Przejdź do zawartości

Janusz Bolonek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Bolonek
Arcybiskup tytularny Madaurusu
Uni Trinoque Deo
Trójjedynemu Bogu
Data i miejsce urodzenia

6 grudnia 1938
Huta Dłutowska

Data i miejsce śmierci

2 marca 2016
Łódź

Nuncjusz apostolski w Bułgarii
Okres sprawowania

2008–2013

Nuncjusz apostolski w Macedonii
Okres sprawowania

2011–2013

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

17 grudnia 1961

Nominacja biskupia

25 września 1989

Sakra biskupia

20 października 1989

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RP
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

20 października 1989

Miejscowość

Watykan

Miejsce

bazylika św. Piotra

Konsekrator

Jan Paweł II

Współkonsekratorzy

Edward Cassidy
Francesco Colasuonno

Janusz Bolonek, właśc. Januariusz Mikołaj Bolonek[1] (ur. 6 grudnia 1938 w Hucie Dłutowskiej, zm. 2 marca 2016 w Łodzi) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii i prawa kanonicznego, dyplomata watykański, arcybiskup, nuncjusz apostolski w Wybrzeżu Kości Słoniowej, pronuncjusz apostolski w Burkina Faso i w Nigrze w latach 1989–1995, nuncjusz apostolski w Rumunii w latach 1995–1998, w Urugwaju w latach 1999–2008, w Bułgarii w latach 2008–2013 i w Macedonii w latach 2011–2013.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 grudnia 1938 w Hucie Dłutowskiej. W latach 1956–1961 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi[2]. Na prezbitera został wyświęcony 17 grudnia 1961 w Dłutowie[2] przez biskupa pomocniczego łódzkiego Jana Kulika[3]. W latach 1961–1962 studiował filologię klasyczną na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Dalsze studia odbył w Rzymie. W latach 1962–1966 pogłębiał wykształcenie w zakresie teologii dogmatycznej i literatury łacińskiej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie w 1969 uzyskał doktorat z teologii. W latach 1967–1971 odbył studia z prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim, które ukończył z doktoratem, oraz dyplomację w Papieskiej Akademii Dyplomatycznej[2].

Pracę w dyplomacji watykańskiej rozpoczął w 1971. Pełnił funkcje sekretarza nuncjatury apostolskiej w Nikaragui (1971–1975), delegatury apostolskiej w Stanach Zjednoczonych (1975–1977) i nuncjatury apostolskiej w Egipcie (1977–1979). W latach 1979–1989 pracował w Sekretariacie Stanu, do 1988 jako audytor i radca nuncjatury przy Radzie ds. Publicznych Kościoła, następnie w Sekcji Stosunków z Państwami[4]. Był członkiem Zespołu do Stałych Kontaktów Roboczych między Stolicą Apostolską i rządem PRL, a także Komisji Mieszanej Stolicy Apostolskiej i władz PRL, zajmującej się wznowieniem stosunków dyplomatycznych. Uczestniczył w przygotowaniach podróży apostolskich Jana Pawła II do Polski w latach 1983 i 1987[5].

25 września 1989 został mianowany arcybiskupem tytularnym Madaurusu. Święcenia biskupie otrzymał 20 października 1989 w bazylice św. Piotra w Rzymie[4]. Konsekrował go papież Jan Paweł II, któremu asystowali arcybiskupi Edward Cassidy i Francesco Colasuonno[3]. Jako dewizę przyjął słowa „Uni Trinoque Deo” (Trójjedynemu Bogu). W latach 1989–1995 sprawował urząd nuncjusza apostolskiego w Wybrzeżu Kości Słoniowej oraz pronuncjusza apostolskiego w Burkina Faso i w Nigrze, po czym został przeniesiony na urząd nuncjusza apostolskiego w Rumunii, który piastował do 1998. W 1999 pracował w Sekretariacie Stanu w Sekcji Stosunków z Państwami[4]. W latach 1999–2008 był nuncjuszem apostolskim w Urugwaju, w latach 2008–2013 w Bułgarii[4], a w latach 2011–2013 także w Macedonii[3].

Konsekrował biskupa diecezjalnego Minasu Francisca Dominga Barbosę Da Silveirę (2004) i biskupa diecezjalnego San José de Mayo Artura Fajardo (2007). Asystował podczas sakry biskupa pomocniczego Alby Iulii Józsefa Tamása (1997) i biskupa pomocniczego łódzkiego Ireneusza Pękalskiego (2000)[3].

Na emeryturze osiadł w Łodzi, gdzie zmarł 2 marca 2016[6]. Jego pogrzeb odbył się 6 marca 2016 na cmentarzu parafialnym w Dłutowie[7].

Według Sławomira Cenckiewicza był agentem wywiadu PRL w Watykanie o pseudonimie „Lamos”[8]. W październiku 1981 uczestniczył w spotkaniu Jana Pawła II z szefem CIA Williamem Caseyem[9], po którym miał przekazać informacje umożliwiające dekonspirację działalności wywiadowczej Ryszarda Kuklińskiego w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego na rzecz CIA[10].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Postanowieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 2 października 2012 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[1]. W 1975 został kawalerem Orderu Nikaragui „Miguel Larreynaga”, a w 1995 kawalerem Orderu Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej[2].

Nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Dłutów[11].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b M.P. z 2013 r. poz. 230. [dostęp 2016-03-04].
  2. a b c d G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 32–33. ISBN 83-911554-0-4.
  3. a b c d Janusz Bolonek. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2016-03-04]. (ang.).
  4. a b c d Zmarł arcybiskup Janusz Bolonek. ekai.pl (arch.), 2016-03-03. [dostęp 2021-06-14].
  5. Życiorys ś.p. Księdza Arcybiskupa Janusza Bolonka. archidiecezja.lodz.pl, 2016-03-04. [dostęp 2016-03-04].
  6. Zmarł abp Janusz Bolonek emerytowany nuncjusz apostolski. pl.radiovaticana.va, 2016-03-03. [dostęp 2016-03-04].
  7. Msza św. pogrzebowa ś.p. Arcybiskupa seniora Janusza Bolonka. archidiecezja.lodz.pl, 2016-03-06. [dostęp 2013-03-19].
  8. Cenckiewicz wyjawia tożsamość „Lamosa” – wtyki PRL-owskiego wywiadu w Watykanie. tvrepublika.pl, 2014-02-10. [dostęp 2023-07-30].
  9. M. Szukała: 40 lat temu Amerykanie ewakuowali z Polski płk. Ryszarda Kuklińskiego. pap.pl, 2021-11-07. [dostęp 2023-07-30].
  10. Do Rzeczy: kto chciał dopaść Kuklińskiego. dorzeczy.pl, 2014-02-09. [dostęp 2023-07-30].
  11. Zmarł Ksiądz Arcybiskup Janusz Bolonek. dlutow.pl. [dostęp 2016-03-04].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • Janusz Bolonek [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2008-07-28] (ang.).