Przejdź do zawartości

Ludwig von Reuter

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwig von Reuter
tytularny admirał tytularny admirał
Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1869
Guben

Data i miejsce śmierci

18 grudnia 1943
Poczdam

Przebieg służby
Siły zbrojne

 Kaiserliche Marine

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa:

Odznaczenia
III Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order Domowy Królewski Hohenzollernów z Mieczami na Wojennej Wstędze Krzyż Żelazny (1813) I Klasy Krzyż Żelazny (1813) II Klasy Order Królewski Korony (Prusy) Order Królewski Korony (Prusy) Order Zasługi Wojskowej (wojenny, Bawaria) Kawaler Orderu Korony Włoch Order Alberta (Saksonia) Krzyż Fryderyka Augusta, wojskowy (Oldenburg)

Ludwig von Reuter (ur. 9 lutego 1869 w Guben, zm. 18 grudnia 1943 w Poczdamie) − niemiecki oficer marynarki z okresu I wojny światowej, tytularny admirał, znany jako dowódca okrętów Hochseeflotte internowanych w Scapa Flow. 21 czerwca 1919 roku wydał rozkaz samozatopienia podległych sobie jednostek.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ludwig von Reuter urodził się w rodzinie o dużych tradycjach służby wojskowej. Na początku I wojny światowej dowodził, w stopniu komandora (niem.: Kapitän zur See), krążownikiem liniowym „Derfflinger”. W tej roli wziął udział w bombardowaniu Scarborough 16 grudnia 1914 i bitwie na Dogger Bank 24 stycznia 1915 roku. We wrześniu 1915 roku został dowódcą 4 Grupy Rozpoznawczej (4. Aufklärungsgruppe), w stopniu komodora (Kommodore). W jej skład wchodziło pięć krążowników lekkich. Dowodząc nimi uczestniczył w bitwie jutlandzkiej w dniach 31 maja i 1 czerwca 1916 roku.

We wrześniu 1916 roku Ludwig von Reuter objął dowództwo 2. Grupy Rozpoznawczej, z którą został w drugiej połowie 1917 roku przeniesiony na Morze Bałtyckie celem wzięcia udziału w operacji Albion. W 1917 roku otrzymał awans do stopnia kontradmirała (Konteradmiral). Dowodził 2. Grupą Rozpoznawczą oraz drednotami „Kaiser” i „Kaiserin” w II bitwie koło Helgolandu 17 listopada 1917 roku.

W sierpniu 1918 roku zastąpił admirała Franza von Hippera na stanowisku dowódcy sił rozpoznawczych Hochseeflotte. Po rozejmie w Compiègne został wyznaczony na dowódcę zespołu internowanych okrętów, płynących do Scapa Flow. Aby zapobiec przejęciu podległych mu jednostek przez zwycięskich aliantów, przygotował rozkaz o samozatopieniu floty. Wydał go 21 czerwca 1919 roku: bezpowrotnie zatopionych zostało 10 pancerników, 5 krążowników liniowych, 5 krążowników lekkich i 32 niszczyciele. Dziewięciu niemieckich marynarzy opuszczających swoje okręty poległo w wyniku ostrzału prowadzonego przez brytyjskich strażników. Były to ostatnie ofiary śmiertelne I wojny światowej.

Ludwig von Reuter, jak podlegli mu marynarze, został uznany za jeńca wojennego i zatrzymany w Wielkiej Brytanii. Do Niemiec powrócił w styczniu 1920 roku, fetowany jako ten, który obronił honor cesarskiej bandery. Promowano go do stopnia wiceadmirała (Vizeadmiral). Nie wstąpił do organizującej się Reichsmarine i wycofał się z życia publicznego. W 1921 roku opublikowano jego wspomnienia zatytułowane Scapa Flow − Das Grab der deutschen Flotte. W 1939 roku został mianowany tytularnym admirałem. Zmarł 18 grudnia 1943 roku w Poczdamie.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Spencer C. Tucker (red.): Naval Warfare. An International Encyclopedia. Santa Barbara, CA: ABC-CLIO, 2002. ISBN 1-57607-740-3.