Przejdź do zawartości

Gieorgij Chietagurow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gieorgij Chietagurow
Георгий Ива́нович Хетагу́ров
Ilustracja
Dowództwo 82 Gwardyjskiej Dywizji Strzeleckiej z dowódcami pułków i batalionów na przyczółku (7 listopada 1944). Gen. G. Chetagurow (pośrodku), szef sztabu płk A. Mandrika (obok z mapnikiem)
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1903
Obwód terski

Data śmierci

3 września 1975

Przebieg służby
Lata służby

1920–1971

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

szef sztabu 30 Armii,
dowódca 82 GwDS, dowódca 59 Korpusu Strzeleckiego

Główne wojny i bitwy

konflikt o Kolej Wschodniochińską;
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za zwycięstwo nad Japonią” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal „W upamiętnieniu 800-lecia Moskwy”

Gieorgij Iwanowicz Chietagurow ros. Гео́ргий Ива́нович Хетагу́ров, (ur. 12 kwietnia?/25 kwietnia 1903 we wsi Zaramag w Osetii Północnej, zm. 3 września 1975 w Moskwie) – radziecki generał armii, Bohater Związku Radzieckiego (1945), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 5., 6., 7. i 8. kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Z pochodzenia Osetyjczyk[1]. Do Armii Czerwonej wstąpił w styczniu 1920 i wziął udział w wojnie domowej w Rosji. Od 1922 zastępca dowódcy i dowódca plutonu w 28 DS. W 1926 skończył szkołę wojskową w Kijowie. Od 1928 komisarz polityczny 25 batalionu strzelców górskich 5 Brygady Kawalerii na Kubaniu. W 1929 jako dowódca baterii wziął udział w konflikcie o Kolej Wschodniochińską. Później został dowódcą artylerii 21 Korpusu Zmechanizowanego w Leningradzkim Okręgu Wojskowym[2].

W 1941 brał udział w walkach na Froncie Północno-Zachodnim, ranny. Od listopada 1941 do grudnia 1942 szef sztabu 30 Armii, uczestnik walk pod Moskwą. Następnie szef sztabu nowo utworzonej 3 Gwardyjskiej Armii, a od marca do sierpnia 1943 jej dowódca. Od stycznia do maja 1944 szef sztabu 1 Gwardyjskiej Armii w ramach 1 Frontu Ukraińskiego, potem dowódca 82 GwDS w ramach 3 Frontu Ukraińskiego. Latem 1944 walczył na przyczółku warecko-magnuszewskim. Dowodzona przez niego dywizja zajęła w styczniu 1945 Łódź, a w lutym wzięła udział w walkach o Poznań, później o Kostrzyn nad Odrą. Podczas walk o Berlin 26 kwietnia został dowódcą 29. Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego. 6 kwietnia 1945 wyróżniony tytułem Bohatera ZSRR.

W lipcu 1945 dowodził 59 Korpusem Strzeleckim 1 Frontu Dalekowschodniego, przejmując z rąk Japończyków m.in. Harbin. Po wojnie ponownie dowódca 29 Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego. Od kwietnia 1949 do sierpnia 1952 dowódca 30 Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, później asystent dowódcy, a od 1954 – dowódca 8 Gwardyjskiej Armii. W 1958–1963 dowódca Północnej Grupy Wojsk stacjonującej w Polsce. W 1963–1971 dowódca Bałtyckiego Okręgu Wojskowego. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 5., 6., 7. i 8. kadencji. Od 1971 Inspektor Generalny Ministerstwa Obrony.

Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie. Jego imieniem nazwano ulicę we Władykaukazie.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I inne medale radzieckie i odznaczenia zagraniczne.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]