Felice Giardini
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
Felice (de) Giardini, także Degiardino[1] (ur. 12 kwietnia 1716 w Turynie, zm. 8 czerwca 1796 w Moskwie[1][2][3]) – włoski kompozytor i skrzypek pochodzenia francuskiego[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jako chłopiec był członkiem chóru przy katedrze w Mediolanie, gdzie uczył się śpiewu, kompozycji i gry na klawesynie u Giuseppe Paladiniego[2]. Następnie uczył się gry na skrzypcach u Giovanniego Battisty Somisa w Turynie[2][3]. Na początku lat 30. XVIII wieku występował jako skrzypek w orkiestrach teatralnych, najpierw w Rzymie, następnie w Teatro San Carlo w Neapolu[1][2]. Na początku lat 50. odbył tournée koncertowe po Europie, odwiedzając Francję, Niemcy i Anglię[1][2]. W 1755 roku objął stanowisko koncertmistrza opery włoskiej przy King’s Theatre w Londynie, z którym związany był z przerwami przez następne cztery dekady[2]. W latach 1774–1779 prowadził orkiestrę Pantheon Concerts[2]. Między 1784 a 1790 rokiem przebywał w Neapolu, następnie wrócił do Londynu[2]. W 1795 roku wyjechał do Rosji, po drodze zatrzymując się w Grodnie, gdzie dał koncert na dworze Stanisława Augusta Poniatowskiego, otrzymując od króla prezent wartości 120 dukatów[2]. Krótko po przybyciu do Moskwy podupadł na zdrowiu i zmarł[1][3].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Twórczość Giardiniego reprezentuje styl galant, w swoich utworach instrumentalnych łączył dynamizm typowy dla szkoły mannheimskiej z melodyjnością w stylu J.Ch. Bacha[2]. Okres jego działalności w Anglii przyczynił się do podniesienia poziomu muzycznego życia w tym kraju, zwłaszcza w zakresie muzyki skrzypcowej[2]. Za życia w dużej mierze poświęcał się tworzeniu oper (m.in. Rosmira 1757, Siroe 1763, Enea e Lavinia 1764, Il Re pastore 1765[3]), jednak najważniejszą część jego dorobku stanowią dzieła instrumentalne[2]. Jego zbiór Sei sonate di cembalo con violino o flauto traverso op. 3 (1751) jest najwcześniejszym znanym przykładem sonaty akompaniowanej wydanym w Anglii[2]. W swoich kwartetach smyczkowych oprócz zespołu składającego się z 2 skrzypiec, altówki i wiolonczeli wprowadzał także obsadę w składzie skrzypce, 2 altówki i wiolonczela oraz skrzypce, obój, altówka i wiolonczela[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 306. ISBN 0-674-37299-9.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 295–296. ISBN 83-224-0344-5.
- ↑ a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1268. ISBN 0-02-865527-3.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Felice Giardini – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
- ISNI: 0000000083863215
- VIAF: 59275266
- LCCN: n87801638
- GND: 118924885
- BnF: 13953421z
- SUDOC: 119443732
- SBN: SBLV219807
- NKC: mzk2010584641
- BNE: XX1639332
- NTA: 073851191
- BIBSYS: 13067889
- CiNii: DA12040341
- Open Library: OL1086666A
- PLWABN: 9810534732705606
- NUKAT: n2013197696
- OBIN: 40567
- J9U: 987007415262405171
- LNB: 000081397
- RISM: people/62183