Hiperkorekcja
Hiperkorekcja – w teorii wychowania: działanie, w którym pojawia się czynnik określany jako wynagrodzenie straty. W sensie ogólnym polega na postawieniu przed jednostką żądania, by doprowadziła otoczenie do stanu doskonałego; powrót do status quo. Alternatywa dla kary.
Geneza metody i jej właściwości
[edytuj | edytuj kod]Metoda opracowana przez pp. Foxxa i Azrina w 1973. Ma na celu, u osób niepełnosprawnych umysłowo, ograniczyć zachowania agresywne, niszczycielskie i autostymulacyjne. Choć jest to procedura karząca, to jednak minimalizuje negatywne właściwości kary[1].
Metoda wykazuje dużą skuteczność, ale zwykle wymaga udziału personelu pomocniczego. Nie należy jej też stosować w sposób spontaniczny i agresywny. Przeznaczona jest głównie do korygowania zachowania stanowiącego duże zakłócenie.
Odmiany i przykłady praktyczne
[edytuj | edytuj kod]Można rozróżnić dwie odmiany hiperkorekcji:
- praktykę pozytywną, czyli wielokrotną naprawę szkód wywołanych działaniem nieprawidłowym:
- Np. jeśli dziecko w sposób celowy rozlewa mleko, to możemy mu wydać polecenie wyczyszczenia całej podłogi. Przy czym działanie takie powinno być podjęte od razu po zauważeniu niewłaściwego zachowania. A terapeuta, w razie potrzeby, powinien manualnie poruszać rękoma i nogami dziecka, aby kontynuowało pracę.
- wielokrotne trenowanie zachowania pozytywnego (w ciągu krótkiego okresu od 15 do 30 min.):
- Np. jeśli dziecko celowo drze papier, to uczy się go klejenia papieru.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ O. Ivar Lovaas, Nauczanie dzieci niepełnosprawnych umysłowo, WSP, Warszawa 1993.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- mgr Daria Krawczyk - Metody wychowawcze stosowane w pracy z dziećmi upośledzonymi umysłowo, s. 12-13
- Jacek Kozłowski - Zastosowanie teorii uczenia się w terapii małych dzieci z autyzmem na przykładzie projektu wczesnej interwencji O. I. Lovaasa. ptab.univ.gda.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-17)]., Instytut Psychologii, Uniwersytet Gdański, Polskie Towarzystwo Analizy Behawioralnej