (1992 – Galeria Expo WAPK).

Został członkiem honorowym:

Realizacje

[edytuj | edytuj kod]

Aforyzmy[2]

[edytuj | edytuj kod]
  • Gdy myślę: człowiek, myślę: wyzyskiwany.
  • Nie unikaj odpowiedzialności, zajmij się formą, to w niej odnajdziesz człowieka.
  • Architektura jest pustką, którą ty masz zdefiniować.
  • Architekturę mierzy się okiem i krokiem..., metr dla geodety.
  • Zanim projekt staje się instrumentem zmiany, jest przede wszystkim narzędziem wiedzy.
  • Nic nie jest do wymyślenia, wszystko jest do odkrycia.
  • Każda interwencja zakłada zniszczenie, niszcz sensownie.
  • Różnorodność jest preludium monotonii, jeżeli chcesz jej uniknąć, powtarzaj twój element.
  • Poszukujesz elastyczności ? Buduj mury zawsze z kamienia.
  • Architekturą nie zrobisz rewolucji, a rewolucja nie wystarczy by tworzyć architekturę: człowiek potrzebuje obydwu.
  • Architektura wyrasta z rzeczywistych potrzeb, lecz je przekracza; jeżeli chcesz ją poznać, oglądaj ruiny.
  • Akwedukt nabiera życia od momentu, gdy przestaje nieść wodę.
  • Jeszcze do niedawna wszelkie formy ludzkiego osadnictwa były „geologicznymi”.
  • Prawdziwy trawnik sięga środka ziemi.
  • Budowla zawsze zaczyna się od fundamentów.
  • ... lecz ponad wszystko: światło !
  • Cóż za marnotrawstwo energii, co za straty na klimatyzacje, ogrzewanie, oświetlenie..., gdy wystarczyłoby okno.
  • Kiedy projektujesz ścieżkę, obejście, dom, dzielnicę; pamiętaj zawsze o mieście.
  • Kiedy projektujesz ulicę lub parking, pomyśl, że za kierownicą siedzi zawsze człowiek.
  • Kiedy w miastach zniknie sygnalizacja, będziesz bliski rozwiązania.
  • Alpinista jest szczęśliwy w górach, gdyż wie, że za horyzontem jest miasto. Marynarz jest szczęśliwy na morzu, gdyż wie, że za horyzontem jest miasto.
  • Dzięki mozołowi ludzkiemu, miasto zawiera ogień wulkanów, piasek pustyni, dżunglę i step, florę i faunę..., naturę w całej swej okazałości.
  • Natura znosi tylko prawdę, lecz zdaje mi się, że Adolf Loos już to powiedział.
  • W dniu, w którym absolwenci nie będą mogli służyć biurom architektury, Szkoła uczyni wielki krok naprzód.

1973–1975, Luigi Snozzi

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Thomas Boga, Martin Steinmann, Tendenzen: neuere Architektur im Tessin, Organisationsstelle für Ausstellungen d. Inst. GTA, Zürich 1977, ISBN 3-85676-002-4
  • Pierre-Alain Croset, Luigi Snozzi, Progetti e architetture 1957–1984, Electa, Mediolan 1984, ISBN 88-435-1290-0
  • Frank Werner, Sabine Schneider, Neue Tessiner Architektur: Perspektiven einer Utopie, Dt. Verl.-Anst. Stuttgart 1991
  • Monte Carasso, die Wiedererfindung des Ortes = Monte Carasso, la reinvenzione del sito, Birkhäuser, Basel 1995, ISBN 3-7643-5596-4
  • Claude Lichtenstein, Luigi Snozzi, Birkhäuser, Basel 1997, ISBN 3-7643-5439-9
  • Johann Christoph Bürkle, Luigi Snozzi, urbanistische Projekte, Ideen und Arbeiten 1972–1997, Niggli, Sulgen 1997
  • Luigi Snozzi und das Politiche in der Architektur, DU Nr 11 (585), Tages Anzeiger AG, Zurych 1989
  • Claudio Negrini, Pierre-Alain Croset, Gustavo Groisman, Luigi Snozzi, Rivista Tecnica, Lugano 1990
  • Snozzi Vacchini Galfetti, 1960–1990, Muzeum Architektury Fińskiej, Helsinki 1990, ISBN 951-9229-64-7
  • Peter Dish, Luigi Snozzi, Costruzioni e progetti 1958–1993, ADV, Lugano 1994, ISBN 88-7922-005-5
  • Pierre-Alain Croset, Pour une école de tendance, mèlange offerts à Luigi Snozzi, Presse polytechniques et universitaires romande, Lausanne 1999
  • Johann Christoph Bürkle, Jörg Friedrich, Luigi Snozzi. Städte Bauen, Niggli, Sulgen 2000, ISBN 978-3-7212-0322-6
  • Peter Dish, Luigi Snozzi: L'opera completa, ADV, Lugano 2005, ISBN 978-88-7922-027-9
  • Colin Davies, Key Houses of the Twentieth Century, Laurence King Publishing, London 2006
  • AA.VV. Guida d’arte della Svizzera italiana, Edizioni Casagrande, Bellinzona 2007, 37, 40, 52, 53, 156, 168, 169, 174, 176, 191, 192, 205, 206, 207, 208, 209, 213, 223, 288, 347.
  • Marcello Congiu, Quarantuno domande a Luigi Snozzi, Clean Edizioni, Napoli 2008, ISBN 978-88-8497-111-1
  • Es lebe der Widerstand!, w Bau der Gesellschaft, wykłady ETHZ, skrypt 7", gta Verlag, Zurich 2009, ISBN 978-3-85676-241-4

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Addio a Luigi Snozzi (wł.)
  2. Aforyzmy. 1973–1975 Luigi Snozzi [w:] Pierre-Alain Croset Luigi Snozzi, Progetti e architetture 1957–1984, Electa, Milano 1984

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]