Funkcja poetycka języka
Funkcja poetycka (estetyczna, kreatywna) – funkcja wypowiedzi skierowana na samą formę przekazu, czyli sposób organizacji komunikatu[1][2]. Jest charakterystyczna dla stylu artystycznego[3]. Funkcja poetycka ma charakter metafunkcji; może realizować inne funkcje językowe (np. ekspresywną lub impresywną), przy czym podkreślana jest wówczas forma wypowiedzi[1].
Funkcja poetycka dochodzi do głosu w każdym momencie, w którym wypowiedź odbiega od neutralnego toku. Tekst, w którym funkcja poetycka jest nadrzędna w stosunku do innych może obfitować w środki stylistyczne (np. metafory, inwersje, neologizmy[4]), może mieć specyficzny układ rytmiczny. Funkcja poetycka tekstu nie ogranicza się jednak tylko do poezji[2]. Z funkcją tą można spotkać się w przemówieniach, prozie, w różnego typu żartach, przysłowiach itp. Przejawia się często w rozmowach potocznych, korespondencji, żargonach zawodowych, uczniowskich, a więc wszędzie tam, gdzie dąży się do odświeżenia języka, przełamania szablonu.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Grażyna Habrajska, Nakłanianie, perswazja, manipulacja językowa, „Acta Universitatis Lodziensis, Folia Litteraria Polonica”, 7 (2), 2005, s. 92.
- ↑ a b František Čermák, Jazyk a jazykověda, wyd. 4, Praha: Nakladatelství Karolinum, Univerzita Karlova, 2011, s. 274, ISBN 978-80-246-1946-0, ISBN 978-80-246-2360-3 (cz.).
- ↑ Petr Mareš, Umělecký styl, [w:] Petr Karlík, Marek Nekula, Jana Pleskalová (red.), Nový encyklopedický slovník češtiny, 2017 (cz.).
- ↑ Joanna Dobkowska, W pigułce. Nauka o języku. Repetytorium. Liceum i technikum, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2019, s. 16, ISBN 978-83-02-18249-5, OCLC 1107607313.