Ewa Bieńkowska (eseistka)
Ewa Bieńkowska (ur. 13 września 1943 w Warszawie) – polska eseistka, historyczka literatury, prozaiczka, tłumaczka literatury pięknej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Córka Władysława Bieńkowskiego (1906–1991), działacza politycznego, socjologa i publicysty i Flory z d. Zaborowskiej (1909–1990), powieściopisarki, poetki i dramatopisarki. Siostra Andrzeja Bieńkowskiego.
Studiowała filologię romańską i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1970 obroniła doktorat, a w 1981 habilitację w Instytucie Badań Literackich PAN. W latach 1975–1980 prowadziła na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim wykłady z literatury francuskiej i teorii kultury. W grudniu 1975 był sygnatariuszką protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59)[1].
Od listopada 1981 za granicą, wykładała na uczelniach w Niemczech Zachodnich i Francji. Wykładowczyni Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
Członek zespołu redakcyjnego „Zeszytów Literackich”. Publikowała m.in. w „Znaku”, „Tygodniku Powszechnym”, „Gazecie Wyborczej”, „Tekstach”, „Twórczości”, „Więzi”. Zasiada w jury Nagrody Fundacji im. Kościelskich w Genewie.
19 czerwca 2023 została uhonorowana Nagrodą Polskiego PEN Clubu im. Jana Parandowskiego – za rok 2022[2].
Mieszka w Wersalu.
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]- Dwie twarze losu: Nietzsche-Norwid (szkic literacki; Państwowy Instytut Wydawniczy 1975; Nagroda Fundacji im. Kościelskich, Genewa 1977)
- W poszukiwaniu królestwa człowieka. Utopia sztuki od Kanta do Tomasza Manna (eseje literackie; Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik” 1981, ISBN 83-07-00471-3)
- Dane odebrane. Tryptyk włoski (opowiadania; Puls Publications 1985, ISBN 0-907587-20-8)
- Co mówią kamienie Wenecji (eseje; Słowo/obraz terytoria 1999, ISBN 83-87316-11-3; seria „Pasaże”)
- Spór o dziedzictwo europejskie. Między świętym a świeckim (eseje; W.A.B. 1999, ISBN 83-87021-80-6)
- Pisarz i los. O twórczości Gustawa Herlinga-Grudzińskiego (eseje; Fundacja Zeszytów Literackich 2002, ISBN 83-917979-1-0) – nominacja do Nagrody Literackiej Nike 2003[3]
- W ogrodzie ziemskim. Książka o Miłoszu (eseje; Wydawnictwo Sic! 2004, ISBN 83-88807-52-8)
- Michał Anioł. Nieszczęśliwy Rzymianin (eseje; Wydawnictwo Sic! 2009, ISBN 978-83-60457-88-7)
- Spacery po Rzymie, Zeszyty Literackie 2010, ISBN 978-83-60046-23-4.
- Historie florenckie, Zeszyty Literackie 2015
Przekłady
[edytuj | edytuj kod]- Maurice Merleau-Ponty, Proza świata. Eseje o mowie (wespół ze Stanisławem Cichowiczem i Jolantą Skoczylas; Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, 1976, 1999, ISBN 83-07-02710-1)
- Paul Ricœur, Egzystencja i hermeneutyka. Rozprawy o metodzie (Wydawnictwo PAX 1975; 1985, ISBN 83-211-0518-1; De Agostini we współpracy z Ediciones Altaya Polska 2003, ISBN 83-7316-119-8)
- Michel Philibert, Paul Ricœur, czyli wolność na miarę nadziei (szkic o twórczości i wybór tekstów; wespół z Haliną Bortnowską i Stanisławem Cichowiczem; PAX 1976)
Opracowania i prace redakcyjne
[edytuj | edytuj kod]- Honoriusz Balzak, Jaszczur (opracowanie redakcyjne; tłum. Tadeusz Boy-Żeleński, Julian Rogoziński; Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1999, ISBN 83-04-04475-7; seria: „Biblioteka Narodowa, seria 2, nr 240”)
- Albert Camus, Cztery powieści (autorka posłowia; tłum. Maria Zenowicz-Brandys, Joanna Guze; Świat Książki 2000, ISBN 83-7227-548-3)
- Stendhal, Czerwone i czarne (autorka posłowia; tłum. Tadeusz Boy-Żeleński; Świat Książki 2005, ISBN 83-7391-701-2)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kultura 1976/01/340 - 02/341 Paryż 1976, s. 236.
- ↑ Michał Szukała: Ewa Bieńkowska otrzymała Nagrodę Polskiego PEN Clubu im. Jana Parandowskiego. dzieje.pl, 2023-06-19. [dostęp 2023-06-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-06-20)].
- ↑ Ewa BIEŃKOWSKA – Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku. ppibl.ibl.waw.pl. [dostęp 2023-06-20].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Ewa Bieńkowska na stronie internetowej kwartalnika „Zeszyty Literackie”
- Ewa Bieńkowska, „W ogrodzie ziemskim. Książka o Miłoszu” (Culture.pl)
- Ewa Bieńkowska – „Dwie Francje. O terroryzmie intelektualnym”; „Res Publica”, marzec 2001 r.
- Ewa Bieńkowska – „Sprawa Dreyfusa”; „Gazeta Wyborcza”, 19.05.1995 r.
- Ewa Bieńkowska – „Kosmiczny parlament. Co ma nam dziś do powiedzenia teatr romantyczny?”; „Tygodnik Powszechny” – „Apokryf”, nr 51-52/1998
- Ewa Bieńkowska – Stary poeta (wspomnienie o Czesławie Miłoszu). milosz.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-05)].
- Marek Radziwon, W ogrodzie ziemskim. Książka o Miłoszu , Bieńkowska, Ewa [online], wyborcza.pl, 29 listopada 2004 [dostęp 2021-03-07] .
- Ewa Bieńkowska – „Ile dywizji ma Giedroyc?”; „Tygodnik Powszechny” nr 39, 24 września 2000 r.. culture.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-30)].
- Absolwenci Uniwersytetu Warszawskiego
- Członkowie Stowarzyszenia Pisarzy Polskich
- Laureaci Nagrody im. Parandowskiego
- Laureaci Nagrody Fundacji im. Kościelskich
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Pisarze związani z Warszawą
- Polscy eseiści XX wieku
- Polscy eseiści XXI wieku
- Polscy pisarze współcześni
- Polscy tłumacze literatury francuskojęzycznej
- Sygnatariusze Listu 59
- Urodzeni w 1943
- Wykładowcy Europejskiej Wyższej Szkoły Prawa i Administracji
- Wykładowcy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II
- Wykładowcy Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego