Henry Marcus

Henry Isac Marcus (ur. 2 maja 1866 w Sztokholmie, zm. 30 kwietnia 1944 tamże) – szwedzki lekarz, neurolog, kuzyn dermatologa Karla Marcusa (1873–1935).

Marcus rozpoczął studia medyczne w 1883 w Instytucie Karolinska, gdzie zdał egzaminy lekarskie. W 1896 został ordynatorem w szpitalu Solna (szw. Solna sjukhem). W 1903 doktoryzował się, po czym został docentem neurologii a w 1920 psychiatrii i neurologii Instytutu Karolinska. Obył wiele zagranicznych podróży naukowych gdzie pobierał nauki m.in. u Alzheimera, Ehrlicha, Nonnego, Nissla, Kraepelina i Foerstera. W 1921 otrzymał tytuł profesora (szw.professors namn), a w 1924 zastąpił Frithiofa Lennmalma na stanowisku profesora zwyczajnego neurologii.

Wybrane prace

Studie öfver etiologien till dementia paralytica i Sverige (1902)
Akuta förvirringstillstånd på syfilitisk grund (dysertacja doktorska, 1903)
Psychose bei perniciöser Anæmie (1903)
Die Salvarsanbehandlung bei syphilitischen Erkrankungen des Nervensystems (1911)
Om förändringarna i stora hjärnans bark vid paralysie générale (1914)
Epilepsie mit Geruchsaura (1915)
Epilepsi och sinnesslöhet (1915)
Studien über die symmetrische Gangrän (1919/1921)
Influensa och nervsystemet (1920)
Sensorische Paramusie (1913)
Études cliniques et anatomo-pathologiques sur différentes affections des noyaux centraux du cerveau (1923)
Minnesrubbningar vid sjukliga förändringar i frontalhjärna och insula (1924). Svenska läkartidningen Jg. 21, Nr. 33, S. 769—792. 1924

Bibliografia

Fischer I: Biographisches Lexikon der hervorragenden Arzte der letzten funfzig Jahre. T. 2. Monachium-Berlin: Urban & Schwarzenberg, 1962, s. 989.
Praca zbiorowa: Nordisk familjebok [w:]. T. L – Riksdag. Sztokholm: Nordisk familjeboks förlags aktiebolag, 1925, s. 439–440.