Iskrzyk czarnogłowy
| Aglaeactis pamela[1] | |||
| (d’Orbigny, 1838) | |||
 Iskrzyk czarnogłowy na XIX-wiecznej rycinie | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
iskrzyk czarnogłowy | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Iskrzyk czarnogłowy[4] (Aglaeactis pamela) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych (Trochilidae). Endemit Boliwii.
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Jest to gatunek monotypowy[5][6].
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Iskrzyk czarnogłowy występuje na terenie Boliwii, we wschodniej części Andów od zachodniej części departamentu Santa Cruz do La Paz[7]. Preferuje tropikalne wilgotne lasy górskie na poziomie 3000–3500 m n.p.m.[3]
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Osiąga długość ciała około 12 cm oraz masę około 5–6 g[5]. Ma prosty, czarny dziób; jego długość według różnych autorów to 15 mm lub 16,9–19,2 mm[5].
Upierzenie ciemne, u osobników dorosłych w większości fioletowoczarne. Ma charakterystyczne białe pióra na piersi (śliniak) oraz opalizujące w kolorach od złocistozielonego do niebieskawozielonego w dolnej części grzbietu i na kuprze. Sterówki rude, z ciemniejszymi końcówkami. Samice są podobne do samców, ale bardziej matowe, a opalizacja grzbietu i kupra jest u nich mniejsza, ponadto mają mniej rozwidlony ogon. Osobniki młodociane są nieco bardziej brązowe od dorosłych, biały śliniak na piersi jest u nich często niewidoczny, a dolna szczęka dzioba (żuchwa) jest pomarańczowa[5].
Dieta
[edytuj | edytuj kod]Żywi się głównie nektarem kwiatowym. Czasami zjada także małe stawonogi[5].
Rozmnażanie
[edytuj | edytuj kod]Sezon lęgowy prawdopodobnie trwa od września do marca[5].
Status
[edytuj | edytuj kod]W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN iskrzyk czarnogłowy jest uznawany za gatunek najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern). Wielkość populacji nie została oszacowana, ale gatunek ten jest opisywany jako rzadki i rozmieszczony plamowo. Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku BirdLife International ocenia trend liczebności populacji jako prawdopodobnie stabilny[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Aglaeactis pamela, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ D. Lepage, Black-hooded Sunbeam Aglaeactis pamela, [w:] Avibase [online] [dostęp 2024-08-08] (ang.).
- ↑ a b c Aglaeactis pamela, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2024-06-19] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Heliantheini Reichenbach, 1853 (wersja: 2024-06-09). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2024-08-08].
- ↑ a b c d e f T.S. Schulenberg & C.W. Sedgwick: Black-hooded Sunbeam (Aglaeactis pamela), version 1.0. [w:] Birds of the World (red. Thomas S. Schulenberg) [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2020. [dostęp 2024-08-08]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v14.1). [dostęp 2024-08-08].
- ↑ Black-hooded Sunbeam, [w:] eBird [online], Cornell Lab of Ornithology [dostęp 2024-06-19] (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).