Przejdź do zawartości

Kolumbijska Partia Liberalna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kolumbijska Partia Liberalna
Partido Liberal Colombiano
Ilustracja
Państwo

 Kolumbia

Lider

Rafael Pardo Rueda

Data założenia

16 lipca 1848

Adres siedziby

Bogotá, Kolumbia

Ideologia polityczna

socjaldemokracja, liberalizm

Poglądy gospodarcze

socjalliberalizm

Członkostwo
międzynarodowe

Międzynarodówka Socjalistyczna

Młodzieżówka

Organización Nacional de Juventudes Liberales (ONJL)

Barwy

     czerwony

Obecni posłowie
32/188
Obecni senatorowie
14/108
Strona internetowa

Kolumbijska Partia Liberalna (hiszp. Partido Liberal Colombiano) – partia polityczna założona w 1848 r. w Kolumbii. Ze względu na prezentowany przez tę partię program jest ona zaliczana do partii socjaldemokratycznych. Wspólnie z Kolumbijską Partią Konserwatywną rządziła 50 lat. Obecnie przewodniczącym partii jest Cesar Gaviria Trujillo. Obecnie jest najliczniejszym ugrupowaniem w izbie reprezentantów i tworzy rząd współpracujący z lewicowym prezydentem Gustavo Petro.[1]

Okres walk wewnętrznych

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: La Violencia.

W dniu 9 kwietnia 1948 roku na inauguracyjnym posiedzeniu Organizacji Państw Amerykańskich w stolicy kraju, zamordowany został jeden z liderów liberałów, Jorge Eliécer Gaitán. Morderstwo to doprowadziło do wybuchu zamieszek zwanych jako bogotazo. Konserwatywny rząd prezydenta Laureano Gómeza rozpoczął przeciwko liberałom represje które zmieniły się w wojnę domową w której z liberalnymi i komunistycznymi partyzantami starły się milicje konserwatywne[2].

Scena polityczna

[edytuj | edytuj kod]

Proces demokratyzacji Kolumbii rozpoczął się w 1958 r. po upadku reżimu wojskowego. Wtedy też ukształtowała się scena polityczna, która została zdominowana przez dwie partie polityczne:

Obie te partie stworzyły razem Front Narodowy, który stał się platformą do rozstrzygania konfliktów politycznych. W miejsce dotychczasowego reżimu powstał rządzący Front Narodowy do 1978 roku, który nie dopuszczał do wyborów innych partii oprócz liberałów i konserwatystów[3]. Taki układ doprowadził do zamrożenia sceny politycznej, gdyż partie umawiały się między sobą w zakresie obsadzania stanowisk, prowadzenia wspólnej polityki (kooperacja zamiast rywalizacji). Od połowy lat `70 coraz większe poparcie zaczęły zyskiwać inne partie.

Układ dwupartyjny w Kolumbii charakteryzował się swoistymi cechami, które nie do końca kojarzą się z klasyczną rywalizacją dwupartyjną. Jedna z partii wyraźnie dominowała w polityce kraju (Partia Liberalna) a mniejszej nigdy nie udało się zdystansować rywala (Partia Konserwatywna) jeżeli chodzi o siłę parlamentarną. Jest więc wyraźnie zaznaczona asymetria siły i wpływów. Nie występowała regularna alternacja władzy między partiami a dość częstym przypadkiem było tworzenie przez obie partie gabinetów koalicyjnych. Obie partie są wewnętrznie podzielone i niezdyscyplinowane, co czasem utrudnia pracę prezydenta, który nie był pewny poparcia dla swojej polityki.

W wyborach z 2006 roku Liberałowie chociaż mieli najwięcej miejsc w izbie niższej i zaledwie o 4 i 2 mniej niż wyprzedzające ich partie w Senacie to byli zmuszeni przejść do opozycji wobec prezydenckiej Społecznej Partią Jedności Narodowej, Kolumbijskiej Partii Konserwatywnej i Radykalnej Zmiany. Wybory z roku 2010 tylko powiększyły przewagę sił prezydenckich (najwięcej miejsc w Izbie Reprezentantów – SPJN, drudzy konserwatyści, trzeci liberałowie a w senacie zwycięstwo konserwatystów przed SPJN i liberałami). Obecnie Liberałowie nie wchodzą w skład rządzącej koalicji.

Założenia programowe

[edytuj | edytuj kod]

Wybór lidera

[edytuj | edytuj kod]

Narodowy Kongres Partii składający się przedstawicieli partii w regionach desygnuje ze swojego grona 10 członków “elektorów”, którzy wybierają z wcześniej zaproponowanych kandydatów Dyrektora Partii na szczeblu narodowym oraz Przedstawicielstwo partii.

Źródła finansowania

[edytuj | edytuj kod]

Przynależność do organizacji

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Katarzyna Sobolewska-Myślik, Partie i systemy partyjne na świecie, Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 2004, ISBN 83-01-14209-X, OCLC 749208072.
  • Andrzej Antoszewski, Systemy polityczne współczesnego świata, Ryszard Herbut, Gdańsk: Arche, 2007, ISBN 83-88445-31-6.
  • Ryszard Herbut, Teoria i praktyka funkcjonowania partii politycznych, Wrocław: Wydaw. Uniwersytetu Wrocławskiego, 2002, ISBN 83-229-2246-9, OCLC 830345745.
  • Konstanty Adam Wojtaszczyk, Partie polityczne w państwie demokratycznym, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1998, ISBN 83-02-07090-4, OCLC 830193452.
  • K.A.Wojtaszczyk, Współczesne systemy partyjne,
  • Statut Kolumbijskiej Partii Liberalnej,
  • Portal e-polityka.pl.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]