Przejdź do zawartości

Henri Michel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henri Michel
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 października 1947
Aix-en-Provence

Data śmierci

24 kwietnia 2018

Pozycja

pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
Pays d'Aix FC
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1964–1966 Pays d'Aix FC 36 (3)
1966–1982 FC Nantes 531 (81)
W sumie: 567 (84)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1967–1980  Francja 58 (4)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1982–1984 Francja U-21
1984–1988 Francja
1990–1991 Paris Saint-Germain
1994 Kamerun
1995 An-Nassr
1995–2000 Maroko
2000–2001 Zjednoczone Emiraty Arabskie
2001 Aris FC
2001–2002 Tunezja
2003–2004 Raja Casablanca
2004–2006 Wybrzeże Kości Słoniowej
2006 Al-Arabi SC
2006–2007 Zamalek SC
2007 Maroko
2008–2009 Mamelodi Sundowns FC
2009 Zamalek SC
2010 Raja Casablanca
2011 Gwinea Równikowa
2012 Kenia
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja
Mistrzostwa świata
III miejsce Meksyk 1986 (trener)
Igrzyska olimpijskie
złoto Los Angeles 1984 piłka nożna
(trener)
Reprezentacja  Wybrzeże Kości Słoniowej
Puchar Narodów Afryki
srebro Egipt 2006 (trener)

Henri Michel (ur. 29 października 1947 w Aix-en-Provence, zm. 24 kwietnia 2018[1]) – francuski piłkarz i trener piłkarski. W latach 1984–1988 był selekcjonerem reprezentacji Francji, z którą zdobył brązowy medal na mundialu 1986. Od 2004 do 2006 roku był trenerem drużyny narodowej Wybrzeża Kości Słoniowej, którą jako pierwszy szkoleniowiec w historii wprowadził do mistrzostw świata. Po mundialu 2006 został opiekunem piłkarzy katarskiego Al-Arabi. W październiku 2006 roku po słabym starcie w lidze dostał wymówienie. Dwa miesiące później podpisał krótkoterminowy kontrakt z egipskim Zamalkiem Kair, który rozwiązał, gdy otrzymał propozycję prowadzenia (po raz drugi w karierze) reprezentacji Maroka.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Przez całą piłkarską karierę związany był z FC Nantes. Przez siedemnaście lat był jego podstawowym zawodnikiem, jednym z wyróżniających się ogniw zespołu, który pod koniec lat 70. nie miał sobie równych w lidze francuskiej. Bogatą, zarówno w krajowe trofea, jak w występy w narodowej reprezentacji, karierę zakończył w 1982 roku, w wieku trzydziestu pięciu lat.

Sukcesy piłkarskie

[edytuj | edytuj kod]
  • mistrzostwo Francji 1973, 1977 i 1980,
  • wicemistrzostwo Francji 1967, 1974, 1978, 1979 i 1981,
  • Puchar Francji 1979,
  • finał Pucharu Francji 1970 i 1973 z FC Nantes

W reprezentacji Francji od 1967 do 1980 roku rozegrał 58 meczów i strzelił 4 gole.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Jeszcze jako zawodnik Nantes dostał się do sztabu selekcjonera reprezentacji Michela Hidalgo, u którego przez cztery lata terminował jako asystent. Ukoronowaniem wspólnej pracy było pierwsze w historii francuskiego futbolu mistrzostwo Europy, wywalczone na własnych boiskach w 1984 roku.

Po turnieju Hidalgo zrezygnował z prowadzenia kadry, a na swojego następcę wyznaczył właśnie Michela, który w tym samym roku, jako selekcjoner młodzieżowej reprezentacji, zdobył złoto na Igrzyskach Olimpijskich. Pierwszym sprawdzianem umiejętności nowego trenera były Mistrzostwa Świata 1986. Francuzi, z Platinim, Batsem, Tiganą i Giressem w składzie, po zwycięstwach nad faworyzowanymi Włochami i Brazylijczykami pewnie zmierzali do finału. W półfinałowym meczu z RFN przegrali jednak 0:2. Dzięki wygranej w meczu o trzecie miejsce z Belgią wracali do kraju z tarczą, a Michel pobił osiągnięcie swojego mistrza Hidalgo, który cztery lata wcześniej przegrał w meczu o brąz z Polską. W eliminacjach do Mistrzostw Europy 1988 Trójkolorowi, mimo iż w grupie wylosowali m.in. Związek Radziecki i NRD, startowali z pozycji faworytów. Jednak już po pierwszych, słabych meczach (remis z Islandią, remis i porażka z Norwegią) stracili szansę na awans z grupy. Pierwszy raz w historii obrońca trofeum nie awansował do turnieju mistrzowskiego. Henri Michel ustąpił ze stanowiska, na rzecz swojego podopiecznego Platiniego, po słabym starcie do mundialu 1990 w listopadzie 1988 roku.

Przez kolejne dwa lata pracował dla krajowego związku, a w 1991 roku, po nieudanej przygodzie w Paris Saint-Germain, na prawie trzy lata zrezygnował z pracy szkoleniowej.

W połowie lat 90. rozpoczął się zupełnie nowy etap przygody trenerskiej Michela. Najpierw po zwolnieniu Jules'a Nyonghy na kilka miesięcy przed mundialem 1994 został selekcjonerem Kamerunu, a później przez pięć lat trenował piłkarzy Maroka, z którymi w 1998 roku grał w finałach mistrzostw świata. Był również selekcjonerem Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W 2001 roku na krótko powrócił do Europy, ale w greckim Arisie Saloniki pożegnano się z nim już po kilku pierwszych meczach. W tym samym roku wywalczył z Tunezją awans na mundial 2002, ale szefowie federacji cztery miesiące przed turniejem postanowili go zdymisjonować. Oficjalnym powodem był słaby występ reprezentacji w Pucharze Narodów Afryki.

W 2003 roku prowadzona przez niego marokańska Raja Casablanca sięgnęła po najcenniejsze klubowe trofeum w futbolu afrykańskim – Puchar Mistrzów Afryki.

Od 2004 do 2006 roku był selekcjonerem Wybrzeża Kości Słoniowej, z którym pierwszy raz w historii wywalczył awans do mistrzostw świata. Na cztery miesiące przed turniejem drużyna WKS wywalczyła wicemistrzostwo kontynentu na rozgrywanym w Egipcie Pucharze Narodów Afryki. W Niemczech "Słonie" przegrały dwa pierwsze spotkania (z Holandią i Argentyną), więc zwycięstwo w ostatnim z Serbią i Czarnogórą 3:2 miało wyłącznie charakter prestiżowy. Po mistrzostwach Michel złożył dymisję.

Sukcesy trenerskie

[edytuj | edytuj kod]
  • złoto na Igrzyskach Olimpijskich 1984 z młodzieżową reprezentacją Francji
  • III miejsce na Mistrzostwach Świata 1986 z reprezentacją Francji
  • start (runda grupowa) w Mistrzostwach Świata 1994 z reprezentacją Kamerunu
  • awans do Mistrzostw Świata 1998 i start w tym turnieju (runda grupowa) oraz ćwierćfinał Pucharu Narodów Afryki 1996 z reprezentacją Maroka
  • awans do Mistrzostw Świata 2002 z reprezentacją Tunezji
  • awans do Mistrzostw Świata 2006 i start w tym turnieju (runda grupowa) oraz wicemistrzostwo Afryki 2006 z reprezentacją Wybrzeża Kości Słoniowej
  • mistrzostwo Maroka 2004 i Puchar Mistrzów Afryki 2004 z Rają Casablanca

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Henri Michel nie żyje. sport.pl, 2018-04-24. [dostęp 2018-04-24].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Henri Michel w bazie Playerhistory.com (ang.)