Przejdź do zawartości

Henryk Markiewicz (1906–1987)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Markiewicz
Data i miejsce urodzenia

13 listopada 1906
Skała Podolska

Data śmierci

2 stycznia 1987

profesor nauk technicznych
Specjalność: elektrotechnika okrętowa
Alma Mater

Politechnika Lwowska

Profesura

1955

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Gdańska

Okres zatrudn.

1946-1977

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

Henryk Markiewicz (ur. 13 listopada 1906 w Skale Podolskiej, zm. 2 stycznia 1987) – inżynier, profesor Politechniki Gdańskiej, organizator i kierownik Katedry Elektrotechniki Okrętowej oraz Zakładu Elektrotechniki Morskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu szkoły średniej, Henryk Markiewicz rozpoczął w 1925 roku studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Ukończył je w 1931 roku, uzyskując tytuł inżyniera elektryka. Rok później, po ukończeniu praktyk zawodowych, podjął pracę w biurze konstrukcyjnym Stoczni Modlińskiej, kierowanym przez inżyniera Aleksandra Potyrałę. Uczestniczył w pracach projektowych i wykonawczych trałowców typu Jaskółka, ORP „Nieuchwytny” i kutra pościgowego „Batory”. W 1934 roku został powołany na przeszkolenie wojskowe w Szkole Oficerów Rezerwy, które ukończył w stopniu kapitana. Następnie rozpoczął pracę jako rzeczoznawca do spraw elektrycznych w Kierownictwie Marynarki Wojennej.

W Kierownictwie Marynarki Wojennej i, od końca 1937 roku, Komendzie Portu Wojennego w Gdyni, zajmował się między innymi sprawami związanymi z wyposażeniem elektrotechnicznym budowanych w Holandii okrętów podwodnych typu Orzeł oraz przygotowaniami do budowy w Polsce dwóch kontrtorpedowców typu Grom. Tuż przed wybuchem II wojny światowej został kierownikiem pracowni elektrycznej Biura Konstrukcyjnego Stoczni Marynarki Wojennej, kierowanego przez inż. Józefa Kaźmierczaka.

Lata okupacji spędził pracując w zakładach elektrycznych i elektrotechnicznych w Warszawie, Lwowie i Krakowie. Po wyzwoleniu powrócił na Wybrzeże, angażując się w prace Gdańskiej Dyrekcji Odbudowy. Przy jego znaczącym udziale uruchomiono komunikację trolejbusową w Gdyni. Na początku 1946 roku rozpoczął pracę jako zastępca profesora Politechniki Gdańskiej. W marcu zorganizował Katedrę Elektrotechniki Okrętowej na Wydziale Budowy Okrętów i został jej pierwszym kierownikiem. W latach 1951–1952 był prodziekanem, 1952–1953 dziekanem Wydziału Budowy Okrętów. W 1952 roku utworzył Zakład Elektrotechniki Morskiej, w którym prowadzone były prace między innymi nad konstrukcjami urządzeń trałowych i demagnetyzacyjnych dla potrzeb Marynarki Wojennej. W 1955 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1957 roku doktoryzował się na Uniwersytecie w Rostocku.

Grób Henryka Markiewicza na cmentarzu Witomińskim

W 1968 roku, po reorganizacji struktury wydziałów politechniki, powstał Instytut Elektrotechniki Morskiej i Przemysłowej, którego pierwszym dyrektorem został Henryk Markiewicz, pozostając na tym stanowisku przez cztery kolejne lata. Poza pracą na uczelni był członkiem Rady Technicznej Polskiego Rejestru Statków i Rady Naukowej Ośrodka Badawczego Marynarki Wojennej. Na emeryturę przeszedł w 1977 roku. Od dowództwa PMW otrzymał pamiątkowy kordzik oficerski. Zmarł dziesięć lat później i został pochowany na cmentarzu Witomińskim (kwatera 68-3-20_1)[1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Narcyz Klatka: Zakład Elektrotechniki Morskiej i jego kierownik, profesor Henryk Markiewicz, [w:] „Przegląd Morski” 10/2004. ISSN 0137-7205.