Przejdź do zawartości

Firestreak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Firestreak
Ilustracja
Lightning z pociskami Firestreak
Państwo

Wielka Brytania

Producent

Fairey, Hawker Siddeley

Rodzaj

kierowany pocisk rakietowy powietrze-powietrze

Przeznaczenie

przeciwlotniczy krótkiego zasięgu

Data konstrukcji

1954

Operacyjność

1960-1988

Długość

3170 mm

Średnica

220 mm

Rozpiętość

750 mm

Masa

136 kg

Napęd

silnik rakietowy na paliwo stałe Magpie

Prędkość

3 Ma

Zasięg

do 6,4 km

Naprowadzanie

termiczne pasywne (IR)

Masa głowicy

22,7 kg

Typ głowicy

odłamkowo-burząca

Użytkownicy
Wielka Brytania, Arabia Saudyjska, Kuwejt

Firestreak – brytyjski kierowany pocisk rakietowy powietrze–powietrze krótkiego zasięgu, opracowany w latach 50. XX wieku, samonaprowadzany na podczerwień, przeznaczony do niszczenia celów powietrznych na krótkich dystansach.

Rozwój

[edytuj | edytuj kod]

Firestreak był drugim kierowanym pociskiem powietrze-powietrze opracowanym w Wielkiej Brytanii, po nieudanym Fireflash. Jego rozwój rozpoczął się w 1951 w firmie de Havilland na bazie eksperymentalnego pocisku Blue Jay. Dalszy rozwój był prowadzony w firmie Fairey (następnie Hawker Siddeley). Testy naziemne rozpoczęły się w 1954, testy w locie w 1955.

Pocisk należał do pierwszego pokolenia pocisków samonaprowadzających się na podczerwień. Mógł służyć jedynie do zwalczania samolotów odrzutowych z ich tylnej półsfery, gdyż jego głowica poszukiwawcza wykrywała jedynie gorące dysze silników. Pocisk miał nietypową konfigurację, gdyż jego głowica bojowa znajdowała się w tylnej części, wokół dyszy silnika. W nosie pocisku, pod spiczastą osłoną znajdowała się głowica poszukiwawcza, chłodzona ciekłym azotem, z detektorem podczerwieni. Pocisk miał zapalniki zbliżeniowe na podczerwień. Napęd stanowił silnik rakietowy Magpie na paliwo stałe. Pocisk był zbudowany w układzie aerodynamicznym z czterema statecznikami za środkiem długości pocisku i czterema małymi prostokątnymi sterami na końcu kadłuba, połączonymi cięgłami z układem kierowania w nosie pocisku.

Pocisk Firestreak wprowadzono na uzbrojenie lotnictwa brytyjskiego Royal Air Force i lotnictwa marynarki brytyjskiej Fleet Air Arm na przełomie lat 50. i 60. W sierpniu 1959 zyskał status "częściowo udostępniony" do służby[1]. Pierwsze odpalenie z samolotu w Centrum Treningowym Broni Kierowanych (GWTS) miało miejsce 21 grudnia 1959, pierwsze odpalenie w jednostce operacyjnej dopiero 2 czerwca 1960[1]. Używano go na samolotach Gloster Javelin (4 pociski), de Havilland Sea Vixen (4 pociski), English Electric Lightning (2 pociski). Od 1964 był zastępowany przez pocisk Red Top (początkowo rozwijany jako Firestreak Mk IV).

Oprócz Wielkiej Brytanii, pociski Firestreak używane były przez Arabię Saudyjską i Kuwejt, według niektórych źródeł także przez Włochy (Fiat G.91).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tony Buttler: Gloster Javelin. Hall Park Books, seria: Warpaint. No.17. (ang.).