Języki pozycyjne
Języki pozycyjne, amorficzne – języki w których każda część zdania ma swoje ustalone miejsce, które pozwala na zachowanie sensu wypowiedzi (np. język angielski). Języki pozycyjne to zwykle języki izolujące, i przeciwstawia się im języki fleksyjne[1].
Języki pozycyjne posiadają zwykle przedimki lub inne morfemy, określające kategorię rzeczowników po nich następujących[2].
Zmiana pozycji części zadania następuje w przypadku inwersji, czyli zamienności części zdania przy stawianiu pytań, czy zastosowaniu czasowników silnych jak np. can w języku angielskim[3].
Językami pozycyjnymi są na przykład angielski, francuski, chiński i paszto[4].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Milewski 1967 ↓, s. 236.
- ↑ języki analityczne, amorficzne, izolujące, pozycyjne. [w:] Słownik języka polskiego PWN [on-line]. [dostęp 2017-12-08].
- ↑ Majewicz 1999 ↓, s. 212.
- ↑ Majewicz 1999 ↓, s. 216.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alfred Majewicz: Języki świata i ich klasyfikowanie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-01-08163-5.
- Tadeusz Milewski: Językoznawstwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.