Przejdź do zawartości

Iwan Agajanc

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwan Agajanc
Իվան Աղայանց
Иван Иванович Агаянц
generał major bezpieczeństwa państwowego generał major bezpieczeństwa państwowego
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1911
Jelizawietpol

Data i miejsce śmierci

12 maja 1968
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1940–1992

Formacja

NKGB
KGB

Główne wojny i bitwy

zimna wojna

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order 9 września 1944, III klasy (Bułgaria)

Iwan Agajanc (orm. Իվան Աղայանց, ros. Иван Иванович Агаянц, ur. 15 sierpnia?/28 sierpnia 1911 w Jelizawietpolu, zm. 12 maja 1968 w Moskwie) − radziecki agent wywiadu, Ormianin.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie nauczyciela. Po ukończeniu szkoły podstawowej i średniej pracował w aparacie partyjnym.

W 1930 wyjechał do Moskwy, gdzie dwaj starsi bracia pracowali w OGPU. Został przyjęty do Zarządu Ekonomicznego OGPU, działał również w Komsomole (przez kilka lat kierował pracą organizacji komsomolskiej).

W 1936 został przyjęty do organów wywiadu zagranicznego, doskonalił znajomość języków obcych (znał turecki, perski, francuski, hiszpański i angielski). W 1937 był skierowany do pracy operacyjnej w rezydenturze paryskiej pod przykryciem najpierw współpracownika misji handlowej, a następnie kierownika wydziału konsularnego. Po wybuchu wojny domowej w Hiszpanii brał udział w ewakuacji liderów Komunistycznej Partii Hiszpanii, Dolores Ibárruri Gómez i José Díaza Ramosa do Moskwy.

Od 1940 pracował w moskiewskich komórkach Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych (NKWD).

Po napaści Niemiec na Związek Radziecki był rezydentem NKGB w Iranie, gdzie kierując pracą wywiadowczą zlikwidował niemiecką sieć agentów (patrz planowany zamach na Roosevelta podczas konferencji Wielkiej Trójki w Teheranie).

Następnie był ponownie rezydentem wywiadu w Paryżu (pod pseudonimem "Avalov"), skąd powrócił w 1947. Pracował w organach wywiadu zagranicznego, jak również szkolenia wywiadowców. Od 1967 był zastępcą szefa I Zarządu Głównego Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego (KGB). Zakończył służbę w stopniu generała majora.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]