Przejdź do zawartości

Jeleń wschodni

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jeleń wschodni
Cervus nippon[1]
Temminck, 1838
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Rodzina

jeleniowate

Podrodzina

jelenie

Rodzaj

jeleń

Gatunek

jeleń wschodni

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Jeleń wschodni[3][4], sika[4] (Cervus nippon) – gatunek jeleniowatych – jego podgatunki zamieszkują wschodnią część Syberii, Mandżurię, wschodnie Chiny, Koreę, Japonię oraz Tajwan. Introdukowany także w wielu innych krajach. Na teren współczesnej Polski sprowadzony w 1895 i aklimatyzowany w okolicach Elbląga i Pszczyny. Siedliskami jeleni wschodnich są gęste lasy liściaste i mieszane z bogatym podszytem oraz runem, trawiastymi polanami i łąkami[5]. Poławiane dla mięsa, skór i poroża, jako zwierzyna. Łatwo się oswajają. Są hodowane w parkach i na fermach (zaliczane do zwierząt gospodarskich).

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Podgatunki

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżniono kilkanaście podgatunków C. nippon[2][3]:

  • C. nippon nipponjeleń japoński[4]
  • C. nippon aplodontus
  • C. nippon mantchuricus (C. nippon dybowskii) – jeleń Dybowskiego
  • C. nippon mandarinus
  • C. nippon grassianus
  • C. nippon sichuanicus
  • C. nippon yesoensis
  • C. nippon taiouanusjeleń tajwański
  • C. nippon pseudaxisjeleń wietnamski
  • C. nippon kopschi
  • C. nippon keramae
  • C. nippon pulchellusjeleń wyspowy

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Ubarwienie sierści brunatne, dość zmienne; grzbiet i boki ciała pokryte białawymi cętkami. Długość ciała do 1,5 m, ogona do 20 cm, wysokość w kłębie 75–110 cm, masa ciała do 110 kg. Poroże jelenia wschodniego charakteryzuje się niezbyt silnym odgałęzieniem, a liczba odnóg jest nie większa niż 8. Samica nie posiada poroża. Największe rozmiary osiągają podgatunki syberyjskie, a najmniejsze żyją na Tajwanie. Preferuje lasy liściaste i mieszane z gęstym podszytem, ale łatwo przystosowuje się do zmiennych warunków i różnych wysokości (od poziomu morza do 1800 m n.p.m.).

Tryb życia

[edytuj | edytuj kod]
Samice jelenia wschodniego

Dorosłe samce są samotnikami łączącymi się w małe stada tylko w okresie godowym. Stado składa się z kilku łań i jednego byka. Zwierzę żywi się głównie trawą oraz liśćmi drzew i krzewów. Żyją 15–18 lat. Żerują głównie w nocy.

Komunikują się przy pomocy dźwięków. Zapachy wykorzystywane są do przekazywania informacji o gotowości do rozrodu oraz do znakowania terenu.

Rozmnażanie

[edytuj | edytuj kod]

Dojrzałość płciową uzyskują ok. 16–18 miesiąca życia. Sika jest gatunkiem poligamicznym. Samiec gromadzi na swoim terytorium haremy do 12 samic.

Gwizdowisko rozpoczyna się w październiku i trwa do końca listopada. Ciąża trwa od 210 do 230 dni, samica rodzi 1–2 młode o wadze urodzeniowej od 4,5–7 kg. Młode przebywają z matką do ukończenia roku. Sika może krzyżować się z jeleniem szlachetnym.

Zagrożenia i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Do najgroźniejszych wrogów jelenia wschodniego należą wilki, tygrysy i ludzie. W Polsce od 1 kwietnia 2022 r. nie jest zaliczany do zwierząt łownych[6], został wpisany na listę gatunków obcych, które w przypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym[7].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Cervus nippon, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b R.B. Harris, Cervus nippon, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-04] (ang.).
  3. a b Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 174. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. a b c K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 117, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  5. Sławomir Wąsik, Ssaki Polski od A do Ż, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2011, s. 53, ISBN 978-83-7073-674-3 [dostęp 2023-09-27].
  6. Rozporządzenie Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 25 marca 2022 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ustalenia listy gatunków zwierząt łownych (Dz.U. z 2022 r. poz. 696).
  7. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 września 2011 r. w sprawie listy roślin i zwierząt gatunków obcych, które w przypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym (Dz.U. z 2011 r. nr 210, poz. 1260).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.
  • Zwierzęta w parkach narodowych świata. Praca zbiorowa. Warszawa: MUZA SA, 2000. ISBN 83-7200-437-4.