Przejdź do zawartości

Język ubyski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Туыхъабза
Liczba mówiących

język wymarły

Pismo/alfabet

cyrylica, łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
UNESCO 6 wymarły
Ethnologue 10 wymarły
Kody języka
ISO 639-3 uby
IETF uby
Glottolog ubyk1235
Ethnologue uby
WALS uby
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język ubyski, ubychski lub ubychijski – wymarły język, należący do północno-zachodniokaukaskiej rodziny językowej (także: abchasko-adygejskiej), w skład której wchodzą również języki: abchaski, abazyński, adygejski oraz kabardyjski.

Język używany był przez lud Ubychów, mieszkający pierwotnie w okolicach Soczi, w północno-zachodniej części Kaukazu, nad Morzem Czarnym. Ubychowie zaliczani byli do plemion czerkieskich. Po wojnie kaukaskiej i zajęciu ich ziem przez Rosję, Ubychowie, razem z Czerkiesami i Abazynami, zostali w latach 60. XIX wieku przymusowo przesiedleni w całości na teren Imperium Osmańskiego[1].

Ostatni użytkownik języka ubyskiego, Tevfik Esenç, zmarł 7 października 1992 r. we śnie. Za jego życia język ten badał językoznawca Georges Dumézil.

W języku ubyskim w użyciu były 84 spółgłoski (najwięcej na świecie nie licząc mlaskowych) i tylko 2 samogłoski.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Joseph L. Wieczynski, George N. Rhyne, The Modern encyclopedia of Russian and Soviet history, Gulf Breeze, Fla.: Academic International Press, 1976–2000, ISBN 0-87569-064-5, OCLC 2114860 [dostęp 2021-11-30] (ang.).