Przejdź do zawartości

Kunickie Kozłowskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kunickie Kozłowskie
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

postawski

Sielsowiet

Kozłowszczyzna

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kunickie Kozłowskie”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Kunickie Kozłowskie”
Ziemia55°17′16″N 27°26′46″E/55,287778 27,446111

Kunickie Kozłowskie – dawna wieś. Tereny na których leżała znajdują się obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie postawskim, w sielsowiecie Kozłowszczyzna.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w granicach Imperium Rosyjskiego.

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie duniłowickim (od 1926 postawskim), w gminie Łuck (od 1927 gmina Kozłowszczyzna)[1].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 98 osób, 84 było wyznania rzymskokatolickiego, 9 prawosławnego a 5 mojżeszowego. Jednocześnie 69 mieszkańców i zadeklarowały polską przynależność narodową, 27 prawosławną a 2 żydowską. Było tu 15 budynków mieszkalnych[2]. W 1931 w 16 domach zamieszkiwało 81 osób[3].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Mosarzu i prawosławnej w Osinogródku. Podlegała pod Sąd Grodzki w Duniłowiczach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Kozłowszczyźnie[4].

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921 - 1922), w Ziemi Wileńskiej (1922 - 1926) i w województwie wileńskim (od 1926)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. M.P. z 1927 r. nr 230, poz. 598
  2. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 23.
  3. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 40.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 842.