Przejdź do zawartości

Jazz chicagowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jazz chicagowski
Pochodzenie

dixieland, jazz nowoorleański[1]

Czas i miejsce powstania

początek lat 20.[1], Chicago[1], USA

Instrumenty

kornet, trąbka, klarnet, saksofon[1], puzon, instrumenty dęte, banjo, gitara, fortepian, perkusja, skrzypce[1], kontrabas[1]

Największa popularność

lata 20. XX wieku[1]

Podgatunki
swing

Jazz chicagowski (Chicago Jazz) – styl jazzowy z lat 20. XX wieku[2], będący kontynuacją jazzu nowoorleańskiego[2], a poprzedzający erę swingu.

Charakterystycznym dla tego stylu było odgrywanie znaczącej roli improwizacji solowej, czasem ważniejszej wręcz od gry zespołowej[3].

Za głównych przedstawicieli jazzu chicagowskiego uznaje się m.in. następujących muzyków: Bix Beiderbecke[2], Joe King Oliver[2], Louis Armstrong[2] i Johnny Dodds[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Rozwój Jazzu w Chicago I Nowym Jorku w Latach 20. XX Wieku. mchorazewicz.pl. [dostęp 2020-10-23]. (pol.).
  2. a b c d e f Rozwój jazzu w Chicago i Nowym Jorku w latach 20. XX wieku [online], Mateusz Chorążewicz, 5 września 2015 [dostęp 2020-10-23] (pol.).
  3. Wacław Panek, Mały słownik muzyki rozrywkowej, Warszawa: Związek Polskich Autorów i Kompozytorów ZAKR, 1986, s. 20, ISBN 83-00-00997-3, OCLC 749239088.