FQM-151 Pointer
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
AeroVironment Inc |
Typ | |
Konstrukcja |
Kevlarowo kompozytowa |
Załoga |
0 |
Historia | |
Data oblotu | |
Dane techniczne | |
Napęd |
1 x silnik elektryczny Astro 15 |
Moc |
300 W |
Wymiary | |
Rozpiętość |
2,45 m |
Długość |
1,83 m |
Wysokość |
0,91 m |
Masa | |
Własna |
2,17 kg |
Użyteczna |
0,99 kg |
Startowa |
4,12 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
80 km/h |
Prędkość patrolowa |
50 km/h |
Pułap |
1000 m |
Zasięg |
110 km |
Promień działania |
5 - 7 km |
Długotrwałość lotu |
2,2 h |
Dane operacyjne | |
Użytkownicy | |
USA | |
Rzuty | |
FQM-151 Pointer – taktyczny, bezzałogowy aparat latający (ang. Unmanned Aerial Vehicle – UAV) opracowany przez amerykańską firmę AeroVironment Inc na zamówienie United States Marine Corps w 1986 roku.
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]FQM-151 jest górnopłatem, o skrzydłach z dużym wzniosem zewnętrznych części, zapewniającym dobre właściwości lotne. Pointer jest zbudowany z kompozytów, w których duży udział mają materiały wykonane z kevlaru. Napędzany jest silnikiem elektrycznym o mocy 300 W, zasilanego z akumulatora znajdującego się na pokładzie. Dzięki kompozytowej budowie i silnikowi elektrycznemu Pointer jest bardzo trudny do wykrycia przez środki obrony przeciwlotniczej. Aparat zaopatrzony jest w czarno białą kamerę światła szczątkowego, wykorzystującą technologię CCD, umożliwiającą obserwację w dzień i w nocy, którą można wymienić na kolorową kamerę TV operującą w ciągu dnia. Obraz z kamery aparatu może być przekazywany do stanowiska kontrolującego lot na ziemi. Na pokładzie znajduje się również odbiornik GPS. Start Pointera następuje "z ręki", po wykonaniu misji aparat ląduje na brzuchu w wyznaczonym terenie. Podczas wykonywania zadania FQM-151 jest cały czas kontrolowany ze stanowiska naziemnego. Aparat jest prosty w obsłudze i kosztuje tylko około 30 000 USD[potrzebny przypis].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Pointer przeznaczony jest do obserwacji pola walki na głębokości od 5 do 7 km. Bojowo został użyty podczas operacji w Bośni w ramach amerykańskich jednostek bojowych w siłach SFOR oraz podczas II wojny w Zatoce Perskiej w Iraku w 2003 roku i w Afganistanie w 2001 roku[potrzebny przypis].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Gruszczyński. Bezpilotowce państw zachodnich Stany Zjednoczone. „Nowa Technika Wojskowa”. 10, s. 24-26/43-48, 2002. ISSN 1230-1655.