Kazimierz Łukasiewicz (1894–1939)
 major taborów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 lutego 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wrzesień 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef taborów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Kazimierz Łukasiewicz[a] (ur. 12 lutego 1894 w Pauszówce, zm. we wrześniu 1939 w Pińsku) – major taborów Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 12 lutego 1894 w Pauszówce, w ówczesnym powiecie czortkowskim Królestwa Galicji i Lodomerii[4].
5 września 1914 jako student prawa wstąpił do Legionów Polskich[5][6]. Służył jako wachmistrz w 3 szwadronie 2 pułku ułanów[5]. 6 kwietnia 1917 został wymieniony jako uprawniony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[5]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) służył w Polskim Korpusie Posiłkowym[5]. Po bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) został internowany w Bustyaháza[5].
W czasie wojny z bolszewikami pełnił służbę w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[7]. Od 1 sierpnia 1920 do 30 sierpnia 1921 dowodził szwadronem zapasowym taborów i taborami dywizji piechoty[8]. W międzyczasie (27 sierpnia 1920) został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w Wojskach Taborowych, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[7].
Od 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 6 dywizjonie taborów we Lwowie[1][9][10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 25. lokatą w korpusie oficerów taborowych[11][12][13][14][15]. Z dniem 1 listopada 1923 został odkomenderowany z macierzystego dywizjonu do Szkoły Oficerskiej Wojsk Taborowych we Lwowie[16]. W czerwcu 1925 został przydzielony do Departamentu II Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko kierownika referatu wyszkolenia Wydziału Wojsk Taborowych[17]. Z dniem 1 października 1925 został przeniesiony do kadry oficerów taborowych i wyznaczony na stanowisko oficera sztabowego w Wydziale Taborowym Departamentu Kawalerii MSWojsk. w Warszawie[18][19]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z Departamentu Artylerii MSWojsk. do 6 szwadronu taborów we Lwowie na stanowisko dowódcy szwadronu[20][21]. W październiku 1930 został przeniesiony do 10 dywizjonu taborów w Przemyślu (od 1933 w Radymnie)[22][23][24]. 12 marca 1933 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1933 i 1. lokatą w korpusie oficerów taborowych[25][26]. Od 27 listopada 1935 do 14 czerwca 1937 dowodził 10 dywizjonem taborów[27]. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie na stanowisku szefa taborów[28]. We wrześniu 1939 został ewakuowany z Dowództwem KOP do Pińska, gdzie w następstwie ciężkiej choroby zmarł i tam pochowany[29][30].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[31][4][32][b]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[26][36] (po raz trzeci „za udział w b. 2 pułku ułanów Legionów Polskich”[37])
- Złoty Krzyż Zasługi[26]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[38]
- Medal Zwycięstwa[39]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W 1921 ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Kazimierz Stefan[1], natomiast od 1922 jako „Kazimierz III Łukasiewicz”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko[2][3].
- ↑ 11 listopada 1931 ogłoszono nadanie Krzyża Niepodległości majorowi lekarzowi dr. Kazimierzowi II Łukasiewiczowi[33]. Informację powtórzono w „Roczniku Oficerskim 1932”[34]. Wymieniony oficer lekarz został odznaczony Krzyżem Niepodległości dopiero 16 marca 1937[35].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Spis oficerów 1921 ↓, s. 396.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1033, 1039.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-23].
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-23].
- ↑ a b c d e Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 : Łukasiewicz Kazimierz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-11-23].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-23].
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 8 września 1920, s. 805.
- ↑ Tabory : Lista kapitanów i poruczników, którzy w czasie wojny pełnili funkcje dowódców. [w:] Referat Personalny GISZ, sygn. 701/1/121, s. 393 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, 1927-01-20. [dostęp 2024-08-20].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1033.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 943.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 282.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1039.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 950.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 522.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 284.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 68 z 27 października 1923, s. 728.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 67 z 24 czerwca 1925, s. 347.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 21 października 1925, s. 585, 586.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 26 lipca 1926, s. 230.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 150.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 516.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 20.
- ↑ Moszumański 2012 ↓, s. 158.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 790.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933, s. 47.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 275.
- ↑ Moszumański 2012 ↓, s. 157.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 920.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-11-23].
- ↑ Orlik-Rückemann 1989 ↓, s. 751.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199, poz. 469 jako kpt. Łukasiewicz Kazimierz.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-23].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 324.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-23].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922, s. 701.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-23].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 28 czerwca 1930, s. 256.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Wilhelm Orlik-Rückemann: Ze sprawozdania dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza o działalności podczas wojny. W: Wrzesień 1939 w relacjach i wspomnieniach. Mieczysław Cieplewicz (oprac.) Eugeniusz Kozłowski (oprac.). Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07709-6.
- Zbigniew Moszumański. Radymniańscy bohaterowie. „Rocznik Przemyski”. XLVIII, 2012. Przemyśl: Wydawnictwo Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu. ISSN 0137-4168.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Internowani w Bustyaháza
- Majorowie taborów II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Odznaką Pamiątkową Więźniów Ideowych
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 6 Dywizjonu Taborów
- Oficerowie 10 Dywizjonu Taborów
- Oficerowie Korpusu Ochrony Pogranicza
- Pochowani w Pińsku
- Podoficerowie kawalerii Legionów Polskich
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1894
- Zmarli w 1939
- Żołnierze II Brygady Legionów Polskich
- Żołnierze Polskiego Korpusu Posiłkowego